Vikan - 03.09.1942, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 31, 1942
5
Framhaldssaga:

1D
Ráðgáta Rauða hússins.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiimiiiiiiiiimiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiimiHiiiiiiiiinmmimiiiiiiiiiiiiiimiiimminiimii
Sakamálasaga eltir A. A. Milne
„Þá hlýtur hún að hafa falið sig í skýlinu.
Eða kallið þið það sólbyrgi ?“
„Við urðum auðvitað að sækja kúlurnar þang-
að. Hún getur ekki hafa verið þar.“
„Nú!“
„Þetta er mjög einkennilegt," sagði Bill eftir
dálitla umhugsun. „En það kemur málinu ekkert
við. Það stendur ekki í neinu sambandi við
Robert." •
„Ekki það?"
;,Nei, heldurðu það?“ sagði Bill og varð aftur
æstur.
„Ég veit ekki. Við vitum ekkert, hvað kemur
málinu við og hvað ekki. En þetta snertir ung-
frú Norris. Og ungfrú Norris -—.“ Hann þagnaði
allt í einu.
„Hvað um hana?“
„Nú, þið takið nokkurn veginn öll þátt í
þessu. Og komi eitthvað óskiljanlegt fyrir eitt-
hvert ykkar einum eða tveim dögum áður en eitt-
hvað óskiljanlegt kemur fyrir allt heimilið, þá
verður maður forvitinn.“ Þetta var góð og gild
ástæða, en það var samt ekki sú ástæða, sem
hann hafði ætlað að gefa.
„Ég skil. Jæja, og svo?“
Antony sló úr pípu sinni og reis hægt á fætur.
„Nú skulum við finna þá leið, sem ungfrú
Norris kom frá húsinu."
Bill stökk á fætur ákafur mjög.
„Hver skollinn. Þú átt þó ekki við, að það séu
einhver leynigöng?"
„Ja, í það minnsta einhver göng, sem fáir vita
um. Það hlýtur að vera svo.“
„Heyrðu, þetta er gaman. Ég hefi mikla ánægju
af leynigöngum. Guð minn góður, og í dag lék
ég golf eins og venjulegur kaupmaður! En það
líf! Leynigöng!"
Þeir fóru niður i skurðinn. Ef hægt væri að
finna op, sem lægi að húsinu, var það sennilega
á þeirri hlið vallarins, sem snéri að húsinu og
á ytri vegg skurðsins. Sá staður, sem fyrst bar
að athuga, var skýlið, þar sem kúlurnar voru
geymdar. Það var snotur staður, eins og allt í
húsi Mark. Þar voru tveir kassar með ,,kroket“-
áhöldum, annar þeirra var opinn, eins og nýbúið
væri að nota áhöldin; lítill kassi með kúlum, litil
sláttuvél, lítill valtari og nokkurt smádót. Það
var bekkur með fram bakhlið skýlisins, þar sem
leikendurnir gátu setið, ef rigndi.
Antony sló á vegginn þar.
„Hér ættu göngin að byrja. Maður heyrir nú
ekkert tómahljóð, eða hvað finnst þér?“
„Þau þurfa ekki endilega að byrja þarna, er
það?“ sagði Bill og gekk um boginn og sló í alla
veggina: Hann var of hár til þess að geta staðið
uppréttur í skýlinu.
„Það er aðeins ein ástæða fyrir því, að þau
ættu að byrja héma, og hún er sú, að það mundi
spara okkur það erfiði að leita annars staðar.
Mark hefir sennilega ekki leyft ykkur að leika
„kroket“ hérna á vellinum?“ Hann benti á „kro-
ket“-áhöldin.
„1 fyrstu vildi hann víst ekki leyfa það, en
núna í sumar hefir það verið leyfilegt. Það er
hvergi annars staðar hægt að leika. Mér finnst
það mjög leiðinlegur leikur. Hann var ekki leik-
inn í knattleik, en hafði gaman af að kalla þetta
knattleikaflöt, og koma gestum sínum á óvart
með hann.“
Antony hló.
Forsaga:
Mark Ablett, eigandi
Rauða hússins, býst við
Robert, bróður sínum, frá Ástralíu. Andrey,
þjónustustúlka, fylgir honum inn í skrif-
stofu húsbóndans og fer síðan að leita að
Mark. Meðan hún er úti heyrist skothvellur
inni í húsinu. Antony Gillingham sest að í
veitingahúsinu „The George“ og fréttir þar,
að kunningi sinn, Bill, er í Rauða húsinu.
Hann fer að heimsækja Bill, en lendir þá
ásamt Cayley í því að finna myrtan mann.
Það er Robert Ablett. Cayley sendir boð
eftir lögreglunni. Gestirnir koma heim eftir
golfleikinn og frétta um morðið og fara
allir til London, nema Bill. Birch eftirlits-
maður rannsakar málið. Antony fer að at-
huga húsið og ákveður að komast til botns
í málinu. Hann og Bill fara til krárinnar,
og Antony notar tækifærið til þess að
spurja Bill um Mark. Bill segir honum frá
því, að einn gestanna, ungfrú Norris, hafi
einu sinni leikið á Mark, með því að leika
vofu. Bill og Antony fara að skoða knatt-
leikavöllinn. Antony heldur þvi fram, að
Cayley sé riðinn við málið, en Bill vill ekki
fallast á það.
„Það er gaman að heyra þig tala um Mark,"
sagði hann. „Þú ert alveg einstakur."
Hann fór að leita i vösum sinum að pípu og
tóbaki, en hætti allt í einu og virtist hlusta með
mikilli athygli. Dálitla stund stóð hann svona,
hallaði undir flatt og hélt upp hendinni til þess að
benda Bill á að hlusta lika.
„Hvað er að?“ hvíslaði Bill.
Antony benti honum að þegja og hlustaði
áfram. Hann lagðist mjög varlega á hnén og
hlustaði aftur. Síðan lagði hann eyrað að gólf-
inu. Hann stóð á fætur og burstaði föt sin í
skyndi, gekk til Bill og hvíslaði í eyra hans:
' „Fótatak. Það er einhver að koma. Þegar ég
fer að tala, þá verður þú að hjálpa mér.“
Bill kinkaði kolli. Antony klappaði honum til
hvatningar á bakið, gekk yfir að kassanum með
kúlunum i og blístraði hátt. Hann tók upp kúl-
urnar, missti eina þeirra á gólfið, það varð mikill
smellur og hann sagði. „Hver þremillinn!“ og
hélt svo áfram:
„Heyrðu Bill, ég held, ég nenni annars ekki að
leika núna.“
„Nú, af hverju sagðirðu þá, að þú vildir það?“
sagði Bill í nöldrunartóni.
Antony brosti með velþóknun til hans.
„Mig langaði til þess, þegar ég sagði það, en
nú langar mig ekkert til þess.“
„En hvað viltu þá gera?"
„Tala.“
„Þá það," sagði Bill.
„Það er bekkur þama úti á fletinum — ég sá
hann áðan. Við skulum taka þetta með okkur,
ef við skyldum vilja leika þrátt fyrir allt.“
„Þá það,“ sagði Bill aftur. Honum fannst ör-
uggast að segja það, þar sem hann vildi ekki
gera neina vitleysu þar til hann vissi til hvers
væri ætlazt af honum.
Þegar þeir gengu yfir flötinn, lét Antony kúl-
umar detta og tók upp pípu sina.
„Áttu eldspýtu?" spurði hann hátt.
Er hann beygði sig yfir eldspýtuna, hvíslaði
hann: „Það er einhver að hlusta á okkur. Býzt við
að það sé Cayley." Svo hélt hann áfram með
venjulegri röddu: „Ég gef nú ekki mikið fyrir
þessar eldspýtur þínar, Bill,“ og kveikti á ann-
arri. Þeir gengu að bekknum og settust.
„En hvað veðrið er indælt," sagði Antony.
„Já, alveg dásamlegt."
„Hvar skyldi Mark nú vera?“
„Það'er ekki gott að vita."
„Þú ert sammála Cayley -— að þetta hafi verið
óviljaverk."
„Já. Því ég þekki Mark.“
„Ja-há.“ Antony náði sér í blýant og blað og
fór að skrifa, en á meðan hann skrifaði, talaði
hann. Hann sagðist halda, að Mark hefði skotið
bróður sinn i reiðikasti, að Cayley vissi, eða i það
minnsta grunaði þetta, og vildi gefa frænda sín-
um tækifæri til þess að komast undan.
',,Og mér finnst hann gera rétt i því. Þetta
mundum við allir gera. Það eru tveir smámunir,
sem fá mig til þess að halda, að Mark hafi skotið
bróður sinn — og það ekki af slysni.“.
„Myrt hann?“
„Já, drepið hann. Það getur verið, að ég hafi
á röngu að standa. En mér kemur þetta hvort eða
er ekki við.“
„En af hverju heldurðu þetta? Vegna þessá
með lyklana?"
„Nei, það var ekkert á þeim að græða. En
þetta var samt ágæt hugmynd, ekki satt? Og
það hefði verið eitthvað á henni að græða, ef
þeir hefðu allir verið að utanverðu."
Hann hafði nú lokið við það, sem hann var
að skrifa og rétti Bill blaðið. 1 birtu tunglsins
gat hann auðveldlega lesið það, sem Antony hafði
skrifað með stórum stöfum:
„Haltu áfram að tala, eins og ég væri héma.
Eftir eina eða tvær mínútur skaltu snúa þér við
eins og ég sæti á grasinu bak við þig, en um
fram allt, haltu áfram að tala.“
„Ég veit, að þú ert mér ekki sammála," sagði
Antony, er Bill var að lesa þetta, „en þú munt
komast að því, að ég hefi á réttu að standa."
Bill leit upp og kinkaði ákafur kolli. Hann
var búinn að gleyma golfspili,' Betty og öllu
því, er hingað til hafði fyllt hug hans. Þetta
var raunveruleiki. Þetta var lífið, eins og það
átti að vera.
„En,“ sagði hann, „þú veizt, að ég þekki Mark.
Og Mark —.“
En Antony var staðinn á fætur og renndi sér
varlega ofan í skurðinn. Hann ætlaði sér að
skriða eftir honum, þar til hann sæi skýlið.
Fótatakið, sem hann hafði heyrt, virtist koma
einhvers staðar undan skýlinu, ef til vill var
einhver hleri í gólfinu. Hver sá, sem þetta nú
var, hefði heyrt raddir þeirra, og fannst það
sennilega ómarksins vert, að hlusta á það, sem
þeir væru að segja. Hann gæti gert það, með
því að opna hlerann örlltið og án þess að koma
í ljós sjálfur, en þá myndi Antony komast að
upptökum leyniganganna, án nokkurra erfiðis-
muna. En þegar Bill leit við og talaði yfir bakið
á bekknum, var það mjög sennilegt, að þeim, sem
þarna hlustaði, myndi finnast það nauðsynlegt
að teygja fram höfuðið til þess að heyra betur, og
þá gat Antony komizt að því, hver hann var.
Og ennfremur, ef hann skyldi voga sér burt frá
felustað sinum og gægjast til þeirra yfir bekk-
inn, þá mundi sú staðreynd, að Bill talaði yfir
bakið á bekknum leiða hann í þá villu að halda,
að Antony væri þar, sæti á grasinu bak við bekk-
inn og dinglaði fótunum ofan í skurðinn.
Hann gekk hratt en hljóðlega eftir hlið vall-
arins að fyrsta hominu, fór varlega fram hjá því,
og gekk næstum því enn þá varlegar með fram
lengri hliðinni að næsta homi. Hann heyrði, að
Bill talaði í sifellu, hann sagði, að þar sém hann