Vikan - 23.01.1941, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 4, 1941
VIPPA-SOGUR
Vippi og storkurinn.
___________ Barnasaga eftir Halvor Asklov. -
Vippi litli sat á vatnsbakkanum og buslaði með
fótunum í volgu vatninu, en það var svo
gruggugt, að hann langaði ekki til að baða sig
í því. Hann fór dýpra með fæturna, til þess
að vita, hvort það væri svona hlýtt nema á yfir-
borðinu. En þá missti hann handfestuna og rann
út í.
Það var laglegt að fá sér bað í fötunum, hugs-
aði Vippi, þegar hann kom upp aftur eftir þetta
óvænta bað, og fyrst hann á annað borð var
orðinn blautur væri bezt að hann synti svolítið.
Hann stakk sér nokkrum sinnum og synti síðan
að stórum og fögrum vatnsliljum og lyktaði af
þeim. Það var annars reglulega þægilegt að baða
sig í volgu vatninu. Honum lá ekkert á upp úr
aftur.
Vatnið var spegilslétt. Nei, þarna sá hann dá-
litlar gárur, eins og eitthvað væri þar á ferðinni.
En þegar hann synti þangað, var yfirborðið orðið
slétt aftur.
Allt i einu sá hann glitta á eitthvað niðri í
vatninu. Það var stór fiskur og Vippa sýndist
hann vera alveg hreyfingarlaus. Það var naum-
ast hægt að sjá að tálknin bærðust.
„Góðan daginn, herra þorskur, ég hefi séð yður
áður,“ sagði Vippi glaðlega, því að honum sýndist
þessi fiskur líkastur þorski, er hann hafði einu
sinni hitt úti í hafi.
Fiskurinn svaraði ekki, og Vippa datt fyrst
í hug að synda til hans og vita, hvort hann
svæfi, en þá var eins og hvíslað væri að honum,
að hann skyldi ekki nálgast þetta dýr.
Augun í ,,þorskinum“ voru uppglennt og ósköp
illileg. Nú var gin hans galopið og skein í marg-
ar oddhvassar tennur.
Vippi sneri við á augabragði og fiskurinn tók
á rás líka. Vippi náði i eina vatnslilju og ætlaði
að reyna að komast upp úr vatninu. Hann rak
frá sér hljóð og reyndi að sparka i fiskinn, sem
var alveg rétt fyrir aftan Vippa.
Nú er öllu lokið fyrir mér, hugsaði Vippi, þvi
að honum tókst ekki að komast upp úr vatn-
inu. En þá var hann allt í einu gripinn úr lofti
með einhverju, sem líktist helzt rauðum skærum,
og lyft upp úr vatninu. 1 sömu svipan heyrðist
skvamp mikið. Það var frá fiskinum, sem reynt
hafði að seilast eftir bráð sinni, en varð að láta
í minni pokann og gefast upp við það.
Vippi lá í grasinu og horfði sljóum augum á
rauðu skærin, sem nú voru búin að sleppa takinu.
Hann neri augun og glápti.
Hvað var þetta? „Skærin“ voru áföst við
höfuð. Og i rauninni voru þetta alls engin
skæri, heldur nef á risafugli með stóra vængi,
er voru svartir og hvítir, og langan, rauðan fót.
„Þú ert meiri risafuglinn!“ sagði Vippi undr-
andi.
„Hvað segirðu, er ég risi?“ sagði fuglinn móðg-
aður. „Ég vil ekki hafa, að þú uppnefnir mig.
Sjálfur ertu bara pottormur. Þykistu kannske
vera maður, peðið þitt!“
„Fyrirgefið — ég átt bara við það, að þér
eruð stórfenglegur, mikilfenglegur fugl, því að
þér eruð fugl, er það ekki?“
Fuglinn hristi höfuðið undrandi. „Kannast þú
ekkert við mig? Því hefði ég aldrei trúað! Fyrr
á timum var ég mjög frægur, hvert mannsbarn
þekkti mig, en nú er öllu farið aftur. Ótal sögur
eru til um mig. Eg er storkurinn. Hefirðu aldrei
heyrt getið um það, að ég hafi komið með böm-
in, sem foreldramir þráðu og treystu heimilis-
böndin betur en nokkuð annað? Áður fyrr var
ég í heiðrum hafður — nú segir fólkið ekki einu
sinn bömunum, hvað ég heiti. Ég hefi jafnvel ver-
ið að hugsa um að flýja til Egyptalands, vegna
alls þessa skilningsleysis og virðingarleysis
héma, en konan mín er á öðru máli. Á hverju
vori verður hún ólm i að komast hingað til Dan-
merkur. Hún er vanaföst, blessunin!“
„Ég þakka yður kærlega fyrir að bjarga mér,“
sagði Vippi, þegar hann loksins komst að.
„Blessaður vertu, það var ekki neitt. Ég gerði
það aðallega til að stríða geddunni, þvi að annars
hefði hún gleypt þig með húð og hári.“
„Hann er svei mér fallegur fóturinn yðar,“
sagði Vippi hrifinn.
„Já, mér finnst það líka,“ sagði storkurinn.
„En hefði ekki verið heppi-
legra að hafa tvo venjulega
fætur, heldur en einn svona
stóran?" spurði Vippi.
Storkurinn virti Vippa fyrir
sér. Svo rétti hann frá sér ann-
an vænginn og þá kom í ljós
annar fótur, sem hafði verið í
felum.
„Á hvað ertu að glápa?“
spurði hann Vippa.
„Mig langar til að vita, hvort
það eru fleiri fætur?“ sagði
Vippi.
„Hvað gengur að þér, dreng-
ur, heldurðu að ég sé einhver
ófreskja?" spurði storkurinn
og reigði höfuðið, og einkenni-
legt, skröltandi hljóð heyrðist.
Vippi tók um eyrun, og þeg-
ar þessi hávaði hætti ekki, ætl-
aði hann að læðast burtu, en
þá lét storkurinn af látunum
og sagði: „Vertu bara rólegur,
litli vinur! Hvert ætlarðu?“
„Ég skal segja yður eins og
er, að ég þoli bara ekki þennan
hávaða."
„Hávaða! Sagðirðu hávaða?“ spurði fuglinn
sármóðgaður. „Það er naumast! Ég sem var að
syngja."
„Kallið þér þetta söng? Þér ættuð að heyra
í næturgalanum. Hann syngur vel, það verð ég
að segja!“
„Hver fugl syngur með sínu nefi,“ sagði stork-
urinn, „en nú skulum við koma heim til mín.“
„Og ég líka?“ spurði Vippi.
„Já, auðvitað. Ég hugsa, að ungamir hafi gam-
an af að leika sér við þig.“ Og storkurinn tók
hann aftur í nefið og flaug með hann heim í
hreiðrið sitt.
Storkamamma ávítaði bónda sinn fyrir að
hafa verið of lengi i burtu. „Ungamir ekki heima
og þú ekki heima. Mér leiðist að vera svona ein.“
sagði hún.
„Ég er með leikfang handa börnunum,“ sagði
storkurinn og lagði Vippa frá sér í hreiðrið.
„Þetta!“ sagði storkamamma undrandi. „Það
líkist rnanni!"
„Ég er mannsbarn frú,“ sagði Vippi, „og ég
vil alls ekki vera neitt leikfang."
„Þetta er svo sem líkt honum gamla mínum,"
sagði storkamamma. „Ungarnir eru orðnir full-
orðnir. Þeir leika sér ekki að brúðum. Auðvitað
hefir hann komið með þig hingað til þess að leika
sér sjálfur við þið.“
„Svona .. . svona,“ sagði storkurinn, en hún
greip framm í fyrir honum: „Finnst þér ekki
vera nógu margir í þessu litla hreiðri?"
„Hann tekur ekki mikið rúm,“ svaraði stork-
urinn, „og ég get sofið standandi."
„Já, en bara að þú fallir þá ekki niður af
þakskegginu, vinur minn, en þú um það — og
nú er kominn timi til að kalla á ungana. Það
er orðið meira kvölddrollið á þeim!“
Og nú byrjuðu storkahjónin að kalla á ung-
ana sína og eftir stutta stund sáust þrír fugl-
ar koma langt í burtu.
„Þeir eru ekki enn þá orðnir leiknir i að setj-
ast,“ sagði storkapabbi við Vippa, meðan þeir
flugu yfir bændabýlin. „En það kemur með æf-
ingunni -— hafðu ekki svona hátt, kona góð,
þeir verða ekki eins öruggir ef þú ert alltaf að
þessum köllum til þeirra." En hún hrópaði
hvatningar og ráðleggingar um það, hvemig þeir
ættu að fljúga.
Fyrst þegar ungarnir kom i hreiðrið héldu
þeir, að Vippi væri matur handa sér og urðu
fyrir vonbrigðum, er þeir fengu að vita, að þeir
máttu ekki éta hann. En svo féll allt í ljúfa
löð á milli þeirra og þegar Vippi komst að því
að honum var engin hætta búin, tók hann aftur
gleði sina, þvi að honum þótti i rauninni anzi
gaman að því að heimsækja storkana.
S
ON THE HOTTEST £>AY OF YEAR THE
COMMITTEE VJOUUD PICK A SUBJECT
UIKE THIS
COf’VRian. 19,0. KINC fCATUMS lrl.tHCATt I—. WOAkO Q-&
A heitasta degi sumarsins. Fyrirlesarinn: „Og nú leggjum við leið
okkar yfir eyðimörkina, þar sem hitinn er að meðaltali 45°