Vikan - 31.07.1941, Blaðsíða 7

VIKAN, nr. 31, 1941
7
VIPPA-SÖGUR
Vippi og vondi strákurinn
----- BARNASA6A. ____
Dó að Vippa litla liði yfirleitt
prýðilega í útilegunni við Sil-
ungavatn og tjaldbúarnir væru oftast
ákaflega skemmtilegir, þá átti hann
líka sína döpru daga og erfiðleika og
áhyggjur. Hann fékk stundum snupr-
ur hjá hinum og þessum fyrir ýms
smávægileg prakkarastrik, sem hann
gerði, en þau voru ekki framin af
illu innræti, heldur i bamaskap og
af völdum ævintýralöngunar og til-
breytingahneigðar.
Skammt frá tjaldi Vippa var annað
tjald. Það var nokkuð stórt, enda
voru í því hjón með f jögur börn. Eitt
þeirra var um fermingu, annað tiu
ára, þriðja átta ára og fjórða fjögra
ára.
Af því að þessi börn voru nábúar
Vippa, kom það oft fyrir, að hann
hitti þau. Stundum voru systkinin að
leika sér með fótbolta á sléttum velli
rétt við lækinn. Þau höfðu búið sér
til mark á milli tveggja all-stórra
steina. Þegar Vippi kom til þess að
horfa á leikinn, settist hann áiengdar
og klappaði saman lófunum í hvert
skipti sem elzta bróðurnum, Jónasi,
tókst að setja mark hjá þeim næst
elzta, sem hét Gísli. Þeir létu venju-
iega Ivar, yngsta bróðurinn, gæta
Diddu, systur sinnar, af því að hún
var óviti, sem gat farið sér að voða,
væri hennar ekki gætt.
En Ivari þótti leitt að geta ekki
líka tekið þátt í leiknum og var því
alls hugar feginn, þegar Vippi kom
til þeirra, því að hann var svo viljug-
ur að leika sér við Diddu litlu. Hann
fann upp á ýmsu skritnu og barrva-
legu, sem hún hafði gaman af. Stund-
um steypti hann sér kollhnís fyrir
framan hana, stóð á höfðinu eða gekk
á höndunum og þá kallaði hún af
kátínu:
„Meira, Vippi, meira!“
Stundum bjó hann til lítinn götu-
spotta fyrir Diddu, með því að raða
steinum og bera mold og sand á milli
þeirra. Þá setti hún litlu brúðuna
sina i litla bílinn sinn og dró hann
eftir þessum litla vegi.
Oft sat hann hjá Diddu og horfði á
knattspymu þeirra bræðranna og
söng þá fyrir hana mörg af falleg-
ustu kvæðunum, sem hann kunni. Og
þá henti það stundum, að hún stein-
sofnaði hjá honum, einkum ef hann
söng aftur og aftur „Erla, góða
Erla“. Þegar Vippi tók eftir því,
hvaða áhrif þetta lag hafði á Diddu
litlu, sá hann, að það var heillaráð,
ef hann var þreyttur á að leika sér
við hana og vildi heldur horfa á
knattspyrnuna, að láta hana setjast
hjá sér og syngja þessa fögru vöggu-
vísu.
Eitt sinn sem oftar var hann búinn
að svæfa Diddu svona og sat og
horfði á Jónas og ívar skjóta á mark
hjá Gísla. .
Ivari tókst að skora þrjú mörk,
hvert á fætur öðru, og Vippa þótti
svo gaman að því, að hann hrópaði:
„Húrra fyrir Iva! Húrra fyrir Iva!
Eitt mark enn!“
Gísli leit Vippa óhýru auga, og
þegar ívar gerði fjórða markið og
Vippi hrópaði húrra, þá varð Gísli
vondur og kallaði:
■ „Þegiðu, Vippi! Ég skal svei mér
taka í lurginn á þér seinna.“
Gísla þótti sem sé ekkert leiðinlegt,
þó að Jónas setti mörk hjá sér. En
það var öðru máli að gegna með
Ivar. Hann var yngri og Gísla þótti
það miður, að hann skyldi geta sett
svona mörg mörk í einu og þess
vegna kunni hann illa húrrahrópun-
urn í Vippa.
Eftir þetta var Vippi aldrei óhultur
fyrir Gísla. Þegar hann átti sér
einskis ills von, kom boltinn fljúgandi
aftan á hann, svo að hann steyptist
fram yfir sig og meiddi sig stundum,
ef hann lenti á steini. Og svo heyrði
hann hláturinn í Gísla, er hann sagði:
„Hitti ég ekki veld mark á Vippa-
tetri núna! Er ekki reglulega gaman
að fá svona skot í rassinn? Ætlarðu
ekki að hrópa: Húrra, húrra! Eitt
mark enn! Bíddu á meðan ég næ í
boltann!“
En Vippi beið aldrei boðanna. Hann
reyndi að forða sér í burtu hið fljót-
asta, en stundum varð hann of seinn
og fékk boltann aftur og valt enn
um koll.
Þetta var hræðilegt fyrir litla vin-
inn okkar, því að hann hafði ekki
meint neitt illt með þessum húrra-
hrópum. Og þessar ofsóknir Gísla
urðu til þess að Vippi hætti að þora
að koma nálægt þeím bræðrunum,
þegar þeir voru í knattspýrnu, eins
og það hafði þó verið gaman. Ivar
skildi ekkert í þessu og sótti Vippa
stundum til að biðja hann um að hafa
af fyrir Diddu. Þá hélt Vippi sig eins
langt frá Gísla og hann gat. Ekki
hafði Vippi klagað þennan óþokka-
skap fyrir nokkrum manni.
En ekki var Gísli enn búinn að ná
sér eins niðri á Vippa og hann ætlaði
sér. Honum þótti það of lítil ráðning
að skjóta boltanum nokkrum sinnum
í bakhlutann á honum.
Eitt kvöld sat Vippi í mesta sak-
leysi fram á lækjarbakkanum og
skvampaði með fótunum í vatninu.
Þetta var þó nokkuð langt frá tjald-
inu. Hann hafði farið einn á göngu
og var nú að hvíla sig, áður en hann
héldi heim.
Allt í einu heyrði hann þyt í lofti
og eitthvað voðalega hart kom í bak-
ið á honum, svo að hann steyptist út
í lækinn. Þetta varð alveg óvænt og
því fylgdi mikill sársauki, og þarna
var djúpur hylur í læknum. Vippi fór
á bólakaf og hann var nærri kafnað-
ur, þegar hann skaut aftur upp koll-
inum og gat dregið andann.
En haldið þið, að Gísla hafi verið
þetta nóg? Nei! Hann hafði alið með
sér svo ljóta hefndarlöngun, að hann
vildi kvelja Vippa sem mest.
Þegar Vippi ætlaði að kornast upp
á bakkann, hafði hann náð sér í
langan lurk og varnaði Vippa að
komast upp úr læknum. Hann varð
því að synda aftur og fram í hyln-
um, svona á sig kominn eins og hann
var: þreyttur og særður.
„Svona fer maður með hvolpa, sem
eru að gelta, þegar þeir eiga að halda
sér saman," sagði Gísli illilegur á
svipinn.
„Ég er svo þreyttur. Lof mér að
komast á land,“ stundi Vippi litli
upp.
„Þú ert ekki orðinn nógu hreinn
ennþá! Þér veitir varla af að vera
svolítið lengur í baðinu! Ætlarðu
ekkert að hrópa húrra núna?“ sagði
Gísli.
Vippi fór að þreytast mjög. þótt
hann væri ágætur sundmaður. Vatn-
ið var líka ónotalega kalt. En enga
miskun virtist vera að finna hjá
Gísla. Hann gætti þess vandlega, að
Vippi kæmist hvergi upp að bakkan-
um, svo að hann var alveg hættur
að reyna það.
Þegar Vippi var orðinn svo ör-
magna, að hann var farinn að hugsa
um að gefast upp, þá barst honum
óvænt hjálp.
Þrjár stúlkur, sem dvöldu í sumar-
fríinu sinu í gistihúsinu við Silunga-
vatn, komu gangandi niður með
læknum.
Þegar Gísli varð þeirra var. tók
hann boltann sinn og flýtti sér í
burtu.
Vippi var orðinn ósköp máttfarinn,
en gat þó náð í birkihríslu, sem slútti
niður í lækinn. Stúlkurnar tóku ekki
eftir honum og hann hafði ekki rænu
á að gefa sig á tal við þær, svo að
þær héldu áfram leiðar sinnar.
Loks komst hann upp úr læknum,
en gætti þess að vera ekki sömu
megin og strákurinn hafði verið.
Vippi hvíldi sig lengi í lítilli, grasi
vaxinni laut og lötraði svo í hægðum
sínum heirn í tjaldið — en sagði eng-
um frá viðskiptum sínum við Gisla.
Og feginn varð Vippi að sofna i
hlýja svefnpokanum sinum þetta
kvöld.
þaó er
aíveg áveíðartlegí/
Þó að William L. Currie frá Ontario í
Kanada sé enn við góða heilsu, hefir hann
leigt einn af veitingasölum bæjarins og
borgað leiguna fyrir fram, til þess að fjöl-
skylda hans og vinir geti haldið stórveizlu,
þegar hann er dauður.
*
Árið 1831 varð járnbrautarslys í Suður-
Karolína í Bandaríkjunum. Slysið orsakað-
ist af því, að kyndarinn, sem var negri,
varð svo leiður á hávaðanum í öryggislok-
unni á gufukatlinum, að hann tók lokuna
úr sambandi, og þá sprakk gufuketillinn.
1 mörg ár eftir þetta, varð að setja vöru-
flutningavagn með baðmull inn á milli eim-
vagnsins og farþegavagnanna, til þess að
fólk þyrði að fara með lestinni, sem fór
þessa leið.
#
Alheimurinn er víst það eina, sem ekki
er hægt að búa til smálíkan af. Það er
hægt að sjá þetta á því, að sé sett kúla,
sem er 3 cm. í þvermál, í staðinn fyrir jörð-
ina, þyrfti næsta fastastjarna að vera
rúma 90000 km. frá henni.
Mannagildr-ur í líkingu við dýragildrur,
með öflugum stálskoltum, sem bitu utan
um fæturna á mönnum, voru um eitt skeið
mikið notaðar af enskum bændum til að
grípa veiðiþjófa. En svo margt saklaust
fólk lenti í gildrunum, að þær voru að lok-
um bannaðar árið 1827.
Stóra, gráa pokadýrið, sem lifir í Norð-
ur-Ástralíu, er vafalaust það spendýr, sem
met á í hástökki. Þó að það vegi um 180
pund, vita menn dæmi til þess, að á flótta
undan veiðihundi hafi það stokkiö yfir
limagirðingu, sem var 3 y2 meter á hæð.
Ef Vestu-meyjarnar í Róm vanræktu
skyldur sínar eða sviku loforð sín, voru
þær múraðar lifandi inn í hofmúrinn. Af
25000 jómfrúm, sem hafa gætt eldsins
helga í þau 1100 ár, sem venjunni var
haldið uppi, hafa aðeins 18 vestumeyjar
verið dæmdar til þess að taka þessa hegn-
ingu út.
*
Hundasýningar munu vera vinsælustu
dýrasýningar í Bandarikjunum. Árið 1935
kepptu 200000 hundar í fegurðarsam-
keppni og kapphlaupi. Áhorfendurnir voru
um eina milljón.