Vikan - 15.08.1940, Síða 13

VIKAN, nr. 33, 1940
13
Maluriiii, sen kiqipG unioi
0 Framhaldsaga eftir EDQAR WALLACE
Herra Leete stóð hægt á fætur og setti á sig
hanzkana.
„Tilboð yðar er hlægilegt,“ sagði hann, og það
var auðheyrt á röddinni, að hann meinti það.
, King Kerry stóð á fætur líka.
„Það er lítið eitt minna en hið raunverulega
verðgildi verzlunarinnar,“ sagði hann, „en ég verð
nð fá tóm til að vinna aftur það, sem ég gaf fyrir
Tack & Brigthen — eða það, sem ég borgaði um-
fram sannvirði."
Hann fylgdi gesti sínum til dyra. „Ég hafði
hugsað mér að bjóða yður til hádegisverðar með
mér, svo að við gætum talað frekar um þetta,
en ég verð því miður að fara til Liverpool seinna
í dag.“
„Ekkert samtal getur haggað ákvörðun
minni,“ sagði Leete kuldalega. „Tilboð yðar er
fjarstæða.“
„Þér munið taka þvi með þökkum áður en árið
er liðið,“ sagði Kerry. Hann lokaði hurðinni.
Þegar herra Leete var kominn út á götu, náði
hann sér í bil og kom heim til sin frávita af
reiði.
Hermann Zeberlieff hlustaði með athygli á
skýrslu hans, sem var allt annað en glæsileg.
Seinna þennan sama dag var ungur og lífs-
glaður fréttaritari frá „Monitor" að ráfa um í
Middlesex Street og kom þá auga á kunnugt and-
lit, sem hvarf inn í „Am Tag“. Þetta var sóða-
legur klúbbur, þangað sem allskonar náungar frá
meginlandi Evrópu, sem þóttust vera sósialistar
eða stjórnleysingjar, en voru vafalaust landflótta
glæpamenn, vöndu koinur sinar.
Fréttaritarinn þekkti manninn, þrátt fyrir
dulargerfið og elti hann inn í klúbbinn með þeirri
alkunnu leikni, sem einkennir blaðamenn, þegar
þeir fá nasasjón af einhverjum stórviðburðum.
8. kapítuli.
Ibúarnir í Smith Street.
Elsie Marion fór aftur heim í íbúð sina í Smith
Street, Southwark og raulaði lag fyrir munni
sér. Það var ótrúlegt, og þó var það blákaldur
veruleikinn. Hún strauk leður-handtöskunni sinni
blíðlega, og skrjáfrið í pappímum vakti þægi-
lega öryggiskennd hjá henni.
Því í töskunni var geymdur hinn dýrmætasti
fjársjóður. Það var samningur, skýr og ótví-
ræður, eins og einungis lögfræðingar geta gert,
skrifaður á litla, stifa pappírsörk með litlu L-
merki í vinstra homi, þar sem hún (hér eftir
nefnd starfsmaður) skuldbatt sig til að vera
einkaritari forstjórans (hér eftir nefndur vinnu-
veitandi) fyrir London Land Trust í fimm ár
með 520 punda árslaunum, sem áttu að borgast
vikulega, tíu pund í hvert sinn.
Það mundi ekki liða á löngu, hugsaði hún, áð-
ur en hún vaknaði af þessum draumi til hins
kalda veruleika, sem var ekki annað en endalaus
röð af tilbreytingarlausum dögum, aðeins rofnir
af draumlausum svefni í óþægilegu, ljótu rúmi.
En þó að hún fagnaði í hjarta sínu við hugsun-
ina um þá framtíð, sem peningarnir höfðu á svo
óvæntan hátt opnað henni, vakti tilhugsunin um
að flytja burtu úr Smith Street ekki óskipta
ánægju.
Rúmið var óþægilegt, morgunverðurinn var
þykkar brauðsneiðar, bomar fram á klunnaleg-
um diskum, og grátt kaffi í því, sem hún kallaði
þolla frú Gritters. Herbergið hennar með bóka-
Það, sem skeð hefir hingað til í sögunni.
King Kerry er dularfullur, amerískur
milljónamæringur, sem dagblöð Lundúna
segja að ætli að kaupa London. A bak við
hann stendur auðhringur, sem kallar sig
,,L“. Kerry hefir þegar keypt verzlunina
Tack & Brighten, þar sem Elsie Marion
vinnur, og ráðið hana til sín sem einkarit-
ara. — L-hringurinn hefir feikna miklar
ráðagerðir á prjónunum í sambandi við
lóðakaupin í London. En hann á sína and-
stæðinga og á meðal þeirra eru Hermann
Zeberlieff og fyrverandi forstjóri Tack &
Brigthen, herra Leete. Kerry hefir gert til-
boð í Gouldingsverzlunina, sem Leete er
einnig eigandi að.
hillunum var þriflegt og vistlegt. Það var orðið
heimili hennar, eini samastaðurinn hennar og
eini staðurinn, þar sem hún réði öllu sjálf.
Henrietta dóttir frú Gritters var auðvitað
ákaflega þreytandi. Hún var sóðaleg, tuttugu og
fjögra ára gömul og hafði á einhvem dular-
fullan hátt verið gift og á jafn dularfullan hátt
sloppið úr viðjum hjónabandsins. Þetta vissu
allir nágrannamir. Nú var hún sídrukkin og
leigjendurnir í Smith Street 107 mættu henni
þannig að jafnaði, frú Gritters til mikillar
gremju.
En það vom margar þægilegar endurminn-
ingar, sem tengdu Elsie við þennan stað. Hún
hafði eignast vini á meðal fólks, sem lifði sóma-
samlegu lífi á launum, sem varla hefði nægt til
að borga hádegisverðinn, sem hún borðaði á
Savo„ > 'gar hún ætlaði að fara að stinga lykl-
inum í útidyrahurðina, var hún opnuð og ungur
maður stóð í dyrunum.
„Gott kvöld, ungfrú Marion," sagði hann glað-
lega. „Þér komið snemma heim í dag.“
Gordon Bray bjó á annari hæð í herbergi, sem
sneri út að götunni. Hann var frábmgðinn þeim
mönnum, sem hún áður hafði hitt. Hann var
ágætt dæmi um mann, sem hefir drifið sig sjálf-
ur áfram og sigrast á þeim erfiðleikum, sem fá-
tækt og stutt skólaganga höfðu skapað. Skóla-
vist hans í alþýðuskólanum í Latimer Road
hafði fengið skjótan enda, þegar faðir hans dó
og hann varð að fara að vinna fyrir móður
sinni. Sendisveinn, blaðasali, búðarmaður, skrif-
stofumaður — stöðugt hafði hann hækkað í
tigninni, þangað til dauða móður hans bar að
og markaði tímamót í lífi hans og opnaði hon-
um nýja möguleika. Tekjur hans, sem naumlega
höfðu hrokltið til handa þeim báðum, urðu nú
ríflegar, svo að hann gat byrjað á námi að nýju.
Það eru þúsundir slíkra ungra manna til í heim-
inum, manna, sem berjast við næstum óyfirstíg-
anlega örðugleika. Einir og óstuddir verða þeir
að berjast áfram, og vei þeim, sem ekki hefir
neitt takmark eða víkur hársbreidd frá settu
marki.
Elsie leit vingjarnlega á hann. Hún var ekki
skotin í þessum laglega pilti og hann ekki í
henni. En þau báru einlægan vinarhug hvort til
annars. Þau voru samherjar í hinni miklu bar-
áttu lífsins, áttu sameiginlega óvini og sömu
lífsskoðanir.
„Ég er á leiðinni í tækniháskólann," sagði hann
og veifaði kæruleysislega bókabögli, sem hann
hélt á. „Ég er farinn að verða leiður á Holdrons
— þeir juku launin mín í dag um einn shilling
á viku og ætluðust víst til, að ég félli til fóta
þeim af einskæru þakklæti."
Hún hefði gjarnan viljað ségja honum, hvað
hún hafði verið heppin, en óttinn við, að það
mundi ef til vill vekja öfund í brjósti hans, aftr-
aði henni þess. Hún ætlaði að segja honum það
einhvemtima seinna, þegar betur lægi á honum.
„Hvemig gengur með teikningamar ? “ spurði
hún. Takmark hans var að verða húsameistari,
og teikningamar hans, sem vom vissulega ágæt-
ar, vom aðalánægja hans. Auk þess höfðu þær
peningalegt gildi, því að fyrir tvær af þeim hafði
hann fengið tvo heiðurspeninga úr gulli á skól-
anum.
Andartak brá skugga fyrir á svip hans, svo
hló hann aftur glaðlega.
„Það gengur ágætlega," sagði hann og kink-
aði kolli til hennar í kveðjuskini um leið og hann
fór. Hún hljóp upp tröppumar, létt í lund, og
mætti á leiðinni dóttur frú Gritter, sem byrjuð
var að búa sig undir kvöldið á sinn venjulega
hátt.
Frú Gritter færði henni teið og kom með sín-
ar venjulegu athugasemdir um veðrið og afsak-
anir á ástandi dótturinnar.
„Ég ætla að fara frá yður, frú Gritter," sagði
Elsie.
„Hvað segið þér?“ Frú Gritter fannst viðeig-
andi að setja upp sakleysislegan undrunarsvip.
Hún skoðaði uppsögn sem vantraustsyfirlýsingu
á húsmóðurhæfileikum sínum.
„Ég — ég er búin að fá betri vinnu,“ hélt
Elsie áfram, „og ég hefi ráð á að leigja mér
dálítið dýrara — —“
„Ég hefi herbergi á fyrstu hæð út að götunni,"
sagði frú Gritter vongóð, „ef þér viljið borga
tíu shillingum meira.“
Elsie hristi höfuðið hlæjandi.
„Þakka yður fyrir, frú Gritter," sagði hún,
„en ég verð að búa nær vinnustaðnum."
„Það er neðanjarðarbraut rétt utan við hús-
ið,“ hélt frú Gritter áfram, „og strætisvagnar
svo að segja báðar leiðir. Það er heldur ekki
þægilegt fyrir mig að missa tvo leigjendur á
einni viku.“
„Tvo?“ spurði Elsie undrandi.
Frú Gritter kinkaði kolli.
„Okkar á milli sagt,“ sagði hún og þurrkaði
gleraugun á svuntuhorninu, ,,þá hefir herra Bray
verið vandræðamaður — alltaf á eftir með leig-
una; nú skuldar hann mér leigu fyrir þrjár
vikur.“
Elsie varð reið. Hún hafði aldrei kært sig um
að hnýsast í einkamál Gordons. Auðvitað vissi
hún, að hann hafði ekki miklu úr að spila, en
henni hafði aldrei komið til hugar, að hann væri
svo illa kominn. Nú skildi hún gremjuna í rödd-
inni, þegar hann var að tala um eins shillings
hækkun á vikulaununum.
„Það er námið, sem gerir það,“ sagði frú
Gritter fyrirlitlega, ,,að fleygja peningum í slíkt
í staðinn fyrir að nota þá til að hafa í sig og á.
Til hvers er það svo sem? Menntunin, það er
hún, sem fyllir fangelsin og betrunarhúsin og
— herinn.“
Hún átti son í hemum, og henni var illa við
nýliðaskólann, af þvi að það kom við pyngjuna
líennar, að kosta1 soninn þar.
Elsie beit hugsandi á vörina.
„Ég gæti kannske borgað yður, það sem hann
skuldar," sagði hún hikandi.
Það birti gndartak yfir svip gömlu konunnar,
en svo varð hún alvarleg aftur. „Það er ekki til
neins,“ sagði hún, „auk þess lét hann mig hafa
annað í staðinn fyrir peninga."
„Annað?“ Elsie leit á hana hálf lokuðum aug-
um. „Hvað var það?“
Frú Gritter leit undan.
„Þó ekki teikningarnar ? “ spurði Elsie óða-
mála.
Frú Gritter kinkaði kolli.
„Til eignar og óðals, þangað til hann borgar,"
sagði hún drembilega í þeirri röngu trú, að þetta
væri lögfræðilegt orðatiltæki. Hún var gefin
fyrir að nota hátíðleg orðatiltæki.