Vikan - 14.03.1940, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 11, 1940
SVEITUNGAR.
Allar stúlkur eru skotnar í mér, sagði
ungi, laglegi hermaðurinn með stutt-
klippta hárið við félaga sína.. Hann
stóð á miðju kofagólfinu. Auk hans voru
þar inni þrír veikir menn. Þeir lágu á breið-
um fjölum, sem voru stráðar þurrum
hálmi. Tveir þeirra horfðu kæruleysislega
upp í loftið, en sá þriðji lá grafkyrr út í
horni, dúðaður í tötrum upp að eyrum.
Honum var kalt.
Það var norrænn vetur, þögull og þung-
búinn. Þarna voru bjálkakofar og furutré,
sem líktust penslum. Yfir jámbrautarstöð-
inni svifu gufuhnoðrar frá eimlestinni og
krákurnar flugu í þéttum hópum. Þarna
vom vöruvagnar merktir rauðum krossi
og hlaðar af flekkóttum birkibútum.
Veiku mennirnir þjáðust af leiðindum
og aðgerðaleysi. Samt langaði þá ekki mik-
ið að komast aftur á vígvöllinn, þar sem
herdeildin þeirra hafðist við, vegna þess
að þar urðu þeir að hlýða fyrirskipunum,
grafa skotgrafir, og auk þess var alltaf
hættulegt að vera þar. Einn var alveg frá
af gigt. Annar var að láta lækna kýli á
fótunum á sér. Maðurinn, sem var dúðað-
ur upp að eyrum, hafði nýlega fengið
taugaveiki. Snöggklippti hermaðurinn
hafði ógeðslegan sjúkdóm.
— Allar stúlkur eru skotnar í ímér,
sagði hann hægt og rólega. — Haldið þið,
að ég sé að ljúga þessu? Það veit guð al-
máttugur, að þetta er heilagur sannleikur.
Hvers vegna þær eru skotnar í mér —
viti skollinn. En aðalatriðið er þetta: það
á aldrei að beita frekju. Þið verðið að
kunna aðferðina. Svoleiðis er það. Það
geðjast ekki öllum kvenmönnum að frekju.
Sumum þó. Og ég hefi ekkert á móti því.
En það þýðir bara ekkert stundum. Maður
verður að haga sér heiðarlega, ef stúlkan
er góð. Hún segir já, og þá segir maður
líka já. Hún segir nei, og þá verður maður
að segja nei. Þetta er nauðsynlegt að
kunna. Einu sinni var ég í almennilegri
herþjónustu og foringinn okkar hét Virev,
efnaður náungi. Það var logandi lagleg
vinnukona hjá honum. Hún var góð og
hreinlát. Fín eins og heimasæta og bara
vel uppahnn. í fyrstunni hélt ég, að ég
gæti náð henni með frekju. Ó-nei, lags-
maður. Þá breytti ég um aðferð. Þegar
hún sagði já, þá sagði ég já líka. Og þegar
hún sagði nei, þá sagði ég nei. Ég bauð
henni með mér út, fór í leikhúsið með henni
og keypti handa henni súkkulaði. Mér
tókst það, sem ég ætlaði mér. Hún reyndi
að snúa sig út úr því, en það var orðið of
seint. Ég fór á hverju kvöldi að finna hana.
— Jæja, ég varð þreyttur á henni. Það er
satt. Stúlkur eru skotnar í mér — það
segja allir.
Aðstoðarlæknirinn kom inn í kofann með
hitamæli.
— Jæja, kunningi, ertu nú aftur farinn
að segja lygasögur um, að stúlkur séu
skotnar í þér? spurði hann. — Haltu bara
áfram að ljúga, blessaður haltu áfram!
Það er svo sem auðséð, að stúlkur eru
skotnar í þér.
| Smásaga
eftir
Valentin Kataév
......ll■ll■lll■■l■lll■l■l■■l■l■l■■l■■l■ll■ll■■l■■lll■lllllll■■l■■ll■l■l■l■ll■ll■■■■l■■■l■ll•■l'^
Hann deplaði öðru auganu.
— Mikil ósköp, þær hafa meira að segja
borgað þér fyrir sig.
— Æ, þetta kvenfólk, sagði hermaður-
inn með uppgerðar kæruleysi. — Fjandinn
hirði þær! Þær eru kannske búnar að eyði-
leggja mig.
Aðstoðarlæknirinn tók í öxlina á dúðaða
manninum og hristi hann.
— Félagi! Ertu sofandi? Vaknaðu! Ég
varð að mæla í þér hitann. En hvað þú
skelfur, maður! Ég er hræddur um, að það
verði að minnsta kosti fjörutíu stig.
— Mig langar í að drekka--------------sagði
veiki maðurinn hljóðlega.
— Hana, settu mælirinn í handarkrik-
ann. Veiki maðurinn tók við mælinum, eins
og honum var sagt og þagði. Honum var
heitt og leið illa.
Það var dimmt í kofanum. Aðstoðar-
læknirinn fór út og kom inn aftur með
bolla og pínulítinn, glaslausan olíulampa.
Lampinn ósaði og loginn var bláleitur að
lit. Aðstoðarlæknirinn lét hann á ofninn
og gluggarnir urðu strax bláleitir, og það
varð bjart í herberginu, en um leið sást,
hve óhreint var inni og yfirfullt af mönn-
um.
— Líður þér mjög illa? spurði aðstoð-
arlæknirinn.
— Já.
— Ég verð að segja lækninum frá því.
Að hálftíma liðnum voru þeir farnir að .
venjast bláleita, flöktandi ljósinu og fór
nú að leiðast aftur. Gigtveiki hermaður-
inn klóraði sér. Það voru einhver smákvik-
indi að bíta hann.
— Fari þau norður og niður! Þessi
ótætis kvikindi eru farin að bíta mig aft-
ur. Mér er illa við þetta Minsk-hérað. Það
úir og grúir af þeim í hverjum kofa hérna.
Hann brölti eirðarleysislega á hné, dró
kámugan stokk upp úr vasa sínum, kveikti
á eldspýtu og bar logan að veggnum.
— Ertu nú aftur farinn að brenna þau?
spurði maðurinn með kýlin.
— Já, ég er að brenna þau, bölvuð kvik-
indin. Ég hefi engan frið fyrir þeim.
13
— Passaðu þig bara að kveikja ekki í
kof anum!
— Engin hætta!
Nú varð löng þögn.
— Það er nú einu sinni svona — kven-
fólkið er vitlaust í mér, sagði ungi hermað-
urinn. — En mér er alveg ómögulegt að
skilja, hvers vegna þær eru skotnar í mér.
Ekki ein einasta hefir getað staðizt mig.
Það er heilagur sannleikur. Seinast í fyrra
var ég heima í leyfi og mér var ómögulegt
að losna við kvenfólkið. Og það konur her-
manna. Það er tæplega hægt að trúa því
um þær!
— Jú, víst er það satt um hermanna-
konurnar, sagði maðurinn, sem var að
brenna kvikindin. — Það er tæplega hægt
að trúa því! En þó vita það allir. Eigin-
mennirnir eru ekki heima.
— Hvað þurfa þær svo sem að óttast?
sagði maðurinn með kýlin byrstur. — Mað-
urinn er í skotgröfunum. Langt í burtu.
Það er erfitt að lifa mannlaus. Ha? Okk-
ar líf er látlaus þrælayinna. En ef ég kæm-
ist að því, að litla konan mín væri að leilra
á mig, þá skyldi ég drepa hana. Ég skyldi
drepa hana.
— Gott og vel. Þú mundir nú ekki gera
það samt, sagði ungi hermaðurinn. — Eins
og ég var að segja, þá kom ég þangað í
leyfinu mínu. Allir tóku ofan fyrir mér.
Jæja, það var annars svei mér gaman. Ég
gat varla þverfótað fyrir kvenfólkinu. Fn
ég kæri mig ekki mikið um svoleiðis kven-
fólk. Ég vil hafa þær ungar og beinvaxnar.
Og í þorpinu okkar, þar sem ég var, bjó
ung kona, afbragðs kvenmaður! Hún var
kölluð Dasha. Það er sama og Darja. Skolli
lagleg. Jæja, ég reyndi við hana. Fyrst
gekk ekkert. Hún vildi eltki einu sinni
hlusta á mig. Ég reyndi frekjuáðferðina
— ekki til neins. Ég reyndi kurteisina —
enginn árangur. Sú er erfið viðfangs,
hugsaði ég. Ég reyndi þetta og hitt— hún
lét ekki undan. Ég fór í skemmtigöngu
með henni á hverjum einasta degi, sem
guð gaf — og alltaf var hún jafn þrá.
Ég sagði við hana: Ég ætla að heimsækja
þig í kvöld. Hún sat bara náföl, hvít eins
og ofninn þarna. Hefði hún bara brosað
ofurlítið — ónei. Ég sá, að fólk var farið
að hlæja að mér. Ekkert gekk! En hugsið
þið ykkur bara, þá kom hún til mín sjálf,
af eigin vilja.
— Ég get ekki staðizt þetta lengur,
segir hún, — þegar maðurinn minn er ekki
heima. Og hún fer að hágráta, af því að
það voru tvö ár síðan hún sá manninn
sinn seinast. Náttúrlega kyssti ég hana
ósköp blíðlega, klappaði henni á hendina
og svo framvegis. Ég bjó hjá henni þessa
daga, sem eftir voru af leyfinu, eins og hún
hefði verið konan mín. Ég kom til hennar
á hverju kvöldi og hún hjálpaði mér úr
stígvélunum og skalf öll og titraði. Það
var dásamlegt! Hún elti mig hvert sem ég
fór eins og skugginn minn. Hún var svo
hæglát og hljóð. Afbragðs kvenmaður. Og
bezt af öllu var það, að þó einhver annar
náungi reyndi til við hana, þá vildi hún