Vikan - 07.04.1949, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 14, 1949
vissara, aö þér fengjuð að vita það fyrr en
seinna."
„Nei, ég vissi ekki, að það var hún. Hvað geng-
ur að?“
„Hafið ekki áhyggjur af því, ungfrú Celia.
Henni verður batnað á morgun. Hún ofþreytist
oft, hún hefur alltaf verið taugaveiklað barn.
Já, svo að þið œtlið að eigast þið hr. Lancing,"
sagði hún og setti frá sér bakkann.
„Já, það aetlum við.“
„Herra Lance þarf að eignast konu!“ útskýrði
Mam’Easter. „Það er ekki gott fyrir mann eins
og hann að lifa einlífi. Hann er heppinn maður,
ungfrú Celia.“ ^
„Þakka yður. fyrir! Það er fallega gert að
segja þetta."
„Ég hugsa, að það verði ekki alltaf létt að
vera konan hans,“ hélt gamla. konan áfram.
„Lance er vanur að vilja fá vilja sínum fram-
gegnt."
„Ekki mim ég hindra það, Mam’Easter."
„Nei! Þér eruð skynsöm stúlka. Látið þér
hann fá vilja sínum framgegnt. Hann er yndis-
legt barn, en það borgar sig ekki að setja sig
upp á móti honum.“
„Ég skal ekki setja mig upp á móti honum,"
lofaði Celia brosandi.
„Ég skal hafa vakandi auga með ykkur,“
svaraði Mam’Easter, er hún sneri sér við og
gekk út úr herberginu. „Og hafið ekki áhyggj-
ur út af neinu, imgfrú Celía.“
Þegar dyrnar höfðu lokazt, varð Celía að
hlæja. Mam’Easter var óskaplega góð. En það
var annars undarlegt, hvað hún hafði sagt. Það
var eins og hún þarfnaðist verndar. Og hvað átti
þetta allt að merkja með Olgu og köstin hennar?
Celía mundi nú greinilega eftir grátinum, sem
hún hafði heyrt. Hún hafði lengi vitað, að Olga
var skapstór, en að hún missti svona algjörlega
stjórn á sér! Og veslings Misseena. Einnig hún
hafði grátið, en ekki af sömu ástæðu. Þetta var
ósamstæð fjölskylda. Lance hafði sagt að þau
væru skapmikil, gp samt voru þau öll mjög vin-
gjarnleg, jafnvel Olga, sem alltaf töfraði Celíu
vegna fegurðar. Látum skap þeirra vera. Þau
höfðu svo margt annað heillandi við sig, þetta
einkennilega fólk.
Hún drakk teið sitt, reis á fætur og klæddi
sig, gekk síðan út í glampandi sólskinið og
snæddi morgunverð af mikilli lyst. Nokkru eftir
að hún hafði farið eftirlitsferðir um eldhúsið og
þvottahúsið, greip hún körfu í hönd sér og gekk
út i garðinn. Enn hafði hún ekkert heyrt í Olgu
og Annettu.
Celía reytti visin blóm og blöð af og fjarlægði
arfa og flutti allt á ruslabinginn, sem brennd-
ur var einu sinni á hálfum mánuði. Þegar hún
kom aftur út á stíginn, hrökk hún við er hún
sá hávaxinn mann koma á móti henni. Það var
dr. Mackenzie í hvítu léreftsfötunum með
barðastóra hattinn í hendinni.
„Góðan daginn," sagði Celía.
„Góðan daginn. Eruð þér ein?“
„Hitt fólkið er ekki komið á fætur. Eruð þér
búinn að borða morgunverð, dr. Mackenzie? Ég
get gefið yður bita innan stundar."
„Þakka yður fyrir, ég er búin að borða.”
Það varð þögn. Celía vissi ekki, hvað hún átti
að segja, og Alec hjálpaði henni ekki — hann
stóð þegjandi frammi fyrir henni. Þetta var
undarlega valinn tími til heimsóknar. Hann kom
oft um kl. ellefu og stundum fyrr, ef hann var
með Lancing, til þess að borða morgunverð. En
á þessum tíma — um tíuleytið, það hafði hann
aldrei gert.
„Þér eruð þreytulegur," mælti hún, því að
henni fannst hún eitthvað verða að segja. Og
hann var þreytulegur, næstum fyrirgengilegur.
„Ég svaf bölvanlega." Alec strauk hendinni
gegnum hárið á sér og ýfði það, svo að það
stóð upp í loftið eins og hanakambur. Hann líkt-
ist helzt illa hirtum strák. Það kom við hjartað
í Celíu, hún vissi ekki, hvers vegna.
„Eigum við ekki að koma upp á grasþrepin-"
spurði hún.
„Nei,“ setjumst heldur hér. Má ég annars
ekki hjálpa yður með það sem þér eruð að
gera?“
„Nei, þakka yður fyrir, það er alveg óþarfi.
Ég var bara að laga dálítið til í garðinum. Hún
setti körfuna á jörðina og settist á bekkinn, og
Alec settist hjá henni.
„Þér hafið sofið vel, só ég er,“ mælti hann.
„Já, þakka yður fyrir, en mér þykir fyrir því,
að þér skulið ekki hafa sofið vel.“
„Ég er ekki alveg eins og ég átti að mér. Og
til þess að vera heiðarlegur við yður, get ég sagt
yðuf það, að opinberunin hafði ill áhrif á mig."
„Hafði hún?“ spurði Celía.
„Ég gat varla trúað mínum eigin eyrum."
„Allir virðast mjög hissa," svaraði Celia dá-
lítið hvöss 1 málrómnum. „Enginn leyndi því
fyrir mér. En auðvitað gat maður ekki búizt
við, að frændur Lancings yrðu yfir sig hrifnir
— né vinir hans."
„Þetta er mesta fljótræðisverk," hélt Alec
áfram, eins og hann hefði ekki heyrt hvað hún
var að segja.
„Ef til vill,“ svaraði Celia og rödd hennar
skalf lítið eitt, en hún lyfti höfðinu. „Það var
skyndilega afráðið, en Lance hefur ákveðið að
stíga þetta spor."
„Ég var ekki að hugsa um Lance, ég var að
hugsa um yður.“
„Um mig!“ Hún varð mjög undrandi. „Ég
hélt, að. þér, eins og aðrir, óttuðust —“
„Lance hefur verið heppnari, en hann á skilið,"
sagði Alec hvasst. „En ég get ekki hugsað mér
— notaðu skynsemina, Celía."
„Það reyni ég líka. Ég skildi ekki. En hvers-
vegna segið þér — ég á við, get ég ekki talizt
hamingjusöm ?“
„Það er vafamál. Þetta er mesta fljótræði,
Celía, og ég hefði aldrei trúað því, að þér, svona
vel gefin stúlka, skulið hleypa yður út 'í um-
hugsunarlaust hjónaband. Ég furða mig mjög
á yður."
„Það skulið f þér ekki gera. Munið þér ekki,
að þér höfðuð það eitt sinn á orði við mig, að
ég hefði mjög mikinn áhuga á Lance?"
„Ég hef ekki gleymt því. Þá óttaðist ég, að
þér ættuð á hættu að þola óhamingju." •
„Þér óttuðust ekki, að hann mundi —“
„Nei,“ svaraði Alec.
„En þá,“ sagði Celía og brosti, þótt hún væri
ekki beinlínis í því skapinu og óskaði helzt að
losna frá þessum manni, „Þá ættuð þér nú að
gleðjast mín vegna, af því að ég á ekki eftir
að þola óhamingju."
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Lilli: Da—de ira.—la—la da—da — Pabbinn: Hvað eigum við að gera til þess að fá Lilla til að hætta
þessum hávaða?
Mamman: Ég veit það ekki . . .höfuðið á mér er að klofna af þessum
látum . . . ég vildi, að öll þessi tæki væru komin út úr húsinu . . .
Pabbinn (inni): Þetta var ráðið!
Henda þeim bara út!
Pabbinn: Æ, hvað er nú þetta?
Hljómsveitin í fullum gangi!