Vikan - 30.05.1946, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 22, 1946
er sat með hannyrðir sínar. „Eins og kunnugt
er, falla þær ekki saman við skoðanir yðar, og
þér hafið fyllstu ástæðu til að segja: „Þetta
sagði ég ávallt," þegar þér heyrið, að nú er trú
mín farin að veikjast."
„Það mun ég aldrei segja,“ greip Beatrice bros-
andi fram í fyrir hohum. „Ég er upp yfir það
hafin.“
„Það er heldur ekki vegna þess að ég haldi að
þér hafið rétt fyrir yður,“ hélt hann áfram. „Ekk-
ert jarðneskt vald fær mig til að trúa því, að
hægt sé að blanda þjóðflokki saman. En ég er
ekki lengur ánægður með þessa trú.“
„Skýrið þetta dálítið nánar," mælti Beatrice.
„Sjáið nú til; menn eins og ég — mér er rétt
óhætt að segja flestir Englendingar — eru grát-
lega sannfærðir um, að við séum salt jarðar. En
nú upp á síðkastið hefi ég það óþægilega á til-
finningunni, að það á ekki heima um marga af
okkur.“
„Ef til vill í samanburði við aðra,“ spurði hún
dálítið ertnislega. „Þér hafið ekki af tilviljun hitt
furstann ?“
„Jú, ég hefi hitt hann, og að nokkru leyti haf-
ið þér á réttu að standa. Þér vitið hvaða álit
ég hafði á furstanum. 35g hefi séð marga ind-
verska fursta og framkoma þeirra hefir verið
óaðfinnanleg — en þeir hafa ekki hrifið mig. En
hann hefir gert meira en það. Hann er fæddur
foringi. Þér hefðuð átt að sjá hann í dag. Hann
var alstaðar með, hann vissi nákvæmlega um
hvað eina, smátt og stórt, og hann er svo sigur-
viss, viljasterkur og hefir svo mikla trú á sjálf-
um sér og öllum heiminum, að maður hlýtur að
hrífast með. Þannig fór að minnsta kosti fyrir mér
og furstanum, og ég held í sannleika líka þeim
innfæddu."
„Hann er fæddur stjórnandi,“ mælti Beatrice
að nokkru leyti við sjálfa sig.
„Já, guð gefi að við hefðum fleiri honum líka
okkar megin.“
^ Nú kom Mrs. Cary inn.
„ó, góðan daginn, Stafford kapteinn,“ mælti
hún. „Mr. Travers sagði hann myndi áreiðan-
lega hitta yður hér, og hann vildi alls ekki trúa
mér, þegar ég sagði honum, að ég hefði ekki
orðið vör við yður. Komið inn fyrir, Mr. Travers.
Þér höfðuð rétt fyrir yður.“
Travers kom inn. Eins og Stafford leit hann
þreytulega út.
„Stafford hefir sjálfsagt sagt yður, hvað við
höfum orðið að leggja að okkúr,“ mælti hann
við Beatrice. „Það er svei mér enginn gaman-
leikur að hafa ýtt við öðrum eins manni
og furstinn er — bráðum er ég ekki orðinn annað
en skuggi af sjálfum mér. Þér verið að fyrirgefa
að ég lít svona út, ungfrú Cary, en þetta átti svo
sem ekki að vera nein opinber heimsókn. Ég
kom aðeins til að sækja Stafford."
„Það megið þér með engu móti,“ skaut nú
Mrs. Cary inn í. „Við vorum að enda við að lofa
þessum veslings þreytta manni bolla af tei og
þá megið þér ekki þreyta hann með þessum leið-
inlegu málefnum yðar. En þér megið vera
hérna kyrr, ef þér hagið yður skikkanlega."
„Jæja, jæja,“ mælti Travers. „Það er nú líka
hægt að ræða um það seinna."
„Viðvíkjandi hverju er það?“ spurði Stafford.
„Tekur það langan tíma?“
„Hvað mig snertir aðeins tvær mínútur."
Það lá dulin meining í orðum Travers, sem
enginn veitti þó eftirtekt. Stafford stóð á fætur
og þó eins og hálfnauðugur.
„Megum við ganga augnablik út í garðinn, Mrs.
Cary?“ spurði hann. „Ég vii ekki láta hafa af
mér þennan tebolla, sem mér hefir verið lofaður.
Komið svo, hæstvirtur. Ég er útbúinn í allt hið
versta.“
Þeir fylgdust út í garðinn og Mrs. Cary varð
ein með dóttur sinni. Hún stóð og fitlaði óstyrk
við nokkur blóm og henni lá auðsjáanlega eitt-
hvað á hjarta, sem hún eins og kom sér ekki að
að segja. Loks herti hún upp hugann.
„Máttu vera að hlusta á mig eitt augnablik?"
spurði hún.
„Já, mörg augnablik.“
„Auðvitað verður þú reið,“ hélt Mrs. Cary
áfram, „og ef það væri ekki vegna þess að ég
hefi skyldur gagnvart þér sem móðir þin, myndi
ég láta þig sjálfráða — en ég verð að taka af-
leiðingunum."
„Þú skalt ekki vera neitt hrædd,“ svaraði Bea-
trice mjög alvarlega. „Þegar um skyldur er að
ræða, er ég öll ein eftirtekt."
„Það er viðvikjandi sambandi þinu við furst-
ann,“ hélt Mrs. Cary áfram. „Mér finnst að það
sé nú þegar farið að ganga nokkuð langt.“
„I hvaða átt?“
„Þú ríður út með honum á hverjum morgni?"
„Þú minnist ekki einu orði á þetta fyrir mán-
uði — þegar ég reið út með honum í fyrsta
skipti."
„Það var vegna þess að það var í fyrsta skipti.
Ég hélt að fólk myndi ekki tala um það.“
„Er það farið til þess?“
„Já, Mrs. Berry sagði í dag, að sér fyndist það
harla merkilegt. Og hún sagði það mín vegna —
af vináttu við mig . . ..“
„Er Mrs. Berry vinkona þín. Það er alveg ný
uppgötvun?"
„Já, en það skiftir engu máli. Það var talsvert
i þessu, sem hún sagði. Hún hélt að það eyði-
legði tækifæri þín — hjá öðrum."
„Það eru víst ekki meira en tveir mánuðir sið-
an að hún sagði þér, að það væri ósæmilegt af
mér að ríða út með Stafford kapteini."
„Já, en það hirti ég ekkert um. Það var aðeins
af því að hún vildi hafa Stafford fyrir sjálfa sig.“
„Svo það gerði honum þá ekkert til?“
„Ó-nei! Hvað gat það svo sem gert honum?
Karlmaður má þó þekkja unga stúlku áður en
hann — nú, já, áður en hann biður hennar. Það
er ekkert að því. En það er allt öðru máli að
gegna með furstann."
„Hvers vegna það? Nú þegar Stafford kapt-
einn er dottinn úr sögunni?"
„Það eru nú fleiri til en Stafford kapteinn. Og
þar að auki vil ég ekki að fólk hafi þig milli
tannanna. Við erum búnar að fá nóg af því.“
BlessaÖ
barniÖ!
Teikning eftir
George McManus.

Maðurinn: Þú ættir að vita, hvað sonur minn gerði i
morgun — það er ég viss um, að hann verður mikill hæfi-
leikamaður, ef honum endist líf og heilsa — hann sagði
„baba“ skýrt og greinilega — hann er afskaplega hrifinn
af músik — þú hefðir átt að sjá, þegar ég setti hann við
píanóið —.
Maðurinn: Drengurinn er afar bráðþroska eftir aldri ■— hann
er farinn að ganga — hann getur borðað með gaffli — hann
kann stafrófið aftur að ,,C“ — hann grætur ekki mikið'— hann
er gimsteinn — allt öðruvisi en önnur böm — ég hugsa að
hann verði bankastjóri — hann gleypti krónu, þegar hann var
sex mánaða —.
!
Maðurinn: Og þú ættir að sjá hann í baði
hann . . .
Pabbinn: Ég má til að fara, því miður!
Pabbinn: Ósköp gat maðurinn verið
leiðinlegur! Hann talaði ekki um
annað en strákinn sinn, eins og hann
væri eitthvert undrabarn — skelfing
eru svo menn þreytandi!
Mamman: Þú hefðir átt að vera hérna áðan, ástin mín.
Það er stór-furðulegt, hvað Lilli tekur miklum framförum
— hann sagði go-go tvisvar í röð og þekkti Sússu frænku —
og svo langaði hann til að spila á píanóið —.
Pabbinn: Það er yndislegt að heyra þetta, segðu mér meira!