Vikan - 10.10.1946, Qupperneq 4

4
VIKAN, nr. 41, 1946
Hrakfalla bá Ikurinn.
SMÁSAGA EFTIR G. H. C. ASKEW
John hallaði sér fram og hellti whisky í
glasið sitt.
„Pétur,“ sagði hann, „ég get lika sagt
þér sögu. Hún hefir ekki að geyma jafn-
mikið af ógmun og skelfingum, en hún er
að sumu leyti svipuð þínum sögiun.“
Hann þagði stundarkom hugsi, svo
byrjaði hann aftur.
„Vekur nafnið James Hamilton nokkra
sérstaka hugsun með þér?“ spurði hann.
„Nei.“ Ég hristi höfuðið. „Alls ekki, ég
hefi ekki verið í menningarlöndunum síð-
ustu þrjú ár eins og þú veizt.“
„Það vonaði ég líka. En þar sem örlög
hans vöktu nokkra athygli í eina tíQ, vildi
ég ekki vera að þreyta þig með gamalli
sögu.“
Ég skaraði í eldinn svo að neistarnir
flugu upp í reykháfinn.
„Segðu bara frá því, John,“ sagði ég,
„það er mér alveg nýtt.“
Hann bjó þægilega um sig í stólnum,
fékk sér smásopa og byrjaði síðan frá-
sögu sína:
„Nokkrum mánuðum eftir að þú fórst
frá Englandi, urðum við Joan að flytja út
fyrir London úr því að börnin vom farin
að þroskast.
Við athuguðum umhverfið rækilega og
loks ákváðum við að setjast að í Dolman
Park, þar sem við nú húum eins og þú
veizt. Það er eitt af yztu úthverfum Lon-
don, en er í mjög góðu sambandi við borg-
ina og er það afar þægilegt fyrir okkur.
Við höfum garð, sem við getum eytt í frí-
stundum okkar og þar geta börnin verið í
næði. Staður, sem ekki væri að þínu skapi,
Pétur. En þar þarf að vera margs konar
fólk til þess að skapa ánægjulegan heim.
Þú verður að koma og búa hjá okkur
nokkra daga — börnin em alltaf að nauða
á mér um það — þau langar til að heyra
þig segja öll ævintýrin þín.“
1 þessu andartaki næstum því öfundaði
ég John. Flakk um hin óþekktu hémð
jarðarinnar er það eina, sem ég get unað
við um lengri tíma, en samt koma þeir
tímar, að maður saknar einhvers — —.
Nú, en John hélt áfram og ég varð að
hætta viðkvæmum hugsunum mínum.
„Það leið ekki á löngu, unz við kynnt-
umst ýmsu fólki, og við komumst að því,
að okkur hafði heppnazt val okkar vel.
Dohnen Park er að sínu leyti yndislegt út-
hverfi. Nágrannar okkar vom mest menn,
sem, eins og ég, fóra daglega til City og
eiginkonur þeirra og Joan hittust og
dmkku saman eftirmiðdagste. Ég var
sjálfur félagi í golfklúbbnum og það leiddi
auðvitað til þess, að félagahópur minn
stækkaði.
Þannig hófust fyrstu kynni mín af
Hamilton. Hann hafði ekkert sérlega at-
hyglisvert í fari sínu — hann var meðal-
maður að hæð, dökkt hár hans var tekið
að þynnast, en það hendir nú okkur alla.
Hann var haltur, hafði særzt í heims-
styrjöldinni. Ef til vill hefir andlit hans
verið hmkkótt, en ég tók ekki eftir því
þá.
Ég man það einungis, að hann var mjög
aðlaðandi maður. Og þegar það kom í ljós,
að hann hafði mikið yndi af börnum, bauð
ég honum að koma heim með mér að sjá
bömin mín.
Mér lék líka hugur á að komast eftir
því, hvernig hann hafði hlotið auknefni
sitt í klúbbnum. Nokkrum sinnum, þegar
hann kom, heyrði ég hina segja: „Hér
kemur ,,hrakfallabálkurinn“!
Brátt kynntumst við bæði honum og
konunni hans, sem var viðkunnanleg.
Henni og Joan kom mjög vel saman.
Einu sinni stríddi ég honum með viður-
nefninu, sem hann hafði fengið í klúbbn-
um. Hann svaraði því með brosi og minnt-
ist á flónsku félaganna um leið og hann
..........
I VEIZTU — ?
z z
| 1. Anita Louise talar fimm tungumál. :
É Hún er annar frægasti hörpuleikarinn, |
sem leikur í kvikmyndum. Hver er |
= hinn ? |
| 2. Hvaðan er orðið „prestur" komið?
í 3. Hvenær og hvar var síðasta hestaat =
háð á Islandi? i
| 4. Hver ætli hafi notað gleraugu fjrrstur =
| manna hér á iandi?
| 5. Hvenær var „Gyldendalske Boghandel, i
Nordisk forlag" í Kaupmannahöfn :
i' stofnað ? 1 i
• c
1 6. Hvar var Jón Arason biskup fæddur? |
| 7. Hvar er þessi setning: Betra er að =
hlýða á ávítur viturs manns en á söng |
heimskra manna?
I 8. Hvar eru flestir Danakonungar grafn- i
ir?
: 9. Hvað heitir litarefni blóðsins?
= 10. Hvers vegna er aðeins til uppdráttur jj
af helmingi tunglsins?
Sjá svör á bls.~l4.
............... ■•l|§g(|||l|||f
leit til konu sinnar og sagði, að hann væri
gæfusamur miaður.
En samt sem áður — þótt viðurkenning-
in væri mjög augljós, fannst mér samt,
að hann ætti við eitthvað annað. Andar-
tak fannst mér ég nálgast sál hans, og ég
vissi, að hann hugsaði um eitthvað annað
en konu sína.
Talið snerist brátt um annað, en mér
duldist ekki, að ég hafði af tilviljun snert
einhvern leyndardóm í lífi hans.
Það var auðvitað óverulegt, en upp frá
því tók ég að fá nýjan áhuga á honum —
áhuga, sem var f jarlægur uppruna vináttu
okkar.
„Segðu mér, hvort ég þreyti þig?“ sagði
John og setti tómt whiskyglasið á borðið.
Ég hriáti höfuðið, ég varð mjög ánægður.
„Næsta sunnudag spurði ég annan vin
minn, hvort hann vissi, hvers vegna Ham-
ilton hefði fengið auknefni sitt „hrak-
fallabálkurinn“.
„Það segir sig sjálft. Hann er einhver
sá mesti lánleysingi, sem ég hefi nokkru
sinni kynnzt. Alltaf virðist öllu ætla að
lykta vel fyrir honum, en á síðustu stundu
bregzt allt.“
Það var fyrst þremur dögum seinna,
sem ég sá, hvílíkur sannleikur fólst í þessu.
Eins og þú veizt er ég — þegar ég sjálf-
ur segi frá — hreinasti snillingur í golf.
Hamilton lék líka afbragðsvel, og við átt-
um að lokum að keppa um bikar klúbbsins.
Það var yndælt veður, loftið var svo
tært og bjart, en slíkt gerir golfleik að
því ánægjulegasta, sem til er, og auk þess
var ég eins vel upplagður og ég framast
gat vonað.
Leikurinn var mjög harður þangað til
undir það síðasta. Þá virtist Hamilton al-
gjörlega hafa tryggt sér sigur.
Minn leikur var góður, en jafnaðist ekki
á við hans. Ég áleit að ég liefði þegar tap-
að og skeytti því ekki um leik minn fram-
vegis. Næsta högg hans virtist ætla að
heppnast mjög vel, en viti menn. Boltinn
hentist upp úr holunni með óskiljanlegum
hætti.
■Mikill fjöldi af meðlimum klúbbsins
fylgdust með, og fullkomin þögn ríkti,
meðan þrjár síðustu holurnar voru leiknar,
en þegar ég beygði mig niður til að taka
upp boltann minn, heyrði ég óeðlilegan
hlátur og einhver rödd sagði: „Hann er
réttnefndur hrakfallabálkur. Þetta er nú
farið að verða undarlegt.“
En það virtist alls ekki hafa nein áhrif
á Hamilton.
„Við skulum fara niður á krána og skála
fyrir endinum hjá mér,“ sagði hann.
Eftir þetta rann upp fyrir mér fleira i
fari hans. Hann fékk alltaf mjög góð spil
í bridge, en enginn kærði sig um að spila
á móti honum, vegna þess að hann tapaði
alltaf.
Ég þurfti ekki lengur að spyrja neinn
um það, hvers vegna hann var kallaður
„hrakfallabálkurinn“. Honum mistókst
með allt, sem hann tók sér fyrir hendur.
Framh. á bls. 7.