Vikan - 25.08.1949, Blaðsíða 1

t
1 umtali erlendra íþróttablaða um
millilandakeppni Bandaríkjamanna
ög Norðurlandaþjóða, er háð var í
Osló nú nýlega, er Islendinga mjög
lofsamlega getið fyrir ágæta frammi-
stöðu þeirra á mótinu. Er jafnvel tek-
ið svo djúpt í árinni, að sagt er í einu
helzta blaði Norðurlanda á þessu
sviði, „Idrottsbladet“ í Stokkhólmi,
að „vafasamt sé hvort Islendingar sé
ekki mesta íþróttaþjóð heimsins“.
Höfundur ummælanna er einn af
þekktustu íþróttafrömuðum Finna í
frjálsum íþróttum, Lauri Pihkala.
Mega íslendingar verða stoltir af slík-
um ummælum, einkanlega er þau
koma frá þessum manni og á þess-
um vettvangi, því meðal íþrótta-
manna er mikið tillit tekið til um-
mæla þessara aðilja. — Það var
frammistaða íslenzku íþróttamann-
anna á mótinu, sem leiddi til þessara
stórkostlegu og skemmtilegu hrós-
yrða í okkar garð, eins og áður segir.
„Öðruvísi mér áður brá“, mættu
þeir segja, sem fylgzt hafa með og
örn Clausen.
þekkja sögu frjálsra íþrótta á íslandi
frá öndverðu.
Það var ekki fyrr en nokkru eftir
aldamótin (um 1907—08), sem ungir
menn fóru að æfa þær íþróttir hér á
landi og keppa í þeim á mótum. Hin-
ar Norðurlandaþjóðirnar voru þá fyr-
ir löngu farnar að æfa frjálsar íþrótt-
ir og búnar að koma á hjá sér árleg-
um meistaramótum í þeim, og met
þeirra í hinum ýmsu greinum íþrótt-
anna voru þá svo langt fremri afrek-
um manna hér á landi, að óhugsan-
legt virtist, að „landinn“ kæmist
nokkum tíma með tæmar þangað sem
hinir höfðu hælinn. Það var fyrst þeg-
ar Jón Kaldal ljósmyndari fór að
keppa á leikmótum í Danmörku, eft-
ir tiltölulega stuttan æfingatíma, og
vinna hvem sigurinn öðrum fræki-
legri, sem mönnum hér kom til hug-
ar, að ef til vill væri meira í landann
spunnið en kæmi fram í mælanlegum
afrekum manna hér á landi. Mundi
þar ýmislegt fremur koma til greina
en meöfœtt getuleysi, svo sem æfinga-
leysi, slæmar aðstæður við æfingar og
keppni, fákunnátta og ófullkomin til-
sögn og margt annað. Til dæmis um
getuleysið og kyrrstöðuna má taka
kúluvarpið, — þessa tromp-grein okk-
ar nú. I 10 ár — 1920—30 — stóð
þessi íþróttagrein alveg í stað á 10.83
m! Það met setti Frank Fredericsson,
flugmaður, er dvaldisthér álandi sum-
arið 1920. 1 þessi tíu ár reyndu marg-
ir knáir drengir að f ara f ram úr þessu
lélega meti, en engum tókst það fyrr
en 1930, er sænski þjálfarinn E. Nils-
son hafði leiðbeint hér í nokkra mán-
uði, en eftir það hafa verið næstum
stöðugar framfarir í greininni hér á
landi. Sýnir þetta dæmi ljóslega, hve
mikils má í þessu efni góð tilsögn og
kennsla í tækni og keppni. Önnur at-
riði, sem mikinn þátt eiga í hinum
stórkostlegu framförum í frjálsum
íþróttum hér, á síðari árum, eru þau,
að menn fara að æfa yngri en áður,
hafa betri aðstöðu við æfingu og
miklu fleiri tækifæri til keppni en
áður.
íslenzkir frjálsíþróttamenn hafa, á
síðari árum, getið sér ágætan orðstír
og oftar en nú vakið umtal erlendis
fyrir afrek sín; má í því sambandi
minnast frammistöðu þeirra á Ev-
rópumeistaramótinu í Osló 1946, er
Gunnar Huseby.
Gunnar Huseby varð Evrópumeistari,
og er Haukur Clausen varð Norður-
landameistari í Stokkhólmi 1947.
(Þótt fleiri sé ekki nefndir hér, er það
vegna skorts á rúmi, en ekki verðleik-
um). Og íþróttamenn okkar eiga á-
reiðanlega eftir að vekja enn meiri
undrun og umtal fyrir frammistöðu
sína í framtíðinni. Menn taki eftir
því!
„Islendingar beztu íþróttamenn
heimsins“! Þótt sá vamagli fylgi
þessum ummælum, að þau eigi að
skilja aö tiltölu, þá hljóma þau fyr-
ir okkur eldri mennina líkast ævin-
týri. íslendingar — eftirbátar allra
á íþróttasviðinu — orðnir fræknastir
allra! Þetta er samskonar fagnaðar-
opinberun og ævintýrið um Ljóta and-
arungann hans H. C. Andersens. Það
er mikil ánægja, að fá að sjá vonir
sínar rætast á þennan fagra hátt.
Fá að sjá, ungdóm þjóðarinnar færa
öðrum þjóðum heim sanninn um, að
hún er og hefur aldrei verið eftir-
bátur þeirra að upplagi og atgervi,
heldur aðeins í kunnáttu og tækni!
Framanskráð ummæli hins ágæta
íþróttaleiðtoga Finna, munu'aðallega
fram komin vegna afreka tveggja
Framh. á 3. síðu.
Iþróttavíkingar tslendinga