Vikan - 21.10.1948, Page 5

VIKAN, nr. 43, 1948
5
Ný framhaldssaga:
BLÁA LESTIIM
Sakamálasaga eftir Agatha Christie
1. KAFLI.
Gráhœrði maðurinn.
Það var liðið fast að miðnætti þegar maður
gekk yfir torgið Place de la Concorde í París.
Þrátt fyrir fallega loðskinnskápuna, sem huldi
grannvaxinn líkama hans var eitthvað ábernadi
veiklulegt og lítilmótlegt í fasi hans.
_ Lítill maður með rottufés. Maður, sem engum
gæti til hugar komið að stæði framarlega á
neinu sviði. Og þó mundi áhorfandi, sem kæmist
að slíkri niðurstöðu, hafa rangt fyrir sér. Því
að þótt þessi maður væri óálitlegur og lítilmót-
legur í útliti, réði hann miklu um örlög heims-
ins. 1 ríkinu þar sem rotturnar ráða var hann
konungur rottanna.
Jafnvel á þessari stundu beið sendiráð ríkis
afturkomu hans. En hann. þurfti að ljúka erindi
fyrst — erindi sem sendiráðinu var ekki opin-
berlega kunnugt um. Það stirndi á hvítt, skarp-
leitt andlit hans í tunglsskininu. Nef hans var
íyið eitt ávallt. Faðir hans hafði verið pólskur
Gyðingur, umferðaskraddari. Starfið, sem beið
hans í kvöld mundi faðir hans hafa kosið að
mega vinna.
Hann kom að ánni Signu, fór yfir hana og
inn í eitt af hinum miður þokkuðu hverfum
Parísarborgar. Þar nam hann staðar fyrir
framan hátt, hrörlegt hús, fór inn og nam ekki
staðar fyrr en fyrir framan íbúð á fjórðu hæð.
Hann hafði varla barið að dyrum áður en hurðin
opnaðist og kona, sem auðsjáanlega hafði beðið
komu hans, stóð í dyrunum. Hún heilsaði honum
ekki, en hjálpaði honum úr loðkápunni og vís-
aði honum inn í dagstofu, búna íburðarmiklum
en ósmekklegum húsgögnum. Rafljósin voru
skyggð með óhreinum, ljósrauðum skermum og
vörpuðu þau mjúkri birtu á andlit stúlkunnar,
en gátu þó ekki leynt grófgerðri förðun þess.
Þau gátu heldur ekki leynt hinu breiða,
mongólska andlitsfalli. Það lék enginn vafi á
því, hver var atvinna Olgu Demiroff og hverrar
þjóðar hún var.
,,Er allt í lagi, litla vina?“
,,Það er allt I lagi, Boris Ivanovitch."
Hann kinkaði kolli og muldraði: ,,Ég held að
r.iér liafi ekki verið veitt eftirför."
En það var kvíði í rödd hans. Hann gekk út
að glugganum, dró gluggatjöldin lítið eitt til
hliðar og gægðist varlega út. Hann hrökk aftur
á bak.
„Það eru tveir menn — hinum megin göt-
unnar. Mér sýnist —“ Hann þagnaði og fór að
naga á sé neglurnar, en það var vani hans,
þegar hann var kvíðafullur.
Rússneska stúlkan hristi höfuðið hægt og hug-
hreystandi.
„Þeir voru þarna áður en þú komst.“
..Það er samt engu líkara en að þeir séu að
hr.ida vörð um þetta hús.“
..Þao getur vel verið,“ sagði hún kæruleysis-
lega.
„En þá —“
.Tlvaö er það? Jafnvel þó að þeir viti um það
þá verður það ekki þú, sem þeir veita eftirför
v.ó?an.“
Grimmdarlegt kuldaglott færðist yfir varir hans.
.Nei.“ sagði hann, „Það er rétt.“
■'ann stóð stundarkorn þegjandi.
Þcnci bannsettur Ameríkumaður — hann
' ' v passað sig sjálfur eins og aðrir.“
..Það býst ég við.“
Hann fór aftur út að glugganum.
„Harðskeyttir viðskiptavinir,“ tautaði hann
og glotti. „Það er vist áreiðanlegt, að lögreglan
þekkir þá. Jæja, hvað um það, ég óska bróður-
Apache góðrar veiði.“
Olga Demiroff hristi höfuðið.
,,Ef Ameríkumaðurinn er eins og þeir segja
að hann sé, þá þarf meira en tvo kjarklausa
Parisarglæpamenn til að leika á hann.“ Hún
þagnaði. „Hvað skyldi —“
„Skyldi hvað ?“
„Ekkprt. Bara það, að í kvöld hefur maður
farið tvisvar eftir götunni — maður með grátt
hár.“
„Hvað um það?“
„Um leið og hann fór framhjá þessum tveim
mönnum, lét hann hanzkann sinn detta. Annar
þeirra tók hann upp og rétti honum. Það er
gamalkunnugt ráð.“
„Þú átt .við — að gráhærði maðurinn sé —
húsbóndi þeirra?“
„Eitthvað í þá átt.“
Rússinn virtist vera órólegur og skelkaður.
„Þú ert viss um, að pakkinn sé tryggilega um-
búinn ? Það hefur ekki verið fiktað neitt við
hann? Það hefur verið talað of mikið . . . alltof
mikið.“
Hann fór aftur að naga á sér neglurnar.
„Athugaðu hann sjálfur.“
Hún laut niður að arninum og ýtti til kolunum.
Undan þeim dró hún aflangan pakka vafinn í
óhrein dagblöð, og rétti manninum.
„Kæniega að farið,“ sagði hann og kinkaði
ánægður kolli.
„Það hefur tvisvar verið leitað i ibúðinni.
Dýnan í rúminu minu hefur verið rist í sundur.“
„Það er eins og ég sagði,“ tautaði hann. „Það
Nýja framhaldssagan
Nú er sögunni „Gruiisamlegar per-
sónur“ lokið og ný saga hefst í
þessu blaði. Ekki dettur okkur í hug
að halda því fram, að vel liafi heppn-
azt valið á þeirri sögu, sem nú er búin
og er sjálfsagt að viðurkenna það.
Þótt hún hafi verið eftir einn fræg-
asta sakamálásöguhöfimd, sem nú er
uppi, og þyki prýðileg saga í bók, þá
þoldi liún ekki að klippast svona nið-
ur í smábúta, eins og við verðum að
gera hér í blaðinu. Okkur þótti mjög
leitt, að þetta varð uppi á teningnum,
af því að framlialdssögur Vikimnar
hafa alltaf verið ákaflega vinsælar
og einmitt þessvegna hefur alveg sér-
staklega verið vandað til valsins á
þeirri framlialdssögu, sem nú er að
liefjast í hlaðinu. Sagan er eftir
Agatlia Cliristie, sem noklirar mjög
vinsælar framlialdssögur hafa áður
hirzt eftir hjá okkur, og í þessari
sögu kemur enn fram á sjónarsviðið
oltkar gamli og góði P o i r o t, leyni-
lögregliunaðurinn snjalli, sem alla
linúta leysir um það, er lýliur. Það
fullyrðum \ið að þessi nýja fram-
lialdssaga er ein allra bezta saka-
málasaga, sem við höfum birt.
hefur verið talað of mikið. Þetta þref út af
verðinu — það var misskilningur."
Hann tók dagblöðin utan af. Innan undir var
brúnn umbúðarpappír. Hann tók hann utan af
lika, kannaði innihaldið og vafði svo brúna
pappírnum i skyndi utan um aftur. Á meðan
hann var að því kvað við hávær hringing í
dyrabjöllunni.
„Ameríkumaðurinn er stundvis," sagði Olga
og leit á klukkuna.
Hún fór út úr stofunni. Eftir eina mínútu
kom hún inn með ókunnugan mann,1 stóran
herðabreiðan mann, sem bar greinileg, amerísk
einkenni. Hann leit á þau til skiptis með at-
hugulum augum.
„Krassnine?“ spurði hann kurteislega.
„Ég er hann,“ sagði Boris. „Ég verð að biðja
yður afsökunar á — á því hvaða fundarstaður
hefur verið valinn. En það er nauðsynlegt að
gæta fyllstu leyndar. Ég — ég má ekki við því,
að mér verði blandað í þetta mál.“
„Jæja, einmitt það?“ sagði Ameríkumaðurinn
kurteislega.
„Ég hef orð yðar fyrir því, að ekkert í sam-
bandi við þessi viðskipti verði gert opinbert, er
það ekki rétt? Það er eitt af skilyrðum fyrir —
sölunni.“
Ameríkumaðurinn kinkaði kolli.
„Það hefur þegar orðið samkomulag,“ sagði
hann hirðuleysislega. „Viljið þér nú ekki gera
svo vel að afhenda mér vörurnar."
„Þér hafið peningana — í seðlum?“
„Já,“ svaraði Ameríkumaðurinn.
En hann gerði sig ekki líklegan til að taka
þá upp. Eftir að hafa hikað andartak benti
Krassnine á litla pakkann á borðinu.
Ameríkumaðurinn tók hann upp og vafði utan
af honum pappírnum. Innihaldið fór hann með
að litlum rafmagnslampa og rannsakaði það
nákvæmlega. Þegar hann hafði sannfærzt um,
að allt var eins og vera átti, tók hann þykkt
leðurveski upp úr vasa sínum og dró upp úr því
samanbrotið seðlaknippi. Hann rétti það Rússan-
um, sem taldi seðlana vandlega.
„Er það rétt?“
„Þakka yður fyrir. Það er alveg rétt.“
„Jæja,“ sagði hinn. Hann stakk pakkanum
kæruleysislega í vasa sinn. Hann hneigði sig
fyrir Olgu. „Verið þér sælar, ungfrú. Verið þér
sælir Krassnine."
Hann fór út og lokaði hurðinni á eftir sér.
Hin tvö litu hvort á annað. Maðurinn strauk
tungunni yfir þurrar varirnar.
„Skyldi hann nokkurn tíma komast aftur til
gistihússins ?“ tautaði hann.
Þau fóru bæði samtímis út að glugganum og
sáu Ameríkumanninn koma út á götuna. Hann
beygði til vinstri og gekk greitt án þess að líta
við. Tveir menn komu í ljós í útidyrunum og
runnu hljóðlaust á eftir honum. Von bráðar hurfu
þeir allir þrír í myrkrið. Olga Demiroff tók
fyrst til máls.
„Hann kemst heim óhulltur,“ sagði hún. „Þú
þarft ekkert að óttast — eða ’ vona — hvort
heldur sem er.“
„Af hverju heldurðu, að hann komizt óhullt-
ur?“ spurði Krassnine forvitinn.
„Maður. sem hefur grætt eins mikla peninga
og hann er enginn asni,“ sagði Olga. „Vel á
minnst —• peninga —“
Hún horfði íbyggin á Krassnine.
„Ha ?“