Vikan - 16.11.1939, Page 10

10
VIK AN
Nr. 46, 1939
Dorsteinn Stefánsson:
Þegar
hamingjuhjólið snýst.
Þorsteinn Stefánsson er 27 ára að aldri, sonur Stefáns
Þorsteinssonar og konu hans Herborgar Björnsdóttur, sem
nú eiga heima á Búðum í Fáskrúðsfirði. Hann ól'/.t upp á
helmili foreldra sinna fram yfir fermingu og dvaldist þar
af og til allt fram að tvítugsaldri. Ekki naut hann ánn-
arrar skóalmenntunar en almennrar barnafræðslu. En
mikla ástundun lagði hann á að sjálfmennta sig. — Kúm-
lega tvítugur fór Þorsteinn til Reykjavíkur og átti þar heima í rúmt ár, og fékkst við inn-
heimtustörf. Þá fór hann til Danmerkur og var fyrsta veturinn á alþýðuskóla í Grindsted á Jót-
landi. I>ar vakti hann athygli kennara sinna fyrir frábærar námsgáfur. Eftir það fluttist hann til
Kaupmannahafnar, þar sem hann hefir átt heima um þriggja ára skeið. Hefir hann þar aðallega
unnið fyrir sér með kennslu. Á síðastliðnu ári hefir hann skrifað nokkrar smásögur fyrir dönsk
tímarit og blöð og hafa sumar þeirra verið þýddar á þýzku og norsku. Eins og stendur mun hann
hafa í smíðum langa skáldsögu um íslenzkt efni, sem væntaiegíi mun koma út innan skamms. —
au sáust í fyrsta sinn við hátíð hins
heilaga Hans, sem haldin var ár
hvert skammt frá józku smáþorpi. Þetta
var um hásumarið. Hann var í sumarfríi
og hélt til hjá föður sínum, sem var skóla-
kennari í þorpinu. En hún var prestsdóttir
og bjó hjá foreldrum sínum á prestsetr-
inu.
Bálið var í þann veginn að brenna út.
Af og til rétti ein og ein eldtunga sig upp
á móti hinum gráföla næturhimni, en svo
hnigu þær aftur niður í ólgandi glóðina.
Unga fólkið sat umhverfis löng borð,
sem komið hafði verið fyrir úti á víða-
vangi í grenndinni við bálstaðinn. Þar var
hraustlega tekið til matar, og gamanyrðin
látin f júka, á meðan snæddar voru heitar
pylsur, heimabakað hveitibrauð, ásamt
fleiru. Að síðustu kaffi og vínarbrauð.
Er leið á máltíðina, færðist smátt og
smátt kyrrð yfir hópinn. Samtalið varð
rólegra. Fólk kveikti sér í vindlingum og
fór að tínast burt frá borðunum. Ef til
vill hefir það verið tilviljun, sem réði því
að þau tvö urðu samferða heim. Þau höfðu
bæði tekið þátt í leikjunum á grasvellin-
um, þar sem bál hin's heilaga Hans brann,
og hann hafði dansað flesta dansana við
hana. Henni fannst það næstum furðulegt,
því að bersýnilega var hann sá af ungu
piltunum á skemmtisamkomunni, sem
mesta hrifningu vakti hjá stúlkunum og
afbrýðisemi hjá piltunum. Hann, Viggo
Anderson hét hann, var hár vexti og vel
klæddur. Limaburður hans og öll fram-
koma var frjálsmannleg.
Ingrid Biering, prestsdóttirin, hafði, eins
og fleiri kynsystur hennar, strax orðið
hrifin af honum. Það var eitthvað aðlað-
andi í fasi hans.
Ingrid var tæplega í meðallagi há. Hún
hafði dökkt hár og dökk augu. Hendur
hennar voru litlar og snotrar, og vaxtar-
lag hennar yfirleitt fallegt. En þó að hún
væri prestsdóttir var langt frá því, að
klæðnaður hennar eða útlit væri sam-
kvæmt nýjustu tízku. Kjóllinn hennar var
látlaus úr fremur óvönduðu efni. Á negl-
ur sínar hafði hún aldrei borið lakk, og
hvorki púður né lit í andlit sitt. Það var
ekkert sérstaklega hrifandi við hana, og
þeir, sem ekki voru svo heppnir að verða
aðnjótandi hinna aðlaðandi brosa hennar,
veittu henni varla nokkura sérstaka at-
hygli.
— Það er annars merkilegt, að við
skulum ekki hafa hitzt áður, sagði Viggo
Anderson, þar sem hann leiddi reiðhjólið
sitt við hlið hennar. — Foreldrar okk-
ar hafa þó verið nábúar í meira en hálft
þriðja ár. .
— Ég var aðeins heima í tvo daga af
sumarfríinu mínu síðastliðið sumar, svar-
aði hún, — og sumarið þar áður eyddi ég
fríinu í Odense hjá systur minni, sem er
gift þar. Eruð þér við nám í Kaupmanna-
höfn?
— Nei, ég hef atvinnu þar, svaraði
Viggo, og nefndi nafn þekkts verzlunar-
fyrirtækis í Kaupmannahöfn — En þér?
— Ég er atvinnulaus eins og stendur,
sagði hún og hló léttum hlátri. — Ég hefi
nýlokið prófi við kennaraskóla. Pabbi vill,
að ég verði kennslukona. En ég hefi reynd-
ar enga löngun til þess. Ég held, að það
henti mér ekki vel að vera kennslukona.
Svo hélt hún áfram eftir litla þögn:
— Á meðan ég man, faðir yðar á ritvél?
Mig langar mikið til þess að æfa mig í
vélritun á meðan ég dvel heima. Mér var
að detta í hug, að ...
— Þér megið svo gjarnan fá lánaða rit-
vélina hans föður míns, greip ungi maður-
inn fram í fyrir henni. — Sjálfur notar
hann hana aðeins á kvöldin, svo að ef þér
viljið nota hana fyrri hluta dagsins, eruð
þér hjartanlega velkomin. Heima getið þér
æft yður eins og þér viljið. Ég skal nefna
þetta við pabba strax í fyrramálið.
Þau voru komin heim að prestsetrinu,
og staðnæmdust við garðshliðið.
— Ég vona svo, að þér komið á morg-
un og lítið á ritvélina, sagði hann.
Hún þakkaði og brosti. Síðan rétti hann
henni hendina og sveiflaði sér að svo búnu
á bak reiðhjóli sínu og hjólaði rösklega
heim á leið.
Hún stóð um stund kyrr og horfði á
eftir honum, þar til hann hvarf á bak við
næsta ás. I austri var ljósrák á himnin-
um, sem boðaði komu næsta dags.
Það vildi einhvern veginn þannig til, að
sonur skólakennarans var alltaf heima,
þegar Ingrid kom til þess að æfa sig í vél-
ritun. Hann sat venjulega og las í bók í
herberginu við hliðina á litlu skrifstofunni
hans föður hans, þar sem ritvélin stóð.
Hann kom oft inn til hennar, staðnæmdist
bak við stólinn hennar og spurði, hvernig
það gengi. Þá varð hún óstyrk og studdi
hvað eftir annað á skakka stafi.
Það skeði stundum, þegar hann beygði
sig niður — ef til vill til þess að lagfæra
pappírinn á valsinum eða eitthvað annað,
— að hendur hans strukust við bera hand-
leggi hennar. Líklega var það tilviljun.
Hann notaði líka stundum lengri tíma en
nauðsynlegt var, t. d. til þess að skipta
um litarband eða færa til spássíustillirinn.
Þegar hún var að ganga frá ritvélinni
fjórða daginn, kom hann til hennar og
sagði: — Jæja, ungfrú Biering, nú er sum-
arfríið mitt búið og í fyrramálið verð ég að
leggja af stað til Kaupmannahafnar.
Auðvitað hafði hún alltaf vitað, að hann
yrði að fara — sumarfrí eru síður en svo
óendanleg. En þó fannst henni allt í einu
eins og hún hefði fyrirvaralaust verið
rænd einhverju. Það var eins og einhver
óljós von hefði skyndilega orðið að engu.
Hugur hennar fylltist dapurleika. Samt
tókst henni með töluverðri áreynslu að
hressa sig upp og brosa.
— Hvernig ætli mér gangi þá með
vélritunina mína, sagði hún, en roðn-
aði um leið, þegar henni varð ljóst, hve
illa henni tókst að dylja þann skugga, sem
fallið hafði yfir andlit hennar.
— O, það gengur áreiðanlega vel, svar-
aði hann, en bætti svo við alvarlegri á
svipinn: — Mér þykir mjög leiðinlegt að
þurfa að fara. Þetta sumarfrí hefir verið
það skemmtilegasta, sem ég hefi lifað.
Prestsdóttirin fann, að blóðið þaut fram
í kinnar hennar, og hjarta hennar fór að
slá ákaft. Hvaða merkingu átti hún að
leggja í orð hans ? Það ríkti fullkomin þögn
Framh. á bls. 17.