Vikan - 24.11.1949, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 47, 1949
13
*
A mínútunni átta
BARNASAGA
I því bili, er spánski sendiherrann
í Róm, don Olivares, ætlaði að ganga
út úr höll sinni, sumardag nokkurn
árið 1587, í fylgd með hirðsveini,
kom Farnese kardínáli vinur hans
með miklu irafári. Hann mælti:
,,Þú verður að hjálpa mér. Mannslíf
er í veði, og miklu meira en það.“
Kardínálinn var mjög æstur.
„Hvað gengur á?“ spurði Olivares.
„Ranuccio, bróðursonur minn, og
einkasonur hertogans af Parma á að
líflátast að tveim tímum liðnum.“
,,Það er ómögulegt! Hversvegna á
að lífláta unga manninn?"
„Hann hefur brotið boð páfans.
Hann hefur borið skammbyssu. Við
því liggur dauðarefsing. Og Lixtus
fimmti vill ekki náða hann.“
,Það er líkt þeim gamla þverhaus,“
sagði Olivares. „Hann er garðyrkju-
mannssonur og tekur ekki tillit til
ættgöfgi og tignar.“
„Nei. En skilur þú það ekki, að e'f
þessum dómi verður fullnægt, fer
hertoginn af Parma í stríð. Við þurf-
um að bjarga lífi unga mannsins,
bæði hans vegna og til þess að aftra
stríði. Stríð myndi hafa ógurlegar
afleiðingar." m
„Þú hefur rétt að mæla,“ sagði
sendiherrann. „En tvær klukkustund-
ir eru ekki langur tími. Klukkan er
sex.“
„Já, og klukkan átta verður dómn-
um fullnægt. Páfinn er ósveigjan-
legur. Aftökupallur hefur þegar verið
reistur í garði St. Angelofangelsins.“
„Við verður að lengja frestinn. En
á hvaða hátt?“ Vinirnir horfðu ráð-
þrota á hvor annan.
Litli hirðsveinninn, sem hafði hlust-
að á samtal þetta, kom nær. Hann
mælti:
„Fyrirgefið dirfsku mina. Er ekki
hægt að seinka klukkunum í Róm
dálítið?"
Kardínálinn varð glaðari í bragði.
Allar opinberar klukkur voru undir
hans eftirliti.
Hann mælti: „Þetta er góð uppá-
stunga. Hlauptu, drengur minn, og
skipaðu í mínu nafni að klukkunum
sé seinkað urn tuttugu mínútur. En
þetta verður að gerast í laumi.“
Drengurinn hljóp af stað. Olivares
og Farnese báru saman ráð sín.
Sendiherrann hélt til St. Angelo-
fangelsisins til þess, ef mögulegt
væri, að fá höfuðsmanninn á sitt
mál.
1 garðinum umhverfis fangelsið var
fjöldi hermanna, og nokkrir munkar.
Veiztu þetta
Mynd til vinstri: Ungverskir bændur baka heljarstór brauð, vega þau um
10 pund hleifurinn og fullorðnir menn borða þrjá hleifa af þessu brauði á
viku. — Mynd að ofan til hægri: Nefdýrin í Ástralíu er allra frumstæðasti
ættbálkur spendýra. — Mynd að neðan til hægri: Hringormar eru algeng
sníkjudýr í mönnum.
Voru munkarnir farnir að syngja út-
fararsálma eða dánarmessu.
Höfuðsmaðurinn neitaði að fresta
aftökunni. „Ég hef fengið minar
fyrirskipanir. Á mínútunni klukkan
átta verður dómnum fullnægt.“
Þannig fói*ust höfuðsmanninum orð.
Hann gekk fram og aftur, og var
ókyrrð yfir honum.
Þó að klukkum Rómaborgar hefði
verið seinkað um tuttugu mínútur,
var ekki langur tími eftir til aftök-
unnar.
Nú vantaði klukkuna aðeins tiu
mínútur í átta. 1 raun og veru var
hún tíu mínútur gengin í níu.
Um þetta leyti gekk Famese
kardináli inn til Lixtusar fimmta í
Vatikaninu.
Þegar páfinn sá kardínálann tók
hann upp úr sitt og leit á það. Páf-
inn mælti:
„Hvert er erindi yðar?“
Kardinálinn svaraði: „Ég er hingað
kominn til þess að biðja um líkama
bróðursonar míns, svo ég geti flutt
hann til Parma. Leyfið hinum óham-
ingjusama manni að hvíla hjá for-
feðrum og frændum sínum.“
Páfinn sagði: „Dó hann sem krist-
inn maður?“
„Eins og helgur maður,“ svaraði
kardínálinn.
Lixtus reit svohljóðandi skipun:
„Vér skipum höfuðsmanni vorum
í St. Angelo, að fá hans' hágöfgi
Farnese kardínála líkama Ranuccio
af Parma.“
Páfinn setti innsigli sitt á bréfið,(
Kardínálinn flýtti sér til fangels-
isins og fékk höfuðsmanninum það.
Hann kom þangað á síðustu stundu.
Ungi maðurinn var kominn upp á
aftökupallinn og kraup við högg-
stokkinn.
„Náðaður,“ hrópaði kardínálinn og
rétti höfuðsmanninum bréfið.
Höfuðsmaðurinn las skjal páfans.
Hann mælti: „Það er beðið um
líkama afbrotamannsins Ranuccio.
Er þetta náðun? Því er þetta þannig
orðað ?“
Olivares svaraði: „Já þetta er
náðun. Orðalagið skiptif ekki máli.
Þetta bréf var ritað fyrir tíu mínút-
um. Nú vantar klukkuna aðeins eina
mínútu í átta. Það er því auðséð að
hér er átt við náðun.“
Höfuðsmaðurinn trúði því, sem
kardínálinn sagði, og Ranuccio var
látinn laus. Vagn með fjórum fjör-
ugum hestum fyrir beið úti fyrir
fangelsinu, upp í hann stigu kardí-
nálinn og Ranuccio.
Og þegar klukkurnar í Róm slógu
átta, óku þeir burt með miklum
hraða eftir veginum til Parma.
Að þessu sinni hafði hurð skollið
nærri hælum unga aðalsmannsins.
Það var gott að það heppnaðist að
leika á páfann og höfuðsmanninn.
Vegna. þess_hélt Ranuccio Farnese
af Parma lífi, og blóðugri styrjöld
var afstýrt.
1 stríðinu styttu Japanir tann-
stöngla Um einn þriðja. Það sparaði
þeim nokkrar miljónir króna.
! ! !
Maðurinn er ekki eina veran, sem
hlær. Margir apar hlæja. Einkum
simpansinn, t. d. ef þeir eru kitlaðir
undir hendinni. Hlátur hýenunnar,
þegar hún hefur fundið hræ, er mjög
óhugnanlegur.
BÍBLÍUMYNDIR
1. mynd: Maðurinn í allri sinni
vegsemd stenzt ekki, hann verður
jafn skepnunum, sem farast. Svo fer
þeim, sem eru þóttafullir.
2. mynd: Guð, veit konungi rétt
þinn og konungssyni réttlæti þitt.
Hann dæmi lýð þinn með réttvísi og
þína voluðu með sanngirni. Hann
láti hina voluðu meðal lýðsins ná
rétti sínum, hann hjálpi hinum
snauðu og kremji kúgarann.
3. mynd: Lofaður sé Drottinn Guð,
Israels Guð, sem einn gjörir furðu-
verk.
4. mynd: Rekið réttar bágstaddr°
og föðurlausra, látið hinum volaða.
og föðurlausa ná rétti sínurn.
J