Vikan - 10.10.1946, Side 5

VIKAN, nr. 41, 1946
5
... Ný framhaldssaga: —’— -------—■—
X Htut'-tvr iiut ni'i
----------....---- ÁSTASAGA eftir Anne Duffield —
,,G<5ða nótt,“ Rachel kinkaði hirðuleysislega
kolli til MacMahon og togaði Wöndu með sér.
„Komdu nú, Wanda!“
„Góða nótt,“ sagði hún.
„Góða nótt, fröken Rhys!“
„Hvenær ferðu til High Heaven?" spurði Bill.
„Eftir nokkra daga.“
„Ég sé þig líklega áður en þú ferð?“
„Og ég vona," sagði Wanda skelfd yfir dirfsku
sinni, „að þér hafið tima til að heimsækja okkur
áður en þér farið, MacMahon."
„Það mun ég áreiðanlega gera,“ svaraði hann.
„Elskan min — var þetta nauðsynlegt ? “ sagði
Rachel, þegar þau voru komin til hótelsins. „Mað-
urinn var augafullur og hefðir þú heldur átt að
vera kuldaleg við hann en að gefa honum svona
undir fótinn."
„Það er ekki hægt að hugsa sér betri mann en
Sherry," flýtti Bill sér að segja.
„Karlmennimir loða alltaf saman eins og lypp-
ur tvær. Og þess vegna elskum við ykkur svo
heitt," sagði Rachel glaðlega. „Engu að síður —"
„Péll þér hann ekki í geð?“ spurði Wanda.
„Nei, og mér fannst, að þú hefðir ekki átt að
hvetja hann til að koma og heimsækja okkur,
Wanda. Eg get varla hugsað mér að faðir þinn
og hann séu vinir."
„Jú, einmitt — þeir eru mjög góðir vinir!" sagði
Bill.
„Eru þeir það!“ Rachel brosti. „Jæja, þá er það
mér, sem hefir skjátlast. Og MacMahon er ef til
vill allur annar maður, þegar hann er ódrukkinn."
„Hann var ekki nándanærri því eins drukkinn
og margir aðrir, Rachel. Mér sýndist vera lítið S
honum."
„Elsku bam! Auðvitað var hann dmkkinn.
Hann var engu bættari þótt sumir ungu liðsfor-
ingjanna væm ennþá fyllri. Það er langt frá því
að ég vilji vera með siðferðisprédikanir og um-
vandanir, en þó verð ég að segja, að menn, sem
eru komnir yfir þritugt, em óþolandi dmkknir.
Þeir verða svo heimskulegir og ókarlmannlegir."
„Hann var minnsta kosti ekki eins og hinn
maðurinn," sagði Wanda.
„Nei, en hann var líka viðbjóðslegur. Hver var
hann, BiU?“
„Hann heitir Braile og er mesti ræfill, en á
fallega konu. Hann á það þó ekki skilið, sá þorp-
ari.“
„Fallega konu! Atti ég ekki kollgátuna!" sagði
Rachel hlæjandi.
„Hvers vegna hélstu það?“ spurði Wanda.
„Það skýrlr riddaraskap MacMahon, væna
mín."
„Nu — -—.“ Wanda var orðlaus. Augu hennar
urðu döpur og henni fannst sér verða þungt um
hjartað.
„Ég vildi óska, að þessi viðbjóðslegi maður
hefði ekki átt konu,“ hugsaði hún. „Skyldi ég
hitta hana einhvern tíma? Mér mun þá áreiðan-
lega elcki geðjast að henni."
i þriðja sinn þetta kvöld varð henni á að eld-
roðna.
„Fallegt barn.“ Já, það hafði hann sagt, en
að vísu ölvaður. Rachel hefir á réttu að standa
og vildi ég að ég hefði aldrei boðið honum heim.
Ég vil ekki sjá hann aftur."
H. KAFLI.
„Teið yðar, rétt!“
Wanda opnaði augun og sá Sheriff — elzta og
æðsta suffragi í húsinu, standa við rúmstokkinn
með bakka. Hann lagði bakkann á borðið við
rúmið, dró moskitonetið til hliðar og fór út.
Wanda hoppaði fram úr rúminu og vafði morg-
unslopp utan um sig og í sömu svifum kom Rach-
el inn í náttkjól og slopp, sem Wanda hafði gefið
henni. Gullið hár hennar hékk laust niðurá axlim-
ar.
„Þú ert eins og María mey!“ sagði Wanda.
„Þakka þér fyrir,“ svaraði Rachel, „ég held
bara að þetta munaðarllf verði til að spilla mér
algjörlega. Hugsaðu þér bara að f& teið fært í
rúmið. Wanda, hefir þú gert þér það ljóst að það
eru ekki meira en sjö dagar síðan við stukkvun
fram úr rúminu, þegar hin viðbjóðslega skóla-
bjalla hringdi?"
„Ég er fegin að það skuli hafa tekið enda,“
sagði Wanda. „Við gerðum allt eftir bjölluhring-
ingum og höfðum samt aldrei tíma til neins. Og
svo kaldir vetrarmorgnarnir — ú — úh! þetta
er yndisleg ibúð, finnst þér ekki?“
„Pabbi hefir ákveðið að fara með okkur út í
dag og sýna okkur borgina."
„Það var fallegt af honum, eins og hann er nú
alltaf önnum kafinn."
Wanda játaði því — dálítið óvænt — hún hafði
haldið að pabbi hennar mundi koma þeim skyld-
um yfir á einhverja frú, sem hann þekkti. Hann
var ekki mikið gefinn fyrir að þvælast um og
sýna öðrum það, sem markvert var að sjá. Wanda
mundi eftir honum sem vingjarnlegum, ákveðnum
manni, sem alltaf var vinnandi og hafði litinn
tíma til að sinna dótturinni. Hún tilbað hann og
vissi einnig að hann unni henni heitt, þótt hann
hefði aldrei verið sérlega samrýndur henni og
félagslegur. Hún óskaði þess ekki, að hann væri
það — hann var allt of mikill maður til þess og
hún leit of mikið upp til hans til að um slíkt gæti
verið að ræða.
En Sir John hafði auðsjáanlega ákveðið að
stiga ofan af þeim guðastaUi, sem dóttir hans
hafði tyllt honum upp á — að minnsta kosti
þennan daginn.
Hann fór um Kairo meö stúlkurnar, sýndi þeim
aðalgöturnar, borðaði hádegisverð hjá Shepheards
og virtist skemmta sér sjálfur prýðilega, eða svo
sýndist Wöndu.
Það var raunar ekkert undarlegt því að Rachel
var skemmtileg í samræðum. Spurningar hennar
voru gáfulegar og hún hlustaði með eftirtekt á
svör Sir John. Hún vildi vita allt um Kairo,
Egyptaland og önnur Austurlönd — hluti, sem
Wöndu hefði aldrei dottið í hug að spyrja um og
fannst erfitt að skilja. Austurlönd voru eftirlæt-
isumræðuefni Sir John — þar átti hann líka að
baki sér allt sitt lífsstarf, fram að þessu.
Hann talaði af miklum ákafa og var ekki
laust við að Wöndu þætti sér vera ofaukið og
óskaði þess að hún gæti fylgzt betur með hugð-
arefnum föður síns en hún gerði. Henni þótti
samt vænt um, hvað* föður hennar geðjaðist vel að
Rachel.
Eftir matinn óku þau heim.
Sir John fór^ til vinnuherbergis síns og ungu
stúlkumar fóru í kalt steypubað, klæddu sig í
þunna kjóla og hvildu sig. Teið var borið fram i
stóru stofunni, sem var búin gömlum mahogny-
húsgögnum, en þau hafði Sir John alltaf flutt
með sér, þegar hann skipti um bústað. Hann var
mikið gefinn fyrir þægindi og var mótfallinn
tízkubreytingum og krafðist þess að hafa enskt
heimili, hvar sem hann var staddur í heiminum.
Sheriff tók gluggahlerana frá, sem höfðu birgt
úti allt sólskinið — það var nú kominn skuggi
á aðra hlið hússins, svo að það var svalt og þægi-
legt á svölunum.
Sir John lét ekki sjá sig, og sagði Sheriff að
hann hefði farið út. Hann væri svo sjaldan heima
í te.
En það var kominn gestur — Lady Conyers,
sem sagðist vera gömul vinkona Sir John. Hún
var há og mögur, með harðlegt, fyrirmannlegt
andlit og skipandi framkomu.
Wöndu geðjaðist strax vel að henni, en hún
Var samt hálfhrædd við hana og var fegin að
Rachel skyldi vera þarna líka. Rachel var aldrei
hrædd eða feimin við neinn.
Frú Conyers talaði glaðlega og vingjarnlega
við þær — það var auðséð að hún ætlaði sér að
taka stúlkurnar imdir sinn vemdarvæng. Hún
sagði þeim frá klúbbnum, lifinu almennt í Kairo,
spurði þær, hvort þær færu í útreiðartúra og
hvaða íþróttir þær iðkuðu. Wanda og Rachel
fengu strax þá hugmynd — sem einnig kom í
Ijós seinna að var rétt — að frú Conyers væri
sú, sem réði mestu í samkvæmisltfinu í Kairo.
Þegar hún fór, bauð hún stúlkunum að koma í
klúbbinn daginn eftir og drekka með sér te og
þáðu þær boðið.
Skömmu síðar, þegar Sir John var kominn
heim og Sheriff hafði borið inn vin á bakka, komu
aðrir gestir, Bill Renton, James og fleiri menn,
sem Wanda og Rachel höfðu kynnzt kvöldið áður
í Mena House.
„Ég bjóst við þessu," hugsaði Sir John og horfði
á frítt andlit Wöndu — skilningsgóður maður
eins og hann var, hafði hann þegar Bkilið, að hið
rólega, reglubundna líf hlyti að breytast við komu
Wöndu. Hann var hreykinn af henni og gladdist
við að sjá alla ungu mennina. En þegar dyra-
bjallan hringdi einu sinni ennþá, hnyklaði hann
brýrnar:
„Nú var nokkuð mikið af því góða — það urðu
að vera takmörk fyrir öllu.“
Wanda, sem var viss um að mennirnir höfðu
engu að síður komið vegna Rachelar — að undan-
teknum Bill Renton — leit hlæjandi á vinstúlku
sína. En hiátur hennar kafnaði og hún eldroðnaði,
þegar Sheriff vísaði Sherry MacMahon inn í stof-
una.
„Sherry!" Sir John virtist glaður. þegar hann
sá, hver kominn var. „Ég vissi ekki, að þér væruð
í borginni."
„Ég kom hingað í gær.“
„Þama sjáið þér að ég er búinn að heimta
dótturina heim.“
Sherry hneigði sig.
„Og þetta er vinstúlka dóttur minnar, img-
frú Thompson."
„Við höfum þegar hitt MacMahon, pabbi," sagði
Wanda. „X Mena House í gær."
„Það er engu líkara en að þið hafið kynnst
öllum karlmönnum i Kairo þessa einu kvöldstund
í Mena House," svaraði Sir John kuldalega.
„Fáið yður nú sæti, Sherry, nú get ég gert mér
vonir um skemmtilegar samræður. Fram að þessu