Vikan - 08.08.1946, Blaðsíða 3

"VTKAN, nr. 32, 1946
3
Um landkynning og ferðaskrifstofu
Vikan hefir beðið forstjóra Ferðaskrifstofunnar um upp-
lýsingar um starf hennar og annað það, er lýtur að viðbúnaði
ferðamannastraums til landsins og fer grein hans hér á eftir.
egar stríðið skall á, voru ferðamál Is-
lands ennþá ekki komin í það horf, að
hægt væri að líta á heimsóknir erlendra
ferðamanna sem stórvægilega tekjulind
fyrir þjóðarheildina. Þess var heldur ekki
að vænta, því að þá voru skipin fá sem brú-
uðu hið breiða haf, er skilur „Einbúann“
frá nágrannalöndunum, og möguleikarnir
til þess að taka á móti ferðamönnum mjög
litlir og ófullkomnir.
Árið 1938 komu þó 7768 útlendir ferða-
menn hingað með skipum, sem voru í
reglubundnum siglingum milli Islands og
annarra landa, og með hinum 16 skemmti-
ferðaskipum, sem hingað komu það ár. Ég
reyndi þá að komast að niðurstöðu um það,
hve miklar heildartekjur væru af komu
ferðamanna, og fékk ég út úr dæminu kr.
943.336.00. Þessu til samanburðar má geta
þess, að talið var, að Norðmenn hefðu haft
78 milljóna tekjur af komu ferðamanna.
Áætlað-var líka, að þeir eyddu 1—IV2
milljón króna í að auglýsa og gefa upp-
lýsingar um land sitt.
Hvað gerðum við til þess að auglýsa land
okkar sem ferð'amannaland ?
Með lögum frá 1935 um Ferðaskrifstofu
ríkisins, og með stofnsetningu hennar 1936,
var stórt skref stigið í þá átt að vekja at-
hygli á Islandi sem ferðamannalandi.
Eins og til var ætlazt með lögunum, sner-
ist starfsemi Ferðaskrifstofunnar aðallega
um það að vekja athygli á landinu sem
ferðamannalandi, og greiða fyrir erlendum
ferðamönnum, sem hingað komu. Nú
spyrja menn, hvað kostaði starfsemi
Ferðaskrifstofunnar? Um reksturskostnað
hennar var mikið ritað og rætt á sínum
tíma, og komust menn að hinuin ósennileg-
ustu niðurstöðum, þótt ekkert hefði verið
auðveldara en að afla sér vitneskju mn
sannleikann, þar sem óyggjandi reikningar
voru árlega samdir um rekstur skrifstof-
unnar.
Eins og reikningar Ferðaskrifstofunnar
bera með sér, var eytt rúmlega 43 þús-
undum króna að meðaltali þau ár, sem
skrifstofan starfaði til þess að auglýsa
landið og greiða fyrir komu erlendra ferða-
manna, og Vb af fé þessu aflaði Ferða-
skrifstofan sjálf, og er það raunveruleg
endurgreiðsla ferðamanna upp í auglýsing-
arkostnaðinn. Já, þannig var þessum mál-
um komið hjá okkur. Tekjur af komu
ferðamanna voru um 1 milljón og auglýs-
ingamóttökukostnaður um 40 þúsund kr.
Ferðamöguleikamir. En hvað ber fram-
tíðin í skauti sínu í þessum efnum? Ekki
þurfum við að efast um aðdráttarafl lands-
ins. Island er eins og Norðmenn segja um
sitt land, „Ferðamannaland af Guðs náð.“
En það er ekki nóg að landið sé „fagurt og
frítt“ og fullt af dásemdum, það er aðeins
eitt af fjórum skilyrðum fyrir því, að Is-
land geti orðið framtíðar ferðamannaland,
en eðlilega frumskilyrðið. Hin þrjú eru:
Góðar samgöngur, næg gistihús, og síðast
en ekki sízt góðar móttökur.
Samgöngurnar. Fyrir stríð fullnægði
skipakosturinn hvergi nærri eftirspurn-
inni eftir að komast til landsins, sérstak-
lega frá Bretlandi. Frá Bretlandi getum
við fengið ferðafólk í þúsundatali. Sá, sem
þetta ritar heimsótti flestar stærstu ferða-
mannaskrifstofur í stórborgum Bretlands
sumarið 1937, og víðast hvað við sama
svarið: „Við skulum sjá fyrir farargestum,
ef þið bendið okkur á hagkvæmar skipa-
ferðir. Bretland er fjölmennt, hundruð
þúsunda ferðast árlega, fólkið vill eitthvað
nýtt. Island er ónumið á þessu sviði.“
Forstjóri ferðaskrifstofu í Skotlandi,
sem útvegaði flesta farþega með „Esju“
gömlu, lét skila til Ferðaskrifstofunnar, að
möguleikamir til þess að fá fólk til Is-
landsferða væru svo miklir, að skrifstofa
hans ein gæti sent 200 ferðamenn hálfs-
mánaðarlega, ef um gott hraðskreitt skip
væri að ræða. Þessu til sönnunar má benda
á það, að gamla „Esja,“ þrátt fyrir smæð
sína var yfirfull síðasta sumarið, sem
hún var í Glasgowferðum. Þótt hún væri
ekki heppilegt ferðamannaskip, var ferða-
fólkið án undantekningar mjög ánægt með
Islandsferðina. Það eina, sem Esjufarþeg-
arnir kvörtuðu yfir var, hve dvölin væri
stutt. Sumt kom tvisvar með „Esju,“ aðrir
sendu kunningja og vini, og stöðugt fór
eftirspumin vaxandi. Esjufarþegamir
höfðu mikið auglýsingargildi fyrir landið,
og eigum við marga góða vini á skozkri
grund, sem munu hjálpa til þess að fylla
hina nýju „Esju,“ þá er hún kann að hef ja
ferðir sínar. Þennan góða árangur má
þakka ágætum móttökum, bæði um borð
og þegar hingað kom, sem mörg bréf
sanna að svo hafi verið.
En nú eru tímar breyttir. Nú liggur leið-
in ekki aðeins um öldur hafsins, heldur
einnig um loftin blá. Flugtæknin hefir svo
að segja afnumið allar fjarlægðir. Er leið-
in milli Bretlands og Islands farin á sama
tíma og brezkir veiðimenn þurftu áður til
þess að komast frá Reykjavík í veiðiárnar
sínar í Borgarfirði. Ekki þarf að efast um,
aö veiðimenn, sem hingað vilja komast,
taki þann kostinn að borða morgunverð í
heimalandinu, en drekka, eftir nokkra
stunda flug, te við íslenzkt borð, og skjót-
ast síðan í veiðiána, áður en til kvöldverðar
og hvíldar yrði gengið. Margir aðrir, sem
tíma vilja spara og kjósa þægindi fram
yfir allt annað, munu einnig fara leið far-
fuglanna.
Hvað samgöngurnar snertir, virðist
framtíðin lofa miklu. Allt bendir til þess, að
þeir erfiðleikar, sem áður voru á því að
sækja Island heim, séu ekki lengur fyrir
hendi. Framhald á bls. 7.
Frá Hvitárvatni: Þar hefir Ferðafélag- íslands reist hið prýðilegasta sæluhús, eins og viða annars
staðar í óbyggðum landsins. (Ljósm.: Öl. Magnússon).