Vikan - 26.09.1940, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 39, 1940
11
Framhaldssaga eftir EDGAR WALLACE *
Hann vissi, að hún var vel efnuð, og þó leit
hann ekki á peninga hennar sem nokkra hindrun.
Það var hún sjálf, persónuleiki hennar, sem hélt
ástríðu hans í skefjum.
„Mig langar til að biðja yður að gera mér
greiða,“ sagði hún.
,,Ég skal gera allt, sem ég get.“ Það var engin
áherzla eða ofsi í röddinni, og þó var það eitt-
hvað í látleysi orðanna, sem kallaði fram roða í
kinnum hennar.
„Það vissi ég, að þér mynduð vilja,“ sagði hún,
„en yður mun kannske finnast þetta óviðeigandi.
Ég vil að þér mætið mér í Regent Street annað
kvöld, — ég — ég er hálf smeyk við suma menn."
Hún lauk ekki við setninguna, gaf enga frekari
skýringu á þessu stefnumóti, sem var allt annað
en óviðeigandi í augum Gordons.
„Klukkan 9 á horninu á Vigo Street,“ sagði
hún, þegar hún skildi við hann fyrir framan húsið
í Park Lane. „Þér verðið að vera hlýðinn og þol-
inmóður.“ Hún rétti honum hendina og hann tók
hana; hún lyfti henni upp, hærra og hærra. And-
artak skildi hann ekki neitt. Svo laut hann niður
og kyssti á hendina. Hún hafði tekið ofan hanzk-
ann í bílnum með þetta fyrir augum.
13. KAPlTULI.
Búðin, sem Kerry keypti.
King Kerry las aftur bréf, sem hann hafði feng-
ið með morgunpóstinum, og aldrei þessu vant,
stakk hann þvi í brjóstvasann. Elsie horfði kvíða-
full á hann, eins og hún væri hrædd um, að hún
ætti eftir að lifa upp aftur hina slæmu daga for-
tíðarinnar. En hann brosti og hristi höfuðið.
Stundum las hann hugsanir hennar svo greini-
lega, að hún varð bæði vandræðaleg og undrandi.
„Þetta er „raunverulegt“ bréf,“ sagði hann.
Sum bréf kallaði hann „raunveruleg einkabréf“,
önnur aðeins „einkabréf". Hún hafði einu sinni
byrjað að pæla í gegnum hrúgu af þeim síðar-
nefndu, en Jcomst brátt að raun um, að þau voru
flest betlibréf. Stundum las hann „einkabréfin“,
og ákvað þá eftir utanáskriftinni eða stimplin-
um, hvort bréfið væri vipskiptalegs eðlis.
Kerry sat stundarkom við skrifborðið hugsi.
Svo tók hann bréfið upp aftur og las það enn
einu sinni.
Það, sem í því stóð olli honum sýnilega kvíða,
því að eftir stundarkorn bað hann um símanúmer,
sem hún vissi, að var á varðstofu Pinkertons
leynilögreglumanns, og bað um leynilögreglu-
mann strax.
Svo settist hann við að skrifa eins og lífið
lægi við. Hann átti enn eftir nokkrar síður óskrif-
aðar, þegar leynilögreglumaðurinn kom. Loks
var hann búinn og rétti manninum bréfið.
„Þetta bréf verður þú að lesa vandlega og eyði-
leg'g'ja svo,“ sagði hann. „Eyrirmælin verður þú
að framkvæma út í æsar, og segðu húsbónda
þínum, að hvað sem fyrir komi, hvíli ábyrgðin
undir öllum kringumstæðum á mér.“
Þegar maðurinn var farinn snéri hann sér að
Elsie.
„Það er erfitt fyrir konur að lifa í þessum
heimi,“ sagði hann raunalega; öðrum orðum vék
hann ekki að bréfinu og innihaldi þess.
Á veggnum á skrifstofunni hékk merkilegt
kort. Það var af London, i stórum mælikvarða,
sem sérstaklega hafði verið búið til handa kóng-
Það, sem skeð hefir liingað til í sögunni.
King Kerry er dularfullur, ameriskur
milljónamæringur, sem dagblöð Lundúna
segja að ætli að kaupa London. Á bak við
hann stendur auðhringur, sem kallar sig
„L“. Kerry hefir þegar keypt verzlunina
Tack & Brighten, þar sem Elsie Marion
vinnur, og ráðið hana til sín sem einkarit-
ara. ■— L-hringurinn hefir feikna miklar
ráðagerðir á prjónunum i sambandi við
lóðakaupin í London. En hann á sína and-
stæðinga og á meðal þeirra éru Hermann
Zeberlieff og fyrverandi forstjóri Tack &
Brigthen, Leete. Bray, sem ætlar að verða
húsameistari, er vinur og nábúi Elsiear.
Kerry trúir Elsie fyrir því, að hann hati
Zeberlieff af því að hann hafi hagað sér
svívirðilega gagnvart konu. Vera, hálfsystir
Zeberlieffs, býr hjá honum, af því að faðir
þeirra setti það skilyrði í erfðaskránni, að
þau byggju saman í fimm ár og nú eru að-
eins nokkrir dagar eftir af þeim tíma. Vera
óttast bróðir sinn. Bray kemur til að sækja
Veru, og aka þau til skólans, þar sem hún
úthlutar verðlaunum. Bray, sem er einn
nemendanna, fær verðlaun.
inum (blöðin kölluðu hann í háði konung
Lundúnaborgar). Varla leið sá dagur, að ekki
væri einhversstaðar á kortið teiknaður lítill,
grænn ferhyrningur, sem átti að tákna búð eða
hús. Græni liturinn breiddist út um kortið. Auð-
hringurinn keypti lóðir og húsatóftir, i norðri,
suðri og vestri. Ealing, Forest Hill, Brockley
og Greenwich voru nærri algræn. Kennington,
Southwark, Wandsworth, Brixton, Clapham og
Tooting voru öll grænflekkótt, en ætlun hrings-
ins var sýnilega að mynda grænt belti einhvers
staðar mitt á milli Oxford Circus og Piccadilly.
Innan þessa hrings, sem var eina mílu í ummál
var núverandi hagsmunasvæði hringsins.
Elsie leit á kortið, og sá, að þrír nýir fer-
hyrningar höfðu bæzt við þá um morguninn. Svo
mætti hún brosandi augnatilliti Kings Kerry.
„Hvernig lízt yður á að heimsækja gamlar
slóðir?" spurði hann glaðlega.
„Tack & Brighten?“ spurði hún undrandi.
Hann kinkaði kolli.
„Ég veit ekki,“ hún var á báðum áttum. „Ég
held, að ég yrði dálítið feimin.“
„Því verðið þér að reyna að sigrast á,“ sagði
hann uppörfandi. „Auk þess munuð þér ekki
hitta marga af yðar gömlu starfsfélögum.“
Nokkrum mínútum síðar kom bíllinn, og hún
settist upp í við hliðina á honum.
„Menn spyrja um, hvað ég hafi í hyggju,"
sagði hann eins og hann hefði lesið hugsanir
hennar, „og íbúar þessarar gömlu borgar hrista
höfuðið yfir mér. Tack & Brighten seldi vörur
fyrir 100,000 pund í fyrra, og hún mun selja
fyrir hálfa milljón næsta ár.“
Hún brosti.
„Ég sé, að þér efist um það,“ sagði hann með
þeirri innilegu kæti, sem oft kom henni til að
roðna.
„Hafið þér nokkra hugmynd um hvernig á að
reka slíkt fyrirtæki?" spurði hún, og svaraði
þannig spurningu hans með gnnarri spurningu.
Hann hristi höfuðið. „Nei, ég er ekki útlærður
vefnaðarvörukaupmaður, eða hvað þér viljið
kalla það. Það em til hundruð af feðrum, sem
eru hreiknir af þvi, að þeir hafi látið syni sina
byrja verzlunarmenntun sína sem sendisveinar
og smáhækka svo upp í forstjóra. Mitt álit er,
að með því móti gangi þeir fram hjá hinu rétta
starfssviði sinu, sem liggur einhversstaðar milli
botns og efstu brúnar. Maður þarf ekki að byrja
sem frímerkjasleikjari til þess að komast að
raun um, að maður sé góður sölumaður, og þó
að maður sé góður sölumaður, er ekki þar með
sagt, að maður sé hæfur forstjóri."
Hún hafði yndi af að hlusta á hann, þegar
þessi gállinn var á honum. Það var leiðinlegt,
að það skyldi vera svo stutt til Tack & Brighten,
en stöðvun á umferðinni í Regent Street gaf hon-
um tækifæri til að útskýra frekar skoðanir sínar
á verzlun og viðskiptum.
Sá maður, sem skoðar búðargluggana til þess
að komast að raun um hvaða vörur seljist bezt,
getur lært mikið, ef hann er þolinmóður og hefir
góðan tíma, en hætt er við, að honum verði kalt
á fótunum. Maður verður að fara til verksmiðj-
anna til þess að komast að raun um hvað sé út-
gengilegast, og til þeirra, sem selja verksmiðju-
vörurnar til þess að fá að vita hvort þessi eða
hin frúin vilji heldur 4 hnappa á geitarskinns-
hanzkana sína eða 3. Það er allt komið undir
úrráðum framleiðandans."
Hann sneri sér aftur að Tack & Brighten og
framtíð hennar.
„Vörur fyrir hálfa milljón punda,“ sagði hann
og hló lágt, „sem allar eiga að seljast á einu
ári í lítilli búð, sem aldrei hefir haft meiri tekj-
ur en hundrað þúsund. Það er sama og 1600
punda sala á dag. Jú, þér skuluð fá að sjá sölu,
sem segir sex!“
Hún hló dátt.
Tack & Brighten hafði tekið miklum stakka-
skiptum á þeim stutta tíma, sem liðinn var síðan
hún hætti þar. Húsið hafði verið nokkurn veg-
inn viðunandi. King Kerry var þegar byrjaður
að láta byggja það um, og heill hópur af verka-
mönnum vann dag og nótt við að endurbyggja
það.
Það var lítil viðbygging við húsið. Hún hafði
verið reist eftir að húsið var fullsmiðað, af þvi
að menn höfðu uppgötvað, að eftir hafði verið
20 sinnum 20 feta lóðarsltiki, sem tilheyrði Tack
& Brighten. Verkamennirnir voru nú í óða önn að
rífa hana niður.
„Ég ætla að láta byggja tvær stórar lyftur,"
sagði Kerry. „Þær verða hér um bil eins stórar
og neðanjarðarlyfturnar, en þær verða miklu
hraðskreiðari."
Tack hafði alltaf verið á móti því að hafa lyft-
ur. Hann hélt því fram, að fólk fengi ekki nóga
hreyfingu nú á tímum, og hann vildi ekki verða
til þess að ala upp í mönnum leti.
„En verða þær ekki alltof stórar?“ spurði
Elsie.
Kerry hristi höfuðið.
Sextán hundruð pund á dag er sama og sextán
þúsund viðskiptavinir á dag, eða tæpt þúsund á
klukkutíma."
Hún hélt, að honum hefði skjátlazt í reikningn-
um, en leiðrétti hann þó ekki. Hann reiknaði
vafalaust með 24 stunda vinnudegi.
Aðrar breytingar voru meðal annars þær, að
gerð voru ný .búningsherbergi uppi á lofti. Sum
búðarborðin höfðu verið tekin burtu og hinir
breiðu gluggar, sem lögð hafði verið svo mikil
áherzla á í gamla daga, voru minnkaðr um fjórð-
ung. 1 plássið, sem vannst við það, höfðu verið
settar upp flatar hillur. Rafmagnsmenn voru að
setja upp ljóskastara í gömlu sýningargluggana,
þar sem átti að hafa dýrustu vörurnar tl sýnis.
„Á hverjum hlut á að vera stórt númer og
verð með greinilegum tölum. 1 kjallaranum á að
vera sýnishomageymsla, þar sem viðskiptamenn-
imir þurfa ekki annað en að segja númerið á
vöru þeirri, sem þeir ætla að kaupa. Þegar hann
hefir gert kaupin, fer hann upp á fyrstu hæð,
þar sem hann fær vömna tilbúna í umbúðum.
Enginn þarf að bíða. Sérhver afgreiðslustúlka á
að hafa lítinn síma, sem er í beinu sambandi við
innpökkunarherbergin, hún merkir vöruna, og
viðskiptavinirnir þurfa ekki annað en að fara
að kassanum, sem hefir þeirra merki, gefa upp
nafn sitt og táka við pakkanum."