Vikan - 30.08.1945, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 35, 1945
„Þakka yður fyrir, sæmilega,“ sagði hann
mannalega.
„Þegar ég kem heim aftur, skal ég lita inn
til yðar og segja yður hvemig við höfum skemmt
okkur,“ sagði Maida. Hún vissi, að það voru
engar líkur til þess, að hann yrði sofnaður um
miðnætti, í aðeins tíu klukkustunda gömlum
gibsumbúðmn.
„Er þetta alvara yðar, ungfrú Day,“ svaraði
hann í efunartón. „Ætlið þér þá að efna það?“
„Já, auðvitað," sagði Maida á sinn alvarlega
og einlægnislega hátt, sem ef til vill átti mest-
an þátt í því, hve aðlaðandi hún var. „Jæja, Sara,
cigum við þá ekki að fara?“
Við gengum samhliða fram ganginn og fórum
út um sólskýlisdymar. Stígurinn lá gegnum aldin-
garðinn, yfir dálitla brú og síðan um ilmandi
smáraengi, sem náði alla leið heim til dr. Letheny.
Stígurinn er svo mjór, að tveir menn geta ekkí
gengið eftir honum hlið við hlið. Maida gekk
á undan. Eg gat ekki stillt mig um að virða
fyrir mér og dást að hinum fagra vexti hennar
og limaburði. Mér hefur alltaf futndist eins og
Maida svifi áfram á bylgjukambi, og hlyti að
vera alveg öragg, hvað sem fyrir kæmi. Hún var
hjúkranarkona af guðs náð, en slikt er mjög
sjaldgæft. Hún hafði ágætt lag á jafnvel hinum
erfiðustu og ímyndunarveikustu móðursýkissjúk-
lingum, en gat grátið fögram tárum yfir sjúkling-
um eins og t. d. Sonny. — Það er ekki ætlun mín
að reyna að hlaða neinu sérstöku lofi á Maidu,
né hrósa henni umfram verðleika. Ef til vill
dáist ég einkum að henni vegna þess, að hún er
mjög lík þvi, sem ég hefði getað orðið á æsku-
árum minum, ef allt hefði farið dálítið öðravísi
en það fór. En auðvitað er ég ekki, og hefi aldrei
verið nándamærri eins glæsileg og hún.
Jæja, það var beðið eftir okkur. Hinir gest-
imir höfðu lokið við cocktailinn þegar við kom-
um. Dr. Letheny heilsaði mér eins virðulega
og við hefðum aldrei sést áður, en ekki unnið
saman fyrr um daginn. Hann var hár vexti og
grannur, dökkur yfirlitum, hafði mjög geðfellda
framkomu og föt hans fóra nærri því of vel. Hann
var fremur lengi að hjálpa Maidu úr yfirhöfn-
inni; ég heyrði hann segja við hana í hálfum
hljóðum nokkur orð, sem ég gat þó ekki greint.
Maida svaraði honum einhverju fremur stuttara-
lega og sneri sér snögglega frá honum. Sá ég,
að dökku, mjóu augnabrúnirnar voru ofurlítið
hnyklaðar, en það var ótvirætt merki þess, að
henni hafði runnið í skap.
Dr. Balman, fyrsti aðstoðarlæknir dr. Lethenys,
var þama einnig. Hann var maður grannholda,
með mjótt, fölt andht, hátt enni og alvarlegt
augnaráð, sem stundum var dálítið fjarrænt og
dreymandi. Á hökunni hafði hann þunnan skegg-
topp, sem nú, eins og endranær, lafði niður í
lýjmn, því eigandinn hafði þann kæk að vera
stöðugt að strjúka grönnum, sýrabrenndum
fingrunum í gegnum hann. Hann hafði þunnnt,
ljóst hár, sem stóð út í loftið, og bar vitni lé-
legri hirðingu. Flibbinn hans var skakkur, og
kjólfötin hans af mjög gamalli tízku.
Annar aðstoðarlæknir, dr. Fred Hajek, — sem
ungu hjúkrunarkonumar köUuðu oftast Hæ-Jack
— var líka þama. Hann bjó í sjúkrahúsinu, svar-
aði símahringingum að næturlagi, bjó um meiðsU,
og var yfirleitt aUtaf til taks. Hann var allmikið
yngri en stéttarbræður hans, þó ekki sæist það á
útliti hans, því hann var þegar orðinn all-hold-
ugur og þyngslalegur að sjá. Hann hafði breitt,
rauðbirkið andlit, og virtist dálítið útlendings-
legur, með kolsvart yfirskegg og dökk augu.
Augnalokin vora dálítið skásett, svo þau virtust
fljótt á litið vera of lítil fyrir augim. Var þetta
orsök þess, að hann sýndist ætið vera á verði.
Hann hafði mjög þægilegt viðmót, og það var
eitthvað hraustlegt og dugnáðarlegt við hann,
sem ekki var hægt annað en laðast að.
Nú beindust augu mín að ungum, ljóshærðum
risa, sem nálgaðist okkur, á meðan Corole lét
dæluna ganga.
„Jim Gainsay," sagði hún kæraleysislega yfir
öxl sér um leið og hún bauð Maidu cocktail.
Hann tautaði nokkur kurteisisyrði til mín, en
ég sá augu hans beinast að Maidu með eins
miklum styrk og ef hann ætlaði aldrei að líta
af henni framar. Ég virti fyrir mér þennan unga,
útitekna mann. Þetta var þá maðurinn, sem
smíðaði brýr um allan heim, en leit þá út eins
og hann væri nýsloppinn út háskólanum. Á gull-
vindlingahylki, sem hann hélt stöðugt opnu í
hendinni, rétt eins og hann hefði stirðnað upp
við að sjá Maidu, var alþjóðlegt stúdentamerki.
— Við nánari athugun breytti ég samt þeirri
skoðun, sem ég myndaði mér um hann við fyrsta
augUt. Hann hafði hrukkur kringum augun, upp-
litaðar augnabrúnimar mættust í einkennilega
beinni línu yfir nefinu, hakan var hvöss og gaf
í skyn að eigandinn væri harður í hom að taka,
næstum því tillitslaus. Föt hans, sem fóru ágæt-
lega, gátu ekki leynt hinni kraftalegu vöðva-
byggingu, og fita virtist ekki vera til á líkama
hans. Hanan leit út fyrir að vera vanastur að
umgangast karlmenn, og fara með þá og jafnvel
laga þá eftir eigin geðþótta, ef mér skjátlaðist
ekki mjög mikið um skapgerð hans.
Hingað var ég kominn í hugleiðingum mínum,
þegar Hulda, vinnukonan hjá Corole, kom más-
andi inn og tilkynnti, að búið væri að leggja
á borðið. Við settumst öll við hið langa borð, sem
skreytt var misUtum kertum í silfurstjökum.
Súpan var, satt að segja, óæt, og fiskurinn
bragðlaus og vondur. En kjötið var ágætt, svo
mér varð léttara í skapi þegar að því kom.
Hin mildu, blaktandi kertaljós, glitrandi silfrið
og kristallinn, hið gagnverkandi hvíta og svarta
á kvöldbúningi karlmEinnanna, — allt þetta var
aðeins baksvið fyrir Mjallhvítar-fegurð Maidu og
hina áberandi töfra Coroles. Það þýðir ekki að
mótmæla því, að Corole var í raun og sann-
leika töfrandi, töfrar hennar voru að visu tölu-
vert litsterkir, ef svo mætti segja, dálítið nær-
göngulir, en samt erfitt að standast þá. Hún
sat fyrir enda borðsins, milli þeirra Jim Gainsays
og dr. Hajeks. Hún hafði gult hár með málm-
slikju, lá það í stóram, sléttum bylgjum um höfuð
hennar. Hún var klædd sérkennilega sniðnum
grænum kjól, sem skreyttur var með litlum gull-
plötum. Að aftan var hann svo mikið fleginn, að
brúnt bakið sást næstum niður að mitti. Ég gat
ekki að því gert, að mér datt í hug, hvað spítala-
stjómin mundi segja, ef hún vissi, að ráðskona
yfirlæknisins gengi í slíkum kjólum. Corole var
náfrænka dr. Letheneys, og hafði stjómað heimili
hans síðan gamla frú Letheny, móðir hans, lézt.
Við þekktum ekki mikið til Corole, en þó ég sé
BlessaS
bamiS!
Teikning eftir
George McManus.
Mamman: „Haltu áfram að dansa, elskan. Lilli er svo
hann hlær.
Lilli: „Da-da-da.“
Pabbinn: „Líttu á pabba, LiUi!"
hrifinn, sjáðu hvað Listamaðurinn (í íbúðinni fyrir neðan):
„Hve lengi skyldu þau halda áfram þessum
bölv.... ólátum?“ '
Listamaðurinn: „Ég ætla að
leika nokkur lög til þess að
dreifa huganmn frá hávaðan-
um!
Mamman: „Aumingja Lilli fer að gráta, þegar hann heyrir þessa
tóna —.“
Pabbinn: „Það er undarlegt, hvað sumt fólk tekur aldrei tUllt tU
annarra —.“
Pabbinn:, „Þér verðið að hætta að lemja á
þetta píanó, það fer afskaplega í taugar okkar!“
Listamaðurinn: Hvað!