Vikan - 27.07.1944, Qupperneq 4

4
VTKAJN, nr. 30, 1944
é5másag:a.
Við gengum hægt niður tröppurnar
frá skrifstofu lögfræðingsins. Við
burftum að átta okkur dálítið á því,
sem við höfðum heyrt. Lögfræðingurinn
hafði verið mjög vingjarnlegur og hlut-
tekningarfullur, en vinsemd og hluttekn-
ing gátu ekki breytt þeirri staðreynd, að
systir mín, Henriette, og ég áttum bók-
staflega talað ekkert til þess að lifa af,
— núna.
Hljóðar gengum við eftir götunni. Það
var ekki það, að þetta kæmi neitt flatt
upp á okkur. Við vissum, að þegar mamma
félli frá, myndum við hætta að fá greidd
eftirlaunin. En samt var það erfitt fyrir
tvær ungar stúlkur, sem ekkert kunnu og
ekkert höfðu lært, að standa allt í einu
auglitis til auglitis við alvöru lífsins og
vera neyddar til þess að sjá fyrir sér
sjálfar.
Ungar stúlkur, segi ég, o-jæja. Ég var
orðin þrjátíu og tveggja; Hcnriette var
þrem árum eldri.
Ég fann, að Henriette horfði á mig, með-
an við gengum upp götuna. Hún leitaði
alltaf til mín þegar átti að ákveða eitthvað,
þótt ég væri yngri.
' Við gengum fram hjá fornverzlunar-
glugga, þar sem stóð stór mahonídrag-
kista, sem var til sölu fyrir 800 krónur.
Henriette nam staðar, og við stóðum augna-
blik og horfðum á hana.
„Hún er fallegri, þessi, sem við eigum,“
sagði Henriette. Ég kinkaði kolli, og við
héldum áfram göngu okkar.
„Við verðum að selja eitthyað af hús-
gögnunum," sagði Henriette, og hún flýtti
sér að bæta við: „Allt, sem er ekki nauð-
synlegt.“
Allt, sem ekki er nauðsynlegt. Var nokk-
ur hlutur á meðal þessara kæru, gömlu
húsgagna, sem ekki var nauðsynlegur ?
„Svo eigum við þó nokkuð af silfurmun-
um,“ hélt Henriette áfram og gaut alltaf
augunum til mín. „Og svo stóra gólf-
teppið.“
Ég kinkaði kolli.
„Þú veizt, að við verðum að losa okkur
við það,“ sagði Henriette, og gætti örvænt-
ingar í rödd hennar. „Við höfum heldur
ekki efni á því að halda íbúðinni. Við verð-
um að leigja okkur herbergi — með að-
gang að eldhúsi," bætti hún við.
Við komum heim, hengdum af okkur
kápurnar á sinn stað í forstofunni og lit-
um í kringum okkur. Henriette gekk að
dragkistunni og fór um hana höndunum
ástúðlega. Ég ýtti henni blíðlega til hliðar,
dró út eina litlu skúffuna og séttist með
hana í einn af hægindastólunum.
Ég tók upp bunka af gulnuðum blöðum
og fór að blaða hægt í þeim.
„Hvað ætlarðu að fara að gera við upp-
skriftirnar ?“ spurði Henriette.
Ég hugsaði mig um nokkra stund áður
en ég svaraði henni. Svo leit ég á hana
og sagði:
DÆTUR PRESTSINS
„Við eigum þetta skuldabréf fyrir
1.800 krónum. Það seljum við.“
„Já, en þá töpum við á því,“ sagði Henri-
ette með skelfingu.
„Við getum sjálfsagt fengið 1.600 kr.
fyrir það,“ sagði ég. „Og svo eigum við 350
kr. í bankanum.“
„Tæplega.“
„Búðin hérna í kjallaranum verður til
leigu í febrúar,“ sagði ég. „Hún kostar
1.400 krónur á ári í leigu.“
„Hvað áttu við?“ Henriette starði á mig.
„Og búðarborð getum við fengið fyrir
300.“
„Julie,“ sagði Henriette, „geturðu ekki
sagt mér, hvað þú ert að tala um.“
Ég stóð upp, gekk að dragkistunni og
setti skúffuna á sinn stað. Svo sneri ég
mér að Henriette.
„Við opnum heimabakarí,“ sagði ég.
„Bakarí — ég held, að þú sért ekki með
öllum mjalla.“
„Heimabakarí,“ leiðrétti ég. „Við höf-
um þessar gömlu uppskriftir. Fínu jóla-
kökuna, möndlukökuna, sítrónukökurnar,
litlu, stökku Vanillukransarnir,“ romsaði
ég upp úr mér. „Piparkökurnar, brúnu
kökurnar með brytjuðum möndlum, kexið
hans afa, sykurkökurnar með kúmeni . ..“
Henriette stóð fyrir framan mig mál-
laus af skelfingu og undrun. „Júlie — þér
er ekki alvara? Þú átt við, að við ættum
að fara að græða peninga á gömlu upp-
skriftunum hennar ömmu?“ Henriette var
æst af tilhugsuninni einni. „Hvað heldurðu
að mamma mundi segja?“
Það tók mig nákvæmlega hálfan annan
klukkutíma að sannfæra Henriette um það.
VEIZTU — ?
1. Hverjir voru kallaðir Sturlungar?
I 2. Eftir hvern er þetta erindi og úr hvaða ■
kvæði:
Enginn út við sæ því sinnir,
þó svanur blóði drifinn hrópi
og kona ein með hvítum vængjum
kofagólfið alltaf sópi
— vængjunum, sem voru hvítir. •
! 3. Systir Péturs, María, giftist föður Óla, 5
Páli. Hvernig er háttað skyldleika milli
■ Péturs og Páls?
■ 4. Hvað er átt við með orðtækinu ..Sturm
und Drang“?
5. Hvað var „finngálkn" ?
j 6. Hver var staða Stalins í Sovíetríkja-
sambandinu fyrir stríð?
I 7. Hvenær er Samveldisdagur Breta?
] 8. Eftir hvem er loikritið „Fróðá“?
j 0. 1 hvaða frægri skáldsögu kemur fyrir
nafnið Rosinante og á hvaða persónu :
sögunnar.
! 10. Hvaða eldsneyti er notað á Diesel-
vélar ?
Sjá svör á bls. 14. j
að mamma 1 gröf sinni myndi ekki aðeins
fyrirgefa okkur þetta „guðlast“, eins og
Henriette kallaði það, heldur myndi hún
hvetja okkur til vcrksins, ef hún gæti það.
Nú var aðeins eftir að ganga frá fram-
kvæmdum, og þar hafði Henriette ekkert
að leggja til málanna.
Fyrir klukkan tólf næsta dag var ég
búin að fá leigða kjallarabúðina og ná-
kvæmlega mánuði seinna vorum við búnar
að láta setja upp skiltið, stórt skilti, sem
á stóð HEIMABAKARÍ. Ég hafði vilja
setja nöfn okkar á skiltið, en það tók
Henrietta ekki í mál — vegna „nafnsins“.
„Uss,“ sagði ég, „hver heldurðu að
kannist við nafnið hérna í bænum? Það var
heima í sveitinni, sem séra Troedson var
fínn maður.
„Hæstaréttardómarinn kannast að
minnsta kosti við það,“ sagði Henriette.
Stenberg — Jóhann Stenberg, já, hann
var orðinn hæstaréttardómari núna. Það
höfðum við lesið í blöðunum. Honum
hafði gengið skínandi vel, var ekki orðinn
fertugur. Fyrir mörgum árum, þegar hann
hafði heimsótt okkur í sumarleyfum sínum
á prestsetrinu, hafði pabbi sagt: „Honum
mun ganga vel í lífinu,.með þessum gáfum,
sem hann hefir til að bera.“
„Já,“ sagði Henriette, „þú gætir verið
orðin hæstaréttardómarafrú, ef þú hefðir
ekki sagt nei við hann þá, fyrir mörgum
árum.“
„Ég? Hvaða vitleysa? Hann hafði áhuga
fyrir þér, ekki mér.“
„Jæja? Heldurðu ekki, að ég muni eftir
sumarkvöldinu, þegar hann dró þig með sér
inn í lystihúsið í garðinum. Það var alls
ekki hægt að skjátlast á því. Þið sátuð
þar inni í heilan klukkutíma, held ég.“
„Já, en við töluðum um þig allan tím-
ann,“ maldaði ég í móinn. „Og annars man
ég vel eftir deginum, þegar þú og hann
genguð saman um garðinn. Þið voruð í
burtu í hérumbil þrjá klukkutíma."
„Já,“ sagði Henriette, „og það var um
þig, sem við töluðum, ekkert annað.“
Ég sagði ekki meira, því að ég vissi,
hvernig ástatt var. Við höfðum báðar verið
hrifnar af honum, Henriette og ég, en það
var Henriette, sem honum þótti vænst um.
Þetta kvöld fyrir um það bil tíu árum
síðan, þegar hann hafði dregið mig með
sér inn í lystihúsið, þá var það áðeins til
þess að fá að tala við mig um Henriette,
það vissi ég fyrir víst. Ég hafði ákafan
hjartslátt, og ég var dauðhrædd um, að
hann myndi uppgötva, hvernig ástatt
væri um mig og tilfinningar mínar fyrir
honum. Þess vegna flýtti ég mér að verða
á undan honum með því að fara að tala
um Henriette og segja, hversu yndisleg
systír hún væri. Ég held, að það hafi verið
Framhald á bls. 13.