Vikan - 29.08.1946, Side 7

VTKAN, nr. 35, 1946
7
Óðalssetrið
(Framhald af bls. 3).
„Nú —=nú er eitthvað að hér, Aðalheið-
ur. Sigurður getur verið ágætur — en get-
urðu þér þess til að ég, sem er svo mótuð
af bæjarlífinu, hafi raunverulega í hyggju
að setjast að á bændabýli?“
„Því ekki það?“
„Hvernig þú getur spurt! ímyndarðu
þér, að ég hafi áhuga á búskap til dæm-
is?“
„O — allt má læra, og í og með er það
meira en vaninn einn.“
„Það lítur næstum því út fyrir, að þú
sért viss um að ég ætli að setjast að hér
eins og bóndakona!"
„Þú lézt þig dreyma svo mikið áður en
við fórum af stað, að ég hélt, að eitthvað
byggi undir, von, ósk . . .“
,, . . . draumórar, eins og þú sást. Um
leið og ég mætti honum var því öllu lokið.
En — nú verðum við að fara að sofa, fólk
fer svo snemma á fætur í sveitinni.“
„Já . . . ég er skelfing þreytt, en get
ekki sofið.“
„Þú virðist vera svo hugsi, Aðalheiður,
er það nokkuð, sem ég get. . .“
„Nei, nei, ég er svo tóm og þreytt og
slitin svo — góða nótt!“
„Góða nótt!“
Um hádegisbilið næsta dag fóru þær
fram að selinu. Sigurður var óvenju ræð-
inn á leiðinni, sagði frá öllu milli himins
og jarðar. Þegar þau hvíldu sig fyrst,
tálgaði hann göngustafi handa Kjersti og
Aðalheiði. Kjersti fannst einhvem veginn,
að hann vandaði sig meira með staf Aðal-
heiðar, af hverju sem það nú gat stafað.
Það var ef til vill bara tilviljun. Hún var
ekki alveg viss . . .
Það stóð víst til að Sigurður kæmi nið-
ur til þorpsins í eftirmiðdaginn. Samt sem
áður gaf hann sér góðan tíma til þess að
— já — hann réri með þær á vatninu til
að fiska með þeim. Aðalheiður hélt í fær-
ið og hann lét ekki standa á góðum og
gagnlegum ráðleggingum, svo að Kjersti
tók að hugsa ýmislegt.
Þegar hann kvaddi sagði hann, að halda
ætti dansleik á leikvellinum á laugardags-
kvöldið. Þá skyldu þær koma niður til
þorpsins og vera með. Þar yrði líf í tusk-
unum, ball með harmonikumúsik . . .
Kjersti tók eftir því, að hann hélt óþarf-
lega lengi í hönd Aðalheiðar. Svo gæti
verið, að eitthvað hafi farið fram í hugum
þeirra. Hann sneri sér við nokkrum sinn-
um. Alltaf mættust augu þeirra af undar-
legri tilviljun —
Kjersti og Aðalheiður eyddu nokkrum
ánægjuríkum dögum í selinu og voru á-
sáttar um, að þær hefðu ekki getað eytt
sumarleyfinu á neinum stað betri. Ferð
til útlanda hefði auðvitað verið mjör á-
kjcsanleg, en það var afar dýrt — og svo
kom maður venjulega þreyttari heim en
hann hafði farið.
Kjersti vildi endilega fara á dansleik-
inn í þorpinu á laugardag. Hún sagði, að
það yrði svo gaman að fara í gamaldags
dans. Aðalheiður hafði heldur ekkert á
móti því að: fara, en var hrædd um, að
Kjersti myndi ekki rata. Og það fór líka
eins og hana hafði grunað. Þær fóru dá-
lítið út af réttri leið, en komust á þá réttu
bráðlega aftur. Sigurður hafði biðið lengi,
næstum því gefið upp vonina um að þær
kæmu. Andlit hans ljómaði — nú myndi
verða gaman. Hann tók bílinn og ók til
kennarans, sem ætlaði að fylgjast með.
Þegar þau komu að leikvellinum var dans-
inn þegar byrjaður.
Og stúlkurnar fengu að dansa eins og
þær vildu. Sigurður hélt sig mest að Að-
alheiði og kennarinn að Kjersti. Það var
erfitt að fá að setjast niður til að hvíla
sig. f einu hléinu spurði Kjersti Aðalheiði,
hvort hún hefði tekið eftir því, hvað pilt-
amir héldu miklu öðmvísi utan um þær
hérna — eitthvað svo varlega. Hún áleit,
að það stafaði af því að þær væru úr borg-
inni.
Á mánudaginn fylgdi Sigurður þeim á-
leiðis. Fyrst í stað átti það að verða aðeins
lítill spölur, en þegar hann sneri við var
sá spölur orðin alllangur. Nú var Kjersti
viss um það, sem hana hafði grunað, þetta
var alvara milli hans og Aðalheiðar.
Aldrei fyrr hafði hún séð vinkonu sína
þannig, það var ekki um að efast. Henni
virtist það næstum því hlægilegt. Hafði
Aðalheiður gert sér grein fyrir því, hvað
hún var að gjöra? Hafði hún skilning á
því, hversu erfitt gæti verið að setjast að
í algjörlega óþekktu umhverfi? Una sér
þar, skilja þetta nýja fólk, sem hugsaði
öðruvísi en hún?
Þegar þær vom orðnar einar spurði
hún óhikað. Aðalheiður hafði einmitt
rætt hið sama við Sigurð. Hún þóttist
Misskilningur.
Gamall karl, sem áleit, að drengir væru lítil-
mótlegir i samanbtirði við það, sem var á bemsku-
ámm hans, stanzaði fyrir framan lítið barn og
sagði:
„Jæja, drengur minn, hvemig líður þér i dag?"
„Ágætlega,“ sagði sá litli styggilega.
„Og hefirðu nokkum tíma hugsað þér, hvað þú
ætlir að verða, þegar þú ert orðinn stór maður?"
„Nei!“
„Einmitt, ég hélt að svo væri, og hvers vegna
ekki?“
„Oh, ég er lítil telpa góði minn.“
Svör víð Veiztu — á bls. 4:
1. f Austur-Indíum.
2. Landsyfirréttur.
3. Pólstjarnan.
4. Ameriskur læknir, William T. G. Morton
(1819—1868).
5. Galhöpiggen.
6. Kaarlo Stálberg.
7. 88 daga.
8. Bróðurást.
9. Wanem.
10. Fidias var frægasti myndhöggvari Forn-
Grikkja (um 400 f. Kr.).
viss um, að það myndi allt blessast, ef
góður vilji væri fyrir hendi.
Næstu viku vildi hún alltaf vera með
selstúlkimni, læra að mjólka, hleypa ost og
strokka smjör. Það gekk allt vonum fram-
ar. „Ástin blindar,“ hugsaði Kjersti. Nú
hefði forstjórinn átt að sjá hraðritarann
sinn — ha-ha! Og Aðalheiður hafði ein-
mitt haft orð á sér fyrir að vera gædd svo
miklu jafnvægi og skynsemi!
Sumarleyfinu var lokið, og lífið gekk
aftur sinn vana gang, en Aðalheiður og
Sigurður héldu sambandinu og skrifuð-
ust á vikulega. Þetta haust var hann
vissulega önnum kafinn við ýmsar fram-
kvæmdir í bænum. Rétt fyrir jólin átti
stórviðburðurinn sér stað; þau opinberuðu
trúlofun sína.
Vinstúlkur hennar skildu þetta ekki.
Hvað átti hún að gera uppi í sveit — hún
sem hafði það svo gott í borginni? Hvað
gat hún séð við þennan bóndason, sem
ekki hafði minstu menntun utan venju-
legs landbúnaðarskóla? Myndi ekki reka
að því, að hún saknaði einhvers og kast-
aði svo í hann hringnum? Þær veðjuðu
hundraði á móti einum, að slíkt hjóna-
band myndi ekki blessast, ef þá nokkurn
tíma til þess kæmi, að á það reyndi.
Bergljót lagði engan dóm á þetta, en
samt mátti sjá, að hjá heni gætti efasemi.
Hún óttaðist ef til vill mest, að þessi ó-
kunna stúlka úr borginni myndi kasta út
gömlu góðu húsgögnunum og heimta
tízkulegri húsgögn í þeirra stað, skipta
um allt, umbreyta öllu. Annars áleit hún,
að þetta gæti gengið vel, stúlkan hefði
góðmannlegt andlit, væri viljug og nám-
fús, svo að ekki var ástæða til að örvænta
um þá hlið málsins.
Það versta var kjaftæðið, sem gekk
fjöllunum hærra í sveitinni. Sigurður var
ásakaður rnn það, að hann væri orðinn svo
fínn með sig, að hann vildi ekki eiga sér
aðra en bæjardömu fyrir konu. Þetta var
ekki annað en fljótræði og mistök. Hvað
ætlaði hann að gera með svo duglausa
konu á bóndabýli ?Hún myndi bara verða
til þess að skreyta stofurnar. Hafði hún
ekki setið á skrifstofu allt sitt líf og hamr-
að á ritvél ? Það kæmi engum á óvart, þótt
hún þvægi smágrísi með silkidúkum! Það
gerði Elise í Raen einu sinni...
Slíkt var synd og skömm. Hér úði og
grúði af duglegum og velkunnandi gjaf-
vaxta stúlkum, sem væru hæfar til að
stjórna slíku búi með miklum sköruleik.
Þær voru auðvitað ekki nógu fínar.
Gremjan breiddist út. Þær voru fleiri
en ein mæðurnar, sem höfðu haft auga-
stað á Sigurði. Það liefði svo sem ekki
verið afleitt að gifta Sigurði dóttur sína.
Og nú var sú von brostin.
Þegar á vorið leið hætti Aðalheiður að
vinna á skrifstofunni og seldi íbúðina
sína. Sigurður var einmitt þá í borginni
til að kaupa býsn af alls konar vörum.
Innan fárra daga myndi verða sagt frá
brúðkaupinu í blöðunum----------
Framhald á bls. 13.