Vikan - 17.01.1946, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 3, 1946
Lagið, sem.
i^HARLIE hagræddi sér í þægilega hæg-
^ indastólnum. Á borðinu við hlið hon-
um stóð glas með whisky og soda. Þar var
líka útvarpstæki, en það var ekki opið —
hann hafði nóg af þessháttar í vinnutíma
sínum.
Því að það var Charlie Light, sem sendi
tóna í gegnum íjósvakann inn á þúsundir
heimila, svo að unga fólkið gæti dansað.
Gamla fólkið sat fyrir framan arininn eða
lokaði fyrir útvarpið og sagði með fyrir-
htningu: „Nú er það aftur þessi and-
styggðar „jazz.“
En það fór ekki í taugamar á Charlie.
Brosandi andlit hans sást á sígarettupökk-
um, auglýsingaspjöldum, sem vekja skyldu
athygli á sápu, rakblöðum o. s. frv.
Kvenfólkið skrifaði í þúsundatali til út-
varps og blaða og lýsti yfir því, að Charlie
væri ímynd mannlegra dyggða og karl-
mennsku. Honum var boðið í veizlur ýmist
með eða án hljómsveitar sinnar, og hann
gæti keypt sér lystisnekkju strax á morg-
un, ef hann kærði sig um.
Hann hafði unnið sér frægð í Ameríku.
Þangað hafði hann komið frá Þýzkalandi
þremur árum áður, algjörlega óþekktur.
Hann hafði alla tíð litið á sig sem Þjóð-
verja, en móðurafi hans og amma höfðu
heitið Jakob og Miriam, og þegar Gyðinga-
ofsóknirnar byrjuðu hafði Charlie snúið
baki við ættlandi sínu.
Um þær mundir var hann í hljómsveit
einni í Stuttgart, sem oft lék í útvarpið og
hann fann, að fengi hann aðeins að,
stjórna sinni eigin hljómsveit, þá skyldi
hann sýna, hvað hann gæti.
Charlie fór sem sé til Ameríku, og vegna
undravérðrar heppni og óbilandi dugnaðar
hafði honrnn heppnast að láta ljós sitt
skína.
Margir Gyðingar aðrir voru með í för-
inni og á meðal þeirra fékk hann nógu
marga til þess að stofna hljómsveit; þeir
æfðu sig í hrörlegum skúr, sem Charlie
hafði haft upp á. Þeir æfðu sig frá morgni
til kvölds, unz þeir voru orðnir leiknir í að
fara með þau lög, sem allur almúginn vildi
heyra og vegna óþreytandi dugnaðar
Charlie fengu þeir að leika í útvarpið.
Þeir fengu undraverðar undirtektir og
frá þeirri stundu var þeim frami vís.
Charlie Light og hljómsveit hans varð
þekkt um alla Ameríku og eftir að hafa
hrifið Ameríku, fóru þeir til Englands til
þess að leggja London fyrir fætur sér.
En það var nokkuð, sem hafði valdið
honum erfiði. — Umboðsmaður hans hafði
gert ráðstöfun nokkra án þess að segja
honum frá því — hann hafði víst gleymt
því — svo þegar hann ætlaði að fara að
leika, kom það honum alveg á óvænt að
útvarpið hafði áformað að stofna til sam-
n&föí qHdipntet.
SMÁSAGA
eftir D. V. CARTER
keppni í sambandi við fyrstu útvarps-
hljómleika hans.
Það var tilkynnt, að hann ætlaði að leika
lag eftir sjálfan sig — lag, sem aldrei hafði
verið leikið fyrr og tíupunda launum var
heitið fyrir bezta tekstann, sem ortur væri
við lagið.
Hann byrjaði örvæntingarfullur að
blaða í gegn um nótnahrúguna — en þar
var ekki eitt einasta lag, sem ekki hafði
verið leikið áður. Nótnaútgefendurnir
slógust um að fá allt, sem hann samdi.
Loks fann hann í botninum á kassanmn
nótnablað, sem var umvafið ljósrauðu
silkibandi. Nokkur þurr blóm ultu út úr
þeim um leið og hann leysti bandið og
rúllaði upp blaðinu. Þegar hann sá, hvað
þetta var, brosti hann viðkvæmt.
Þetta gamla gulnaða handrit minnti
hann á liðinn tíma, þegar hann var aðeins
Karl Leitner, fátækur sveitapiltur frá
smáþorpi í Bayem. Vikum saman stritaði
hann á ökrunum og á laugardagskvöldum
i V EIZTU—?
I 1. Undir hvaða nafni þekkjum við hinn |
fræga kennimann Kínverja, Kung Fu- ;
: Tze, bezt? =
| 5
1 2. Hversu margir eru íbúar Asíu?
| 3. Hvað eru flokkar hryggdýra margir? \
7 5
■ 4. Hvað hét New York áður en hún fékk =
i núverandi nafn sitt?
I 5. Eftir hverjum er Júlíniánuður nefndur ? j
[ 6. Hversu hratt fer blóðið i gegn um slag- I
i æðamar ?
1 7. Hvort fer hljóðið hraðar í gegn um !
i loft eða vatn?
= ,8. Hvenær var Kaupmannahafnarháskóli =
stofnaður ? I
= 9. Hvenær dó Loftur riki á Möðruvöll- =
i um? !
| 10. Hvenær var rithöfundurinn Henri Bar- =
busse uppi og hverrar þjóðar var i
i hann?
Sjá svör á bls. 14. i
^'ÍIIMIIIIIIIIHIIIIMIIIIMMIIIIIHIIMIIIIIIIIMMIIIIMIHIIIMIIMtlllllMIIIIMIIMMIMIMIIVl'*
lék hann á fiðlima sína í veitingahúsinu,
þar sem unga fólkið safnaðist saman til
þess að dansa.
Á sumrin komu enskir ferðamenn til
þorpsins til þess að skoða f jöllin og sigla
á vatninu. Þeir tóku eftir unga fiðluleikar-
anum með dökka litarháttinn og fögru,
reglulegu andlitsdrættina — í skrautlegum
þjóðbúningi leit hann allt öðru vísi út en
ljóshærðir og klunnalegir bændurnir.
Meðal ferðamannanna var ung stúlka,
sem dvaldi eitt sumarið í sex vikur uppi í
fjöllunum og sigldi á vatninu. Hún var
ung, fögur og draumlynd — hún kom frá
Miinchen, en þar lagði hún stund á mál-
aralist. Þau fóru saman í gönguferðir
meðfram vatninu og töluðu um öll hin
fögru og stórkostlegu áform framtíðarinn-
ar — hann um hljómlistina og hún um
málaralistina.
Hann elskaði gamla, þýzka hljómlist og
hann lék hana á fiðluna sína í tungsljós-
inu, og þau urðu gripin ákafri ást til hvors
annars.
Hún var ensk dama, en hann var aðeins
þýzkur sveitapiltur, en þegar tunglið gægð-
ist upp yfir fjallatoppana og breytti vatn-
inu í silfurskæran flöt, þá hvarf allur mis-
munur. Ekkert gat hindrað þau.
Hann samdi lag, lítið viðkvæmt lag, vals,
og samdi hann henni til dýrðar. Kvöldið
áður en hún f ór lék hann lagið undir glugg-
anum hennar, og þau sóru hvort öðru
eilífu trúlyndi. Þau sæjust auðvitað aldrei
framar.
Og hér var lagið! Og í kvöld lék hinn
frægi Charlie Light, sem áður hét Karl
Leitner, það fyrir framan hljóðnemann,
svo að milljónir hlustenda gætu reynt að
vinna tíu punda verðlaun fyrir að yrkja
við það.
Þessi viðburður hafði fengið svo mikið
á hann, að hann fór heim í gistihúsið í stað
þess að fara í veizlu til lafði Harley. Hér
sat hann í ríkmannlega herberginu sínu í
frægasta hóteli Lundúnaborgar og hugs-
aði um fortíðina.
Öll árin eftir að hann hafði yfirgefið
litla þorpið sitt til þess að leita hamingj-
unnar annarsstaðar, höfðu verið erfið, full
af striti og basli. Hann hafði leitað að at-
vinnu á hverjum staðnum á fætur öðrum.
Eina skemmtunin, sem fólk hafði í þorp-
unum, var að sitja á kránum og ræða um
stjórnmál. En Karl kærði sig ekki um
slíkt — auk þess hafði hann enga peninga
fram yfir þá, er hann þurfti að nota til
brýnustu nauðsynja. Hann var útaf fyrir
sig, æfði sig í því að leika á fiðluna og
lærði ensku, vegna þess að hann var stað-
ráðinn í því að brjótast áfram í heiminum.
Fyrst í stað hafði hann hugsað dálítið
um Carlottu, en smám saman gleymdi
Framh. á bls. 7.