Vikan - 13.08.1998, Síða 43

virðingu fyrir jörðinni og um-
hverfinu með því að umgang-
ast plönturnar. Við skoðum
fiskana í búrinu og tengjum þá
umræðunni um vatnið.
Næst göngum við í herbergið
sem táknar vatnið. Þar eru
hvítmálaðir veggir, gólfið er
hvítt og sófi og stórir púðar á
gólfi klæddir hvítu áklæði.
Gegnsæ súla gengur frá gólfi
upp í loft. Hún er full af vatni.
I vatninu myndast loftbólur og
það breytir sífellt um lit. „Hér
er ekkert sem strákarnir geta
meitt sig á, ekkert sem þarf að
varast. Súlan er úr þannig efni
að þeir geta ekki brotið hana.
Hér sitjum við og hlustum á
sjávarnið, hljóð úr hvölum og
höfrungum. Við tölum um líf-
ið í sjónum og tengjum það
umræðu um fiskabúrið í græna
herberginu."
Herbergið sem táknar himin-
inn er lítið, málað í dökkbláum
lit. A gólfinu er dýna frá horni
í horn og púðar til að liggja á.
Þegar Eyrún lokar dyrunum
erum við stödd undir stjörnu-
björtum himni, mörg örsmá
ljós skína í loftinu. „Hér liggj-
um við öll í hrúgu og horfum á
stjörnurnar. Hér
hlustum við ekki á
tónlist, heldur töl-
um við eingöngu
saman um himininn
og stjörnurnar sem
skína á vatnið og
jörðina."
Afgirt veröndin
fyrir utan húsið
kemur einnig að
notum. „Við höfð-
um ekki fleiri her-
bergi til umráða
þannig að við not-
um veröndina og
rauðmálað húsið til
að tákna eldinn.“
Að síðustu skoð-
um við svokallað
tjáningarherbergi.
Það er vinnuher-
bergi þar sem strák-
arnir vinna að verk-
efnum sem tengjast
kenningunni.
„Meðan þeir vinna
hlusta þeir á sömu
hljóðin og eru í herbergjum
skynfæranna. Þannig myndast
tenging á milli herbergjanna
og verkefnanna.“
Starfsfólkinu í Mosfellsdaln-
ið eldri en vistmennimir. Þeg-
ar okkur ber að garði eru á
vaktinni Eyrún Rafnsdóttir
forstöðukona og þeir Ingvar,
Guðni, Óskar og Kristján.
Eyrún og Ingvar ganga með
okkur um húsið og útskýra það
sem fyrir augu ber. „Kenning-
in um herbergi skynfæranna
en hver og einn ræður hvernig
unnið er úr þeim. Við byrjuð-
um á því að breyta húsinu til
þess að geta innréttað herberg-
in og nýtt húsið á sem bestan
hátt.“
Og það er ekki annað hægt að
segja en þeim hafi tekist að
nýta húsið til hins ýtrasta. „Við
útbjuggum eitt herbergið
úr ganginum; það táknar
jörðina. Það er grænmál-
að; græni liturinn er litur
jarðarinnar. Þar eru blóm
og tré, fiskar í búri og
púðar á gólfum. í þessu
herbergi sitjum við sam-
gengur út á það að innrétta
fjögur ólík herbergi sem hvert
um sig eiga að tákna höfuð-
skepnurnar fjórar; himin, jörð,
eld og vatn. I herbergjunum er
unnið að því að afmarka rými,
skapa yfirvegað andrúmsloft
og örva skynfæri og einbeit-
ingu. Með því nálgumst við
strákana út frá hinum kenning-
unum á nýjum forsendum. Við
búum til aðstæður þar sem við
getum laðað fram frumkvæði
og rökhugsun þeirra.“
Útfærsla kenningarinnar er
þeirra eigin. „Kenningin segir
okkur að nota höfuðskepnum-
ar og litina sem þeim tilheyra,
an, hlustum á fuglasöng og
ræðum um fuglana sem fljúga
um himininn. Þannig tengjum
við jörðina áfram í umræðu um
himininn. Þeir læra að bera
um finnst spennandi að vinna
eftir þessari nýju kenningu.
Þetta er samstilltur hópur og
þau eru öll sammála því að
starfið sé áhugavert „Aðal-
málið er að strákunum líði vel,
að við náum árangri og að fjöl-
skyldur þeirra geti verið
ánægðar með það sem við
erum að gera. Einnig sýna yfir-
menn okkar þessu verkefni
áhuga og fylgjast vel með því.“
Eyrún er lærður þroskaþjálfi
en starfsmennirnir fjórir hafa
ekki lært neitt sem viðkemur
umönnun einhverfra. Þeir eru
allir sammála um það að starf-
ið sé gefandi og það leynir sér
ekki að þeim þykir vænt um
strákana þrjá. Ingvar hefur
verið með frá upphafi. „Ég
vissi ekkert hvað ég var að fara
út í þegar ég byrjaði að vinna
hérna. En mér finnst starfið
ótrúlega skemmtilegt og það
kennir mér að þekkja sjálfan
mig. Maður þarf að vera opinn
og taka við hugmyndum frá
öðrum. I þessu starfi er maður
alltaf að læra eitthvað nýtt“.
Ekki er vitað hvort starfsem-
inni í Mosfellsdalnum verður
haldið áfram; hún er hugsuð
sem skammtímaúrlausn. Verið
er að byggja nýtt heimili fyrir
einhverfa í Kópavogi og hugs-
anlega flytja strákarnir þang-
að. Það er allt óráðið. En von-
andi kemur ekki til þess að
dyrunum að herbergjum skyn-
færanna verði lokað fyrir fullt
og allt. ■
43