Vikan - 23.09.1948, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 39, 1948
5
Framhaldssaga: ....................
IM /M n É s
................. ÁSTASAGA EFTIR ANNE DUFFIELD
var alltaf einhver af fjölskyldunni, sem gaf
honum skammtinn. Clare mældi það alltaf með
dropateljara, dauðhrædd um að hún kynni að gefa
honum of mikið. Það var oftast nær Clare, sem
var hjá honum á þeim tima dags, þegar hann
átti að taka inn lyfið.
„Ástin mín,“ var Gay vanur að segja, hrærður
yfir natni hennar við hann og þegar hann sá
hræðslu hennar við innihald flöskunnar.
En Gay vildi ekki heyra það nefnt á nafn að
Clare færi að loka sig inni í sjúkraherberginu hjá
honum allan daginn. Sömuleiðis voru þau Harrin-
gay og ungfrú Emrys mótfallin því. Hún taldist
nú orðið til fjölskyldunnar, en var þó gestur að
nokkru leyti og mátti ekki níðast á henni.
Harringay fór með hana í ökuferðir eins og áður
og langar gönguferðir um landareignina. Og eftir
að te var drukkið á daginn fóru þau tvö ein niður
i appelsínulundinn.
Kvöld eitt, hér um bil viku eftir að þau komu
heim, gengu þau tvö þangað. Þau höfðu gengið
þögul um stund. Clare var niðurlút og reitti
krónublöðin af rós, sem hún hafði slitið upp á
leiðinni í gegnum blómagarðinn.
„Gerðu þetta ekki,“ sagði Harringay allt i
einu. „Blómið hefur ekki gert þér neitt til rniska."
„Ó, fyrirgefðu!" Hún kastaði sundurtættu
blóminu á jörðina. „Ég vissi ekki hvað ég var að
gera.“
„Þú ert úti að ganga með mér,“ sagði hann,
,,en það er auðséð á öllu að því hefur þú gleymt.
Ég er ekki ákaflega upp með mér.“
Hún lyfti höfðinu og leit á hann.
„Ég gleymi þér ekki,“ mælti hún þunglega.
„En þú hefur ekki mælt orð af vörum við
mig í tíu mínútur."
„Hvað á ég að segja?“
„Það læt ég þig um. Nei annars, þetta er víst
ókurteist af mér. Eigum við að tala um ástandið
í Evrópu? Svo virðist sem óveður sé þar í að-
sigi.“
Hún sló óþolinmóðlega frá sér hendinni.
„Hvers vegna getur þú aldrei verið alvar-
legur ?“
„Ég sé ekki að nokkuð geti verið alvarlegra
en ríkjandi ástand í Evrópu —“
„Ó, þú ert óþolandi. Ég skil þig ekki.“
„Gerir þú það ekki ?“ spurði hann rólega.
Augu þeirra mættust og þau störðu á hvort
annað. Þá lagði hún allt í einu höndina eins og
með áfergju á handlegg hans og stöðvaði hann.
„Kysstu mig!“ sagði hún.
„Nei, góða mín, það geri ég ekki.“
„Hvers vegna ekki?“
„Af því að ég vil það ekki.“
„Þú hefur þegar kysst mig,“ sagði hún hálf-
kæfðri röddu. „Með augum þínum og rödd —“
„Það getur verið. En slikir kossar eru hættu-
lausir."
„En þú þráir að kyssa mig —“
„Því svara ég ekki.“
„Af því að þú ert hræddur."
„Ég er engan veginn hræddur."
Henni varð hálf bilt við. Það var satt að hún
skildi hann ekki. Og það var hún, sem var
hrædd — hrædd við að ganga of langt og að
hlaupa á sig. Rödd hennar og útlit breyttist
leiftur hratt.
„Ég er alveg ótæk,“ sagði hún glaðlega. „Ég
þarf alltaf að vera að daðra. „Svo bætti hún við
með barnslegri hreinskilni: „Mig langaði til að
fá þig til að kyssa mig. Ég er vond.“
„Það þarf nú kannske ekki að neyða mig til
þess," sagði hann. „Þú ert girnileg kona, Clare.“
„Það hélt ég áður,“ svaraði hún óánægð, „en
þú hefur rænt mig öllu sjálfsáliti."
„Vertu ekki of örugg,“ sagði hann.
„Piers — geðjast þér vel að mér?“ Hún var
óviðjafnanlega fögur, þegar hún sagði þetta.
„Mér finnst þú alveg töfrandi."
Augu hans brostu og það var glettni í rödd-
inni. Svo brosti hann og hún hefði getað drepið
hann fyrir það bros. Hún varð gagntekin ofsa-
legri reiði, en gat þó leynt því. Hann lék sér að
henni. Hann lét hana hætta sér lengra og lengra,
en gaf henni þó aldrei færi á sjálfum sér. Var
hann ástfanginn af henni. Hún hélt það, en var
þó ekki alveg viss. 1 fyrsta sinn átti hún hér
við jafningja sinn að etja í þessum sökum og
núna í fyrsta sinn var hún ástfangin — næstum
brjáluð af ást. Hún vissi ekki hvað ást var fyrr
en núna og hún var hrædd við ástríðufullar til-
finningar sínar.
„Er þetta ást eða hatur, sem ég ber til hans?“
spurði hún sjálfa sig. „Ég gæti drepið hann á
þessari stundu —“
„Eigum við að halda áfram “ sagði Harringay.
Rödd hans nísti hjarta hennar. Það var glettni
í henni og auðheyrt að hann hafði fullkomlega
vald á sjálfum sér.
„Við skulum snúa við heim að húsinu."
Þau sneru við og kom Chang á móti þeim á
leiðinni. Harringay laut niður og tók hann upp
eins og hann var vanur, og Chang sleikti kinn
hans.
„Svei!“ sagði Harringay. „Hættu þessu,
Chang. Svona nú, vertu nú kyrr.“ Hann hélt
kjölturakkanum fast að sér og lagði vangann
að silkimjúkum feldi hundsins. Augu Clare
kipruðust saman og urðu eins og gul strik.
„Það er naumast dálæti, sem þú hefur á þessum
hundi, Piers. Mér finnst það næstum hlægilegt."
„Það er vafalaust. En mér er alveg sama um
álit þitt í þessu efni. Mér þykir vænna um Chang
en margan manninn, sem ég þekki.“ Að svo mæltu
gekk hann við hlið hennar upp að húsinu og hélt
litla hundinum fast að sér.
Clare fór upp í herbergi sitt og starði á sjálfa
sig í speglinum.
„Hvað er að mér?“ spurði hún sjálfa sig.
Augu hennar gljáðu undarlega og voru óvenju
gulleit. Allt í einu gekk hún að glugganum og
laut út um hann, eins og hún væri að kafna af
loftleysi.
„Þú gerir mig brjálaða. Elskar þú mig eða
hatarðu mig? Ég held að þú hatir mig, af þvi
að þú sért einnig að verða brjálaður — hatir
mig á svipaðan hátt og ég hata þig, Piers."
Þau sátu i forgarðinum sama kvöld, þegar
Gay var farinn að sofa. Stella sat við hlið ung-
frú Emrys, en Clare við hlið Harringays, sem
hafði Chang á knjánum. Það logaði á tveimur
kertaljósum á borðinu og báru þau daufa birtu
á silfurhært höfuð ungfrú Emrys og hendur
Harringays, sem struku feld Changs. Stella
horfði á þessar stóru hendur, sem voru þó blíð-
legar.
Augu Clares störðu líka á þessar hendur, og
þau skutu neistum. Henni fannst aftur sem hún
væri að köfnun komin, og hún hataði Chang,
sem var kjassaður af manninum, er lék sér að
henni. Skyndilega rauf hún þögnina, sem hvílt
hafði um stund, og sagði við Harringay.
„Sefur þú, Piers?“
En þetta var meira en Chang gat þolað. Þarna
vakti hann röddin, sem hann hataði. Rakkinn
spratt upp með ýfðan kamb og gelti sem óður
væri.
„Ó, góða,“ kveinaði ungfrú Emrys. „Ég hélt
að hann væri alveg læknaður af þessu.“
Stella stóð upp. Hún hafði tekið bláu leður-
ólina út með sér eins og hún var ætíð vön að
gera.
„Á ég að setja ólina á hundinn, herra Harrin-
gay! Skammastu þín Chang!“
„Settu ólina á hann og farðu með hann,“ sagði
Clare óvenju hvasst. En Harringay, sem róaði
hundinn, leit aðeins á Stellu brosandi:
„Engar refsingar í kvöld," sagði hann. „Það
verður stundum að sýna þessum litlu greyjum
einhverja mildi. Legðu þig aftur, grevið þitt!“
Og Chang lagðist makindalega aftur og sleikti
hönd Harringays.
Stella gekk aftur til sætis síns. Þetta hefði
Harringay ekki átt að gera, það var ruddalegt
gagnvart Clare. En samt sem áður gat hún ekki
annað en glaðzt að nokkru leyti. Clare tók þessu
vel, hló og sagði:
„Þú ert hlægilegur, Piers!" Stella dáðist með
sjálfri sér að sjálfsstjórn hennar, en fann þó
til uggs. Rödd Clares var eitthvað svo undarleg
og myrk þrátt fyrir hláturinn. Hún var áreiðan-
lega reið og hafði líka ástæðu til að vera það.
Þau fóru skömmu eftir þetta að hátta. Þegar
Stella kom frá baðherberginu og fór fram hjá
herbergjum ungfrú Emrys og Clares, nam hún
staðar til að bjóða Chang góða nótt, en hann lá í
körfu sinni úti á svölunum. Þarna svaf hann alltaf,
beint fyrir utan herbergi ungfrú Emrys, svo að
hann gæti á morgnana, þegar Miguel opnaði út
í garðinn, fengið sér morgungöngu án þess að
ónáða nokkurn.
Chang dillaði rófunni, þegar Stella laut yfir
körfuna.
„Greyið þitt,“ sagði hún og kyssti á silkimjúkan
hausinn, þar sem hönd Harringays hafði hvilt.
Morguninn eftir vaknaði hún eins og venja
hennar var við hrópin í Harringay handan við
steinvegginn. Hún spratt á fætur, dökkur roði
litaði andlit hennar og hún hljóp að glugganum
til að vita, hvort hún sæi honum ekki bregða
fyrir. En hann kom ekki út um hliðið — hann
hlaut að hafa valið sér aðra leið í' þetta skipti.
Eða kannske hafði hann farið niður að sjónum
til að baða sig eins og hann hafði gert einu
sinni fyrir löngu.
Skjálfhent klæddi Stella sig i sundbolinn, tók
handklæði sitt og fór hljóðlega út. Karfa Changs
var tóm eins og venjulega, þegar hún kom út á
morgnanna. Hún hljóp niður stíginn og fram á
brúnina, en Harringay var ekki sjáanlegur. Fór
hún hægt niður þrepin og hugsaði til þess
morguns, þegar hún sá hann í fyrsta sinn standa
uppi á stökkpallinum. Veðrið hafði verið svipað
þessu og engin gára á sjónum að undanskildu
örlitlu öldufalli við ströndina. Ströndin — en
hvað var þetta, sem lá þarna á ströndinni. Hafði
gleymzt þarna koddi eða lítil ábreiða?
„Ó, drottinn minn!“ Stella æpti upp yfir sig
og þaut niður síðustu þrepin og út á f jörusandinn.
Þetta var ekki koddi. Þetta var Chang —
Chang allur lemstraður. Loðinn feldur hans var