Vikan - 03.09.1942, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 31, 1942
Ellen, og fáðu hana til að láta niður dót þitt.“
Beatrice hljóp upp, léttfætt og kát, og Har-
ald bættist í hópinn í hennar stað, og var þetta
kvöld skemmtilegri og ræðnari en nokkru sinni
áður.
Það var samt einhver ónotalegur blær yfir öll-
um og til þess að bæta úr því, stakk frú Farqu-
har upp á því, að Elsie og Harald syngju einn
þeirra tvísöngva, er þau höfðu æft saman. Elsie
stóð á fætur treglega. Hana langaði ekkert til
þess að syngja, og hún hefði neitað að gera
það, ef hún hefi ekki haft enn þá minni löngun
til þess að tala. Er Harald var að hjálpa henni
að leita að nótunum, heyrðu þau, að einhver
gestur var að koma.
„Mamma, taktu ekki á móti neinum í kvöld,“
sagði Harald, ,,ég er ekki í því skapi, að mig
langi til þess að þurfa að vera gestgjafi."
Frú Farquhar ætlaði að hringja, en þá var það
of seint. Gesturinn var þegar kominn inn í húsið
og skömmu seinna opnaðist hurðin, og þjóninn
tilkynnti: „Frú St. Aubyn“.
XXII. KAFLI.
Elsie, sem ekki hafði gleymt þeim orðum, sem
Beatrice hafði notað um konu þessa, og heldur
ekki tregðu frú Farquhar gegn hverjum afskipt-
um við hana, snéri sér nú við til þess að sjá,
hvernig móttökur hún fengi. Harald og móðir
hans voru dálítið fölari en endranær, en annars
voru þau vingjamleg og róleg. Beatrice roðnaði
og hvítnaði til skiptis, stóð á fætur og settist
aftur, og beygði sig síðan yfir handavinnu sina,
sem hún hélt með titrandi höndum.
Síðan snéri Elsie sér að frú St. Aubyn og gat
ekki haft augun af henni. Það var eitthváð við
hana, sem ungar stúlkur gátu ekki staðist. Það
var ekki fegurð hennar, því hún var farin að
fölna, ekki heldur nein tilraun til þess að hæna
ríka erfingjann að sér, því er hún hafði heilsað
henni kurteislega, veitti hún henni enga athygli.
Hún sagðist hafa komið til þess að biðja
Harald að aðstoða sig smávegis.
Hann spurði, hvort ekki væri betra að hún
leitaði til lögfræðings, sem hefði meiri reynslu
en hann.
„Fyrsta ástæðan fyrir því, að ég geri þetta,
er sú, að sá eini, sem ég treysti, er veikur. Hina
ástæðuna getið þér getið yður til,“ sagði hún
og horfði beint í augu hans. „Þér vitið mjög vel,
hvers vegna ég vil ekki leita ráða og hjálpar
ókunnugra. Ætlið þér að aðstoða mig eða ekki?“
„Ég mun gera það sem ég get, til þess að
gerá yður greiða,“ sagði hann alvarlega.
Elsie, sem hafði mikið ímyndunarafl, gat auð-
veldlega gert sér i hugarlund, að þessi kona með
ljómandi augun og fallegu röddina, hefði eins-
konar töfravald yfir þeim, sem hún kæmi í ná-
munda við, því Harald, sem í fyrstu hafði verið
kuldalegur og tregur, hafði látið sigrast af augna-
tilliti hennar og virtist nú fús til þess að gera
hvað það, sem hún bæði hann um. Frú Farqu-
har hafði dregið sig í hlé og sat með bók í sóf-
anum og virtist vera að lesa. En Elsie var sann-
færð um, að hún væri að horfa á þau, þótt augun
virtust hálflokuð.
Frú St. Aubyn og Harald ræddu lengi um er-
indi það, er leitt hafði hana þangað. En þegar
þau voru búin, stóð hún upp og gekk að borði
því, er systur hans sátu við. Hún settist á stól
við hlið Beatrice og skoðaði handavinnu hennar.
Hún fékk aðeins treg og stutt svör við spum-
ingum sinum og athugasemdum, en hún hafði
þann hæfileika að róa tilfinningar annarra með
samúð sinni, og það gerði hún einnig núna. .
En hve hún var ræðin! Elsie gleymdi handa-
vinnu sinni, er hún hlustaði á hana. Frú St. Aubyn
sagði þeim smásögur um dýrmæta handavinnu,
sem tignar fjölskyldur meta oft mikils. Og svo
sagði hún þeim frá því, að i frönsku byltingunni
hefði kona eins fransks konungssinna haft ofan
af fyrir sér með því að selja allt það verðmæti,
er hún átti. En það var eitt, sem hún vildi ekki
selja, það var brúðarslör hennar, sem hún hafði
sjálf saumað út. Hún hafði verið svo hamingju-
söm, er hún bar það. En þegar maður hennar
dó í fangelsinu, þá seldi hún það og notaði pening-
ana, er hún fékk fyrir það til þess að múta fang-
elsisverðinum til þess að láta hana fá líkið.
„Þið sjáið af þessu,“ sagði hún svo glaðlega,
„að jafnvel þessir örþunnu vefir, sem við konurn-
ar höfum svo gaman af, geta gert gagn. Ég á
lítinn kniplingabút heima, sem ég skal senda þér,
Bee mín, fyrirmyndin er fallegri en þín. Ungfrú
Drummond, hafið þér séð Feneyja-knipplingam-
ar, sem geymdar eru í Kensington ?“
Þetta var í fyrsta skipti, sem hún beindi orð-
um sínum að Elsie, sem svaraði neitandi.
„Við höfum oft ætlað að fara þangað, en það
hefir aldrei orðið neitt úr því.“
„I síðastliðinni viku var það ákveðið, að við
værum þar einn eftirmiðdag," sagði Beatrice, „en
svo kom eitthvað í veg fyrir það, ég man nú ekki,
hvað það var.“
„Bróðir þinn ætlaði að fara með okkur, en hann
varð að heimsækja veikan vin sinn,“ sagði Elsie.
Harald beit á vörina, því frú St. Aubyn leit svo
rannsakandi á hann, að hún virtist geta lesið
jafnvel leyndustu hugsanir hans.
„Veikan vin sinn,“ endurtók hún hugsi. „Já,
ég man eftir því að hafa mætt herra Farquhar
akandi með sjúklingnum í vagni Moorlands
markgreifa."
Harald beygði sig niður til þess að taka upp
bók, sem dottið hafði á gólfið, og þegar hann
var búinn að ná í hana og leggja hana á borðið,
var frú St. Aubyn farin að tala um allt annað.
„Ég fer oft á safnið,“ sagði hún, „annað hvort
snemma á morgnana eða þá á þeim dögum, sem
það er opið fyrir námsfólk. Ég leita þá í öllum
krókum og kymum, og finn gömul húsgögn og
aðra muni frá liðnum tímum og minnist þess
alltaf, að hver einasti þessara hluta á sina sögu,
og að þeir hafa verið mikilsvirði fólki, sem nú
er ekki til. Ég hugsa um þá og finn upp ævintýri
um þá, en það gerir þá skemmtilegri i mínum
augum. Jessie brosir og er undrandi, en þér skilj-
ið mig, ungfrú Drummond, er það ekki?“
„Jú,“ sagði Elsie feimin. „Mér hefir oft þótt
leiðinlegt, þegar verið er að gagnrýrra gamla
dýrgripi og húsgögn. Þeim er kastað til hliðar
með hæðnishlátri vegna þess að þeir séu ekki
fallegir og svo sérkennilegir."
„Okkar tímar eru hagsýnir og við metum meira
auðæfi en gæði,“ sagði frú St. Aubyn.
„Ekki alltaf, vona ég," sagði Elsie.
Hún vissi ekki af hverju það stafaði, að henni
datt allt i einu i hug, hvort Harald Farquhar
mundi teljast til þessa fólks, og henni datt einnig
í hug, hvort Harald og móðir hans mundu vera
svona vingjarnleg, ef hún missti nú allt í einu
þau auðævi, sem þeim varð svo tíðrætt unr.
En nú var frú St. Aubyn að ávarpa hana.
„Viljið þér einhverntíma koma með mér á
þessa göngu mína, ungfrú Drummond? Ég held,
að ég gæti sýnt yður margt, sem þér hefðuð
gaman af.“
Elsie þakkaði, en gaf ekkert ákveðið svar.
Smátt og smátt létti yfir svip Haralds. Frú St.
Aubyn var enn kyrr dálitla stund og ræddi við
alla, en hún tók þó eftir því, að unga stúlkan
hlustaði á hana með athygli. Að lokum stóð hún
á fætur og kvaddi.
Það var eins og Beatrice væri léttara um
andadrátt, er hún var farin, og Elsie gat ekki
staðist þá freistingu að spyrja hana:
„Á hvaða hátt er hún hættuleg kona? Mér
finnst hún óvenjulega skemmtileg og aðlaðandi.
Hvers vegna geðjast ykkur ekki að henni?"
„Mér er ekkert illa við hana,“ sagði Beatrice.
„Ég mundi meira að segja elska hana og hugga,
ef ég þyrði."
Elsie bað hana að halda áfram, en árangurs-
laust. Beatrice leit ekki upp, og þegar Elsie spurði
aftur, við hvað hún ætti, þá sagði hún, að frú
St. Aubyn hefði orðiö fyrir áföllum, sem frú
Farquhar hafði bannað dætrum sínum að minn-
ast á.
,',En eitt verð ég að segja þér,“ bætti hún við.
„Ég er hrædd um, að ekki sé óhætt að treysta
vináttu frú St. Aubyn. Hún er aðeins til að skýla
einhverju markmiði, sem hún ein veit um.“
„En hvers vegna er hún þá svona vingjamleg
við ykkur, ef henni er ekki vel við ykkur?" sagði
Elsie. „Þú ert svo leyndardómsfull í kvöld,
Beatrice."
Þessi athugasemd gerði Beatrice órólega, og
hún fór að verja orð sín.
„Það er ekki af fúsum vilja, því mér leiðist.
allur svona leyndárdómur. Þú mátt ekki álasa
mér, kringumstæðumar valda þögn minni."
Nú var sagt, að vagn Elsie stæði við dymar, og
Elsie stóð upp til þess að kveðja. Rödd Margaret
heyrðist utan af tröppunum, hún var að spyrja
um regnhlíf, sem hún gat ekki fundið. Er frú
Farquhar. hafði faðmað gest sinn innilega að sér,
flýtti hún sér út úr herberginu með vasaklút
fyrir augunum.
Fjórum tundurspillum hleypt af stokkunum á 50 mínútum. 1 Bandaríkjunum var nýlega hleypt
af stokkunum fjórum tundurspillum á 50 mínútum. Var þetta alveg nýtt hraðamet. Skipin heita:
Fletcher, Radford, Mervine og Quick.