Vikan - 10.10.1940, Page 11

VIKAN, nr. 41, 1940
Maðiiriiii, i» keypti Mn
40 Framhaldssaga eftir EDGAR WALLACE
Hann leit í kringum sig eftir hæfilegum krók
og fann snaga á bak við hurðina, sem var nógu
sterkur til að bera hann. Það var góður staður.
Hann batt í skyndi lykkju á annan enda snúr-
unnar og huldi hana í hendi sér fyrir aftan bak.
Svo sneri hann snerlinum og gekk inn í dagstof-
una. Vera sat við gluggann og stóð undrandi á
fætur.
„Hvað varstu að gera inn í herberginu mínu?“
spurði hún.
„Stela skartgripunum þínum,“ sagði hann
glettnislega. En hún varð ekki róleg við þessa
uppgerðar kæti hans.
„Hvernig dirfist þú að fara inn í mitt her-
bergi?“ hrópaði hún. Óttinn við dauðann ásótti
hana, og í gegnum heila hennar þutu ráðagerðir
um flótta, knúðar fram af þeim óróleika og skelk,
sem hann skaut henni í bringu.
„Það er ýmislegt, sem ég þarf að tala við þig
um,“ sagði hann og rétti út hendina til þess að
snerta við henni. Hún hörfaði undan.
„Hvað ertu með fyrir aftan þig?“ spurði hún
með óttablöndnu hvísli.
Hann rauk á hana, og greip utan um hana
þannig, að báðar hendur hennar voru fastar. Þeg-
ar hann lyfti annarri hendinni til þess að gripa
fyrir munninn á henni, skyldi hún hvað hann ætl-
aði sér. Snúran vafðist utan um hægri handlegg-
inn á honum, og hann skipti um og lagði vinstri
hendina fyrir munn hennar.
„Miskunn!" stundi hún. Hann hló framan í
hana. Hann fann lykkjuna og lét hana renna yfir
höfuð hennar. Svo —
„Kerry veit það — Kerry veit það,“ sagði hún
með óskýrri röddu, „ég skrifaði honum það.
Leynilögreglumaður vakir yfir húsinu hérna dag
og nótt. Ó!“
Lykkjan var farin að herða að hálsi hennar.
„Þú hefir skrifað ?“
„Sagt honum — morð — ég gef mérki á hálf-
tíma fresti — eftir fimm mínútur —“
Hann losaði hana varlega og hló stöðugt á
meðan hann flutti hana til, svo að hann gæti séð
út um gluggann. Maður stóð með bakið að garð-
veggnum og reykti stuttan vindil. Þegar leið að
því, að gefa skyldi hálftíma merkið, leit hann
rannsakandi upp í gluggann.
„Þú hafðir aldrei imyndað þér, að ég væri
svona góður leikari,“ sagði Hermann og brosti
stirðlega.
Hún reikaði yfir að glugganum og lét fallast
niður í stól.
„Ég hefi vonandi ekki gert þig hrædda?“ spurði
hann með röddu, sem átti að vera blíðleg.
Hún skalf frá hvirfli til ilja.
„Farðu!" sagði hún. „Farðu burtu. Nú veit ég
hvert leyndarmál þitt er!“
Hann sá þann kost vænstan að fara og tók
silkisnúruna með sér. Hún var allt of þýðingar-
mikið sönnunargagn til að skilja þannig eftir.
Hún beið þangað til hún heyrði hann tala niðri
í forstofunni, þá flýði hún inn í svefnherbergi
sitt og læsti hurðinni. Með skjálfandi höndum
klæddi hún sig í eins fljótt og hún gat og hljóp
niður stigann. 1 forstofunni rakst hún á Martin.
„Láttu mig fá göngustaf — fljótt, það er sama
hver það er. Hann hlýddi, og þegar hann kom
aftur með göngustaf með fílabeins handfangi,
sem bróðir hennar átti, var hún komin út í dyr.
Hún leit á klukkuna, hana vantaði tuttugu
mínútur í níu. Hún náði sér í leigubíl og ók í
Það, sem skeð hefir hingað til í sögunni.
King Kerry er dularfullur, amerískur
milljónamæringur, sem dagblöð Lundúna
segja að ætli að kaupa London. Á bak við
hann stendur auðhringur, sem kallar sig
,,L“. Kerry hefir þegar keypt verzlunina
Tack & Brighten, þar sem Elsie Marion
vinnur, og ráðið hana til sín sem einkarit-
ara. —^ L-hringurinn hefir feikna 'miklar
ráðagerðir á prjónunum í sambandi við
lóðakaupin í London. En hann á sína and-
stæðinga og á meðal þeirra eru Hermann
Zeberlieff og fyrverandi forstjóri Tack &
Brigthen, Leete. Bray, sem ætlar að verða
húsameistari, er vinur og nábúi Elsiear.
Kerry trúir Elsie fyrir því, að hann hati
Zeberlieff af því að hann hafi hagað sér
svívirðilega gagnvart konu. Vera, hálfsystir
Zeberlieffs, býr hjá honum, af því að faðir
þeirra setti það skilyrði í erfðaskránni, að
þau byggju saman í fimrn ár og nú eru að-
eins nokkrir dagar eftir af þeim tíma. Vera
óttast bróður sinn. Bray kemur til að sækja
Veru, og aka þau til skólans, þar sem hún
úthlutar verðlaunum. Bray, sem er einn
nemendanna, fær verðlaun. Hjá Zeberlieff
eru fjórir menn til miðdegisverðar. Vera
vill ekki koma niður til þeirra, en Zeber-
lieff fer þá upp til hennar og ætlar að ráða
hana af dögum.
áttina til Vigo Street, og því nær, sem hún kom
manninum, sem hún vissi að elskaði hana og því
frelsi, sem beið hennar, því hughægra varð henni.
Gordon Bray beið, hún borgaði bílinn og lét
hann fara.
„Ég vissi, að þér mynduð koma," sagði hún
fegin og stakk hendinni undir arm hans.
„Gordon," sagði hún og var mikið niðri fyrir,
— það er undarlegt hvemig tvær manneskjur
gátu sama daginn orðið snortnar af þvi að vera
nefndar með fornafni — „þér hafið þekkt mig í
þrjú ár.“
„Og tuttugu og fimm daga, ungfrú Zeberlieff,"
sagði Gordon, „ég tel dagana.“
Augun, sem horfðu á hann stöfuðu Ijóma, sem
hann hafði aldrei séð fyrr.
„Kallaðu mig bara Veru,“ sagði hún blíðlega.
„Þú mátt samt ekki halda, að ég sé mjög frek
.... ég vil aðeins að — þér þykir vænt um mig,
er það ekki?“
Gordon varð svo ringlaður, að honum fannst
allt snúast fyrir augum sér.
„Ég elska þig,“ sagði hann alvarlegri röddu.
„Þá verðurðu eflaust umburðarlyndur við mig,
þótt ég geri eitthvað, sem þér geðjast ekki full-
komlega að,“ sagði hún enn blíðari en áður.
„Ég trúi ekki, að þú gerir neitt slíkt,“ sagði
Gordon.
Og þarna í Regent Sti’eet, mitt í iðandi um-
ferðinni, rétti hún honum varir sínar og hann
kyssti hana. Þetta gat vakið furðu, verið
skemmtilegt eða hlægilegt — allt eftir því,
hvemig á það var litið.
Svo ýtti hún honum fram á við með sér og
sagði: „Og sýndu mér nú nýju búðina hans Kings
Kerry.“
„Þarna er hún,“ sagði hann og benti á húsa-
röð.
Hún hljóp yfir gangstéttina og að glugga verzl-
unarinnar.
Allt í einu hóf hún stafinn með fílabeinshand-
fanginu á loft, sló honum í rúðuna og mölbraut
hana.
Lögregluþjónn tók stúlkuna.
11
„Almáttugur!“ sagði Gordon Bray. Én Vera
hló og hún hló áfram, þegar lögreglan ók henni
í bíl til Marlborough Street og enn hló hún morg-
uninn eftir, er hún var dæmd í þriggja vikna
fangelsi.
King Kerry, sem sat á ákærendabekknum
ásamt Bray, virtist skemmta sér ágætlega. Eftir
þrjár vikur átti Vera að taka á móti sínum hluta
föðurarfsins og allar brellur bróður hennar hlutu
nú að verða árangurslausar. Út úr fangelsinu
myndi hún koma sem frjáls kona i fyllstu merk-
ingu þess orðs.
En það er af Bray að segja, að hann skyldi nú,
hvernig i öllu lá, en þó horfði hann áhyggjufullur
á hið fagra andlit hennar. Hvernig mundi hún
þola þessar þrjár vikur í fangelsinu. Og hvað um
hann sjálfan? Þessi tími yrði honum óbærilegur.
En minningin um heitar varir hennar mundi vera
honum huggun harmi gegn.
15. KAPlTULI.
Maðurinn, sem las á milli línanna.
„Ég gat ekki komið í skrifstofuna aftur i gær-
kvöldi,“ sagði Elsie, ,,og ég reyndi að ná í yður
í síma, en þér voruð hvergi, þar sem maður gat
átt von á að þér væruð.“ Það var dálítil ásökun
í röddinni, því að hún hafði gjarnan viljað hitta
hann, til þess að segja honum það, sem henni lá
á hjarta.
„Nei, ég var þar ekki,“ sagði King Kerry og
strauk grátt hárið. Milljónamæringurinn gat ver-
ið bamslegur, er honum fannst hann vera í sök
og Elsie þótti hann þá sérstaklega aðlaðandi.
„Ung kunningjakona min braut rúðu í Regent
Street,“ sagði hann afsakandi. „Ég ætla aldrei
að verða laus við þessar bölvaðar lögreglustöðv-
ar,“ bætti hann við í gremjulegum tón.
„Er nokkuð að frétta af nýja félaginu?“
„Ætli það ekki,“ sagði Kerry og beit af vindl-
inum, ,,en stúlkan er i fangelsi."
„Nú!“ sagði Elsie í mótmælatón, „þér hafið þó
ekki látið setja hana inn?“
„Jú, víst gerði ég það,“ sagði hann og brosti
elskulega.
Hann sá, að Elsie var áhyggjufull á svipinn og
að hún beið eftir skýringu.
„Þetta er svo óiíkt yður,“ sagði hún og það
vottaði fyrir ásökun í röddinni. „Þér eruð vanir
að vera umhyggjusamur um fólk, sem lendir í
vandræðum. Mér er óljúf sú hugsun, að þér séuð
öðra vísi en ég hélt þér væruð.“
„Allir eru öðru vísi en menn halda að þeir séu,“
sagði hann með áhyggjusvip. „Ég býst við, að
þér hafið ekki lesið það, sem sum New York-
blöðin skrifuðu um hinar miklu jámbrautafyrir-
ætlanir mínar. Nei, ég bjóst ekki heldur við því,“
bætti hann við, er hún hristi höfuðið. „Einhvern
tíma skal ég finna úrklippumar og sýna yður
þær, svo að þér sjáið, hve slæmur maður getur
verið, án þess að lenda i fangelsi."
„Þér getið ekki sannfært mig,“ sagði hún
ákveðin, „ég er ekki einu sinni viss um að þér
hafið gert það, sem þér sögðuð mér frá.“
„Jú, það gerði ég vissulega,“ sagði hann, „en
ég get bætt þvi við strax, að stúlkan er vinkona
min, og að hún var ólm í að komast í fangelsi
og að ég var neyddur til að hjálpa henni. Annars
getið þér eflaust séð eitthvað um þetta í blöð-
unum.“
Hún rétti honum eintak af „Evening Herald“.
„Þér getið lesið um það í yðar eigin blaði,“
sagði hún hreykin og rétti honum morgunútgáf-
una.
Hann flautaði. „Því hafði ég nærri gleymt,“
sagði hann. „Þér eruð búnar að kaupa það?“
Hún kinkaði kolli. Hún var fögur á að líta, þar
sem hún stóð með hendur fyrir afí.an bak, rjóð
í kinnum og augun leiftrandi af ákafa. Hún var
eins og bam, sem finnst það eiga hrós skilið og
bíður óþolinmótt eftir viðurkenningu.
„Hve mikið borguðuð þér?“
„Getið þér!“