Vikan - 25.04.1946, Side 13

VIKAJ'J, nr. 17, 1946
13
Felumynd.
<
Hvar er amma Rauðhettu?
^tiiuiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiinnitaiiMiiiiHniuiiiininmiiiiitumiimnniiinitxiiiniir^
Dægrastytting
1 fjölskyldu nokkurri eru þrjár dætur, engin
eldri en 10 ára og engar tvær á sama ári. Ef
aldur tveggja er margfaldaður saman og aldur
þeirrar þriðju bætt við, verður útkoman 50. Getur
maður nú vitað aldur feinhverrar þeirra?
Anna, Berta og Cecilie eiga frænku, sem er
jafngömul og allar litlu stúlkurnar til samans.
Eftir þrjú ár mun frænkan verða helmingi eldri
en Anna, en eftir ellefu ár helmingi eldri en Berta.
Hvað er Cecilie gömul?
Þrír góðir vinir búa í sömu götu. Einn er lög-
fræðingur, annar kaupmaður og sá þriðji prestur.
Þeir heita Alfred, Bertil og Karl, en ættamöfnin
eru Olsen, Hansen og Johnsen, en þessi upptaln-
ing á nöfnum og stöðum er ekki í réttri röð.
Ættamafn Alfreds er ekki Olsen. Bertil er ekki
lögfræðingur. Hansen heitir ekki Karl. Ef John-
sen er lögfræðingur, þá er Hansen ekki prestur.
Ættamafn Bertils er ekki Johnsen. Karl er ekki
prestur. Ef Olsen er prestur, þá er Johnsen ekki
kaupmaður. Að lokum getum við sagt að Alfred
er ekki kaupmaður.
Hvað heita þeir fullu nafni og hvaða starf hefir
hver þeirra á hendi?
Ef farnir em 60 km. á klukkustund á mótor-
hjóli, þá er einn km. farinn á minútu. Með 30
km. hraða á klst. tekur tvær mínútur að fara
einn km.
Hvað margar mínútur er maður að aka einn
km. með 45 km. hraða á klukkustund?
Tvær tölur standa þannig í hlutfalli við hvora
aðra, að ef þú dregur einn frá annarri en leggur
einn við hina, færðu sömu tölu; ef þú aftur á
móti leggur einn við aðra þeirra, en dregur einn
frá hinni, verður sú fyrri helmingi hærri en sú
síðari. Hvaða tölur em þetta?
Sjá svör á bls. 14.
Stœrsti kongur í heimi.
BARNASAGA
ÞAÐ byrjaði með þvi að kóngurinn
fékk hettusótt, og þegar hann lá
í rúminu og leiddist, tók hann nokkr-
ar bækur og fór að lesa.
Þremur dögum eftir varð hann
hress og fór á fætur, en bókunum
hafði hann ekki gleymt. Hann
hugsaði stöðugt um þær.
„Sjáðu til,V sagði hann við drottn-
inguna, sem sat við útsaum, „allir,
sem ég las um voru stærstir og mest-
ir að einhverju leyti. Annað hvort
var maðurinn mesta hetja eða
bardagamaður, uppfinningarmaður
eða illmenni — ég minnist nú ekki á
þá, sem vom mestir kóngar eða
keisarar!"
„Nú jæja," sagði drottningin. Hún
naumast heyrði, hvað hann sagði,
þvi að hún var að telja sporin í
krossaumsdúknum sinum, og það var
mjög mikilvægt, að hún gerði það
rétt.
„fig vil einnig vera stærstur og
mestur!" svaraði kóngurinn. „Hvers
vegna gæti ég ekki verið það, að
einhverju leyti?"
„Það er alveg satt!" játaði drottn-
ingin og hélt áfram að telja.
„fig verð að fara til hirö-galdra-
mannsins og biðja hann að hjálpa
mér," sagði kóngurinn allt í einu.
„Hann hefir ekki haft neitt að gera
síðan hann breytti óvinahernum, sem
ætlaði að ráðast á okkur, í fugla, svo
að þeir flugu burt. Og nú er langt
síðan."
„Já, gerðu það!" sagði drottningin
og andvarpaði feginsamlega, þegar
kóngurinn fór frá henni — hún hafði
saumað skakkt og varð nú að telja
allt að nýju.
Galdramaðurinn bjó í einum hall-
arturninum.
Hann hafði verið þar á ríkisstjóm-
arárum sjö kónga og var hann núna
orðinn mjög gamall og lasburða. En
auðvitað bar hann ennþá svörtu
kápuna, sem var þakin marglitum
stjörnum og táknum, og háu hvítu
húfuna. En hann var með hvítt, sítt
skegg og svo nærsýnn, að hann not-
aði tvenn gleraugu — og sá samt
mjög illa.
„Góðan daginn, galdramaður,"
sagði kóngurinn, þegar hann kom inn
til hans.
„Æ, góðan daginn, herra kóngur!"
svaraði gamli maðurinn. „Það er
langt siðan ég hefi fengið þann
heiður að sjá yður!"
i „Svo er mál með vexti," sagði
kóngurinn, „ég vil verða mikill kóng-
ur — stærsti kóngur í heimi! Þú
skilur þetta, er ekki svo?"
„Jú! Stór kóngur!" svarað galdra-
maðurinn og kinkaði kolli.
„Hvernig get ég orðið það?“ hélt
kóngurinn áfram.
„Orðið hvað?------Æ, jú, nú skil
ég! Stór kóngur! Hvenær gæti það
nú orðið? Sjáum nú til! það ætti að
verða í nótt, eða minnsta kosti
snemma í fyrramálið. Og nú ætla ég
að byrja strax!"
Kóngurinn varð ofsaglaður og
skipaði að gefa galdramanninum
uppáhalds tertuna hans að launum,
og þáði galdramaðurinn hana með
þökkum.
„Nú ætla ég að gera allt sem ég
get!" sagði hann og neri hendurnar.
„Þessi góði kóngur skal sannarlega
verða stór, þar sem hann óskar þess."
Kóngurinn var fullur eftirvænting-
ar að vita, hvað myndi henda hann
um nóttina. Hann gat naumast sofið,
en að lokum blundaði hann og vakn-
aði aftur við ískulda á fótunum.
„Hvað í dauðanum er þetta?" sagði
kóngurinn og gægðist út undan sæng-
inni.
Fætur hans sköguðu langt fram
á gólfið og voru þvi ískaldir. „Hvað
hafði komið fyrir?"
1 sama bili opnuðust dyrnar og
drottningin gægðist inn.
„Hjálp!" hrópaði hún, „Það er risi
inni í herbergi konungs!"
„Það er ég!“ kallaði veslings kóng-
urinn og reyndi að komast út um
dyrnar. En hann gat það ekki, því
að þær voru of lágar og litlar.
En nú kom hirðfíflið inn og var
það óttaslegið, þegar það sá, hversu
kóngurinn var orðinn langur og dig-
ur eftir nóttina.
„Og mér sýnist kóngurinn stöðugt
stækka," sagði einn hirðmaðurinn.
„Bara að gólfið þoli hann!"
Það brakaði og brast i gólffjölun-
um og að siðustu létu þær undan og
kóngurinn rak fætuma í gegnum göt
og stóð á salargólfinu fyrir neðan.
Og stöðugt óx hann, höfuðið og herð-
arnar rákust í gegnum herbergisloft-
ið og hirðin, óttaslegin, flýði út úr
höllinni.
Þarna stóð hún öll í hallargarðin-
um og horfði á, hvernig tígulstbin-
arnir hrukku í allar áttir og tröllslegt
höfuð kóngsins skaust upp á milli
turnanna, en.allt lék'á reiðiskjálfi.
„Sækið hirð-galdramanninn," hróp-
aði drottningin. „Þetta hljóta að vera
töfrar."
„Hjálp, hjálp!" Æpti veslings
kóngurinn, og rödd hans var eins og
ljónsöskur.
Eftir langa mæðu var hægt að ná
í galdramanninn, en hann svaf svo
fast, að naumast var hægt að vekja
hann.
„Látið mig vera I friði!" sagði hann
önugur. „fig vann allt kvöldið og
langt fram á nótt við að láta kóng-
inn verða stóran —?“
„Láta kónginn verða stóran!" át
drottningin upp eftir honum. „Átt þú
þá sök á þessu öllu?"
Hún benti honum þangað, sem vesl-
ings kóngurinn stóð í hallarrústun-
um, því að hún gat ekki sagt meira.
fyrir rfeiði og sorg.
Galdramaðurinn horfði i gegnum
bæði gleraugun sín og kinkaðl
ánægður kolli, því að nú gat hann
vel séð, hversu kóngurinn var orðinn
stór.
„Er kóngurinn ekki orðinn nægi-
lega stór?" spurði hann. „Þetta var
það, sem hann bað um.“
„Já, en ekki stór og mikill á þenn-
an hátt!" hrópaði hinn tröllslegi
kóngur, „ég vildi verða eins og
kóngarnir, sem eru kallaðir mikllr
eins og til dæmis Karl mikli.
„Það var nokkuð annað," sagði
galdramaðurinn. „Því sögðuð þér það
ekki strax! Nú verð ég að gera þetta
allt á nýjan leik!"
Nú varð g^ldramaðurinn að taka
til óspiltra málanna og eftir mikið
erfiði gat hann breytt kónginum aft-
ur í venjulega stærð. En nú var kóng-
urinn búinn að missa alla löngun til
að vera mikill og stór. Hann gerði
sig ánægðan með að vera góðui'
kóngur og sanngjarn við þegna sína..
En hirðgaldramanninum var sagt
upp stöðunni og honum vísað burt,.
því að konungshjónin þorðu ekki
að eiga það á hættu að hann gerði
annað eins glappaskot aftur..