Vikan - 16.11.1939, Side 17

Nr. 46, 1939
VIK A N
17
ÞEGAR HAMINGJU-
HJÓLIÐ SNÝST. Framh. af bls. 10.
nokkra stund, svo að tifið í gömlu stunda-
klukkunni, sem hékk á veggnum heyrðist
greinilega. Þá gekk hann einu skrefi nær
henni:
— Mynduð þér vilja ganga út með mér
spottakorn í kvöld? spurði hann, og rödd
hans skalf lítið eitt. — Þetta er nú síðasta
kvöldið mitt hér heima ....
Ingrid fann á leiðinni heim, að hugur
hennar var fullur af gleði, en þó um leið
óróleika. Já, hann hafði beðið hana að
ganga með sér út í skóginn, aleinum. Og
hún hafði hugsunarlaust svarað játandi.
Hún furðaði sig jafnvel á því hugrekki
sínu.
Loksins varð klukkan sjö, og hún lagði
af stað. Hún mætti Viggo Anderson, þar
sem hann beið eftir henni hjá gamla eik-
artrénu við vegafleggjarann heim að
prestsetrinu. Það var ekki laust við, að
hún hefði hjartslátt. En Viggo kom bros-
andi á móti henni og tók handlegg henn-
ar eins og það væri alveg sjálfsagður
hlutur.
Brátt voru þau komin inn í skóginn, þar
sem ilmur gróðursins mætti þeim. Það var
blíðalogn og heitt í veðri. Sólin skein enn-
þá og kastaði geislum sínum niður á milli
trjágreinanna á götuslóðann, þar sem þau
gengu hlið við hlið lengra og lengra inn
í skóginn. Ungi maðurinn talaði fjörlega
um allt milli himins og jarðar, og var
skemmtilegur.
Smátt og smátt féll þó samtalið niður.
Þau voru komin langt inn í skóginn, og
sólin var í þann veginn að ganga til viðar.
— Eigum við ekki að setjast niður og
hvíla okkur lítið eitt? spurði Viggo.
Hægra megin við þau var dálítill gras-
blettur, umgirtur háum trjám. Og þau
settust niður í grasið.
Hann hefir lagt handlegginn um herðar
hennar og hún finnur andardrátt hans
leika um vanga sinn. Hjarta hennar fer
að berjast af ákafa í brjósti hennar og
hún þorir ekki að líta upp. Hún finnur,
að hann kemur nær henni — nú snerta
varir hans kinn hennar.
Fyrstu dagana eftir burtför Viggos var
Ingrid eins og í sælum draumi. Þau höfðu
ákveðið að hittast í Kaupmannahöfn inn-
an fárra vikna. Og Viggo hafði lofað að
skrifa henni.
En dagarnir liðu og ekkert bréf kom
til hennar. Hún varð óróleg og kvíðandi.
Skyldi nokkuð hafa komið fyrir? Máske
var hann veikur?
Loksins, á tíunda degi, fékk hún bréf
frá honum. Það var langt frá því að vera
efnisríkt bréf. Þar stóð, að hann hefði
mjög mikið að gera hjá verzlunarfyrir-
tækinu um þessar mundir, að það væri
mjög heitt í bænum og aðrar slíkar fréttir.
Að endingu drap hann á, að hann hlakk-
aði til að sjá hana í Kaupmannahöfn. —
Og þetta bréf breytti á einu andartaki allri
tilverunni fyrir Ingrid. Sólin skein skær-
ara en áður, og henni fannst allir menn
vera vingjarnlegir og góðir.
Nokkrum dögum síðar lagði hún af stað
til Kaupmannahafnar. Strax og hún kæmi
þangað, ætlaði hún að taka saman ráð sín
og reyna að útvega sér atvinnu, helzt við
afgreiðslustörf.
Viggo hafði skrifað, að hann hlakkaði
til að sjá hana. Nú ætlaði hún ekki að
láta hann bíða lengur.
Klukkan átta að morgni kom hún til
Kaupmannahafnar. Það var rigning. Ing-
rid flýtti sér upp bryggjuna með gömlu
og slitnu ferðatöskuna sína í hendinni. Átti
hún nú fyrst að fara eitthvað og taka sig
til eða fara strax að hitta Viggo? Verzl-
unin, þar sem hann vann, lá ekki all-langt
í burtu. Sennilega myndi verða búið að
opna hana, áður en hún yrði komin þangað.
Sjálfsagt bjóst hann ekki við henni
svona snemma dags. Hún hafði heldur
ekki minnzt á það í bréfinu til hans, hvaða
dag hún myndi koma. Og hún brosti með
sjálfri sér af tilhugsuninni um þá óvæntu
gleði, sem það myndi veita honum að sjá
hana svona allt í einu. Nei, hún ætlaði ekki
að láta hann bíða lengur. Sem snöggvast
varð henni hugsað til þess, að hún var ein-
mitt í gömlu og ljótu regnkápunni sinni.
En hún vonaði, að hann myndi ekki veita
því athygli. Svo var líka rigning.
Það var nýlega búið að opna hið stóra
verzlunarhús Vilhelm Brown, en ennþá
voru engir viðskiptamenn komnir. Uti á
götunni steyptist regnið niður. Nokkrar
ungar og snotrar afgreiðslustúlkur voru
að lagfæra vörur í hillunum og á búðar-
borðinu — stafla af nærfötum, sokkum
og baðfötum. Tvær af þeim stóðu úti í
einu horni búðarinnar og töluðu við einn
afgreiðslumannanna. Skammt þaðan stóð
Viggo Anderson og var að laga til í nokkr-
um skúffum. Þá voru allt í einu opnaðar
einar dyrnar og inn kom ung stúlka í
gamalli regnkápu, sem vatnið streymdi
niður eftir. I annarri hendinni hélt hún á
lítilli, en fornfálegri ferðatösku. Viggo
beygði sig meira yfir skúffurnar og varð
allt í einu önnum kafinn, um leið og blóð-
ið hljóp fram í kinnar hans. En einn af
starfsbræðrum hans var þegar til staðar.
— Máske eitthvað, sem ég get gert fyrir
yður?
— Mig langaði til að tala við Viggo
Anderson.
— Viggo! Ungfrú, sem óskar eftir að
tala við þig.
Viggo Anderson gekk hægum skrefum
yfir að borðinu til hennar. — Gremjulegt,
hugsaði hann, að telpan skyldi taka upp
á að hitta hann hérna, á þessum óheppi-
lega tíma og í þessu viðbjóðslega veðri.
Og sjá þennan regnkápuræfil,' sem hún
var í!
— Komdu sæll, sagði hún og rétti hon-
um höndina, um leið og hún brosti inni-
lega til hans. En augnaráð hans gaf svo
greinilega til kynna gremju hans, að bros-
ið dó fljótlega á vörum hennar. Hún varð
ráðvilt og vissi ekki, hvað hún átti að
segja. Það var eins og eitthvað f jandsam-
legt lægi í loftinu. Og á sama andartaki
varð hún sér þess meðvitandi, að mörg
augu störðu á hana og mældu hana háðs-
lega frá hvirfli til ilja. Um leið rann það
upp fyrir henni, hve hræðilega illa gamla
regnkápan fór henni og að slitna, gegn-
vota ferðataskan hennar myndi gera hana
hlægilega útlits. En í örvæntingu sinni
hugsaði hún, að h a n n ætti þó að geta
skilið, að þetta stafaði allt af löngun henn-
ar til þess að sjá hann sem fyrst.
Viggo varð sömuleiðis lítið eitt utan við
sig. Hann hafði það á tilfinningunni, að
félagar hans horfðu ertnislega á hann. Já,
það voru dálaglegar kringumstæður þetta,
sem telpukjáninn hafði komið honum í.
Nú myndi hann fá að kenna á háðsglósum
starfsbræðra sinna.
— En veðrið, sem þú velur þér! sagði
hann í óeðlilega hörkulegum rómi. Það
hljóðaði — og var ef til vill ætlað — eins
og ásökun.
En einmitt það hjálpaði henni til þess
að ráða niðurlögum örvinglunar sinnar.
Skyndileg reiðitilfinning reis upp í huga
hennar. Svona voru þá móttökurnar, sem
hann bauð henni upp á. Allir draumar
hennar, þrár og umhugsun hennar um
hann voru honum ekki meira virði en þetta.
— Ég bið þig afsökunar á, að það
skyldi fara að rigna á meðan ég var á
leiðinni hingað, sagði hún biturt. — Ég
ætlaði aðeins að heilsa upp á þig, en nú
skal ég fara.
Hún sneri sér snögglega við og gekk í
áttina til dyranna. Eitt andartak lét hún
höndina hvíla á handfanginu. Ef hann nú
máske sæi eftir því strax, hve óvingjarn-
legur hann var, og kallaði á eftir henni.
En hann sagði ekki neitt. Aftur á móti
fannst henni hún heyra niðurbældan hlát-
ur í því að dyrnar lokuðust á eftir henni.
Nú stóð hún aftur úti í ausandi rign-
ingunni. Loftkastali hennar hafði hrunið
til grunna. Von hennar og gleði orðin að
engu. Þama stóð hún ein síns liðs, yfir-
gefin, misskilin og smánuð. I huga hennar
var ekki rúm fyrir annað en hin sáru von-
brigði. Það var sambland af sorg og reiði,
— bitur söknuður, sem virtist ætla að
sprengja hjarta hennar.
Ingrid vissi ekki, hvernig hún komst
heim. En heim komst hún í gamla her-
bergið, þar sem hún hafði búið síðast þeg-
ar hún dvaldi í Kaupmannahöfn. Hún
hafði ekki sagt því lausu, þar sem hún
bjóst við að koma fljótlega aftur. Það
fyrsta sem hún gerði var að læsa hurð-
inni. Svo afklæddi hún sig í snatri og fór
í rúmið. Hún dró sængina upp fyrir höfuð
og gróf andlitið niður í koddann — og
þá fyrst gat hún grátið.
— Hún grét þangað til hún féll í svefn,
dauðþreytt á sál og líkama.
Morguninn eftir vaknaði hún við, að það
var barið að dyrum hjá henni. Það var
ekkjan, húseigandinn, sem kom með kaffi
handa henni. Hún hafði á einn eða ann-
an hátt uppgötvað, að Ingrid var komin,