Vorið - 01.09.1949, Blaðsíða 16

94
VORIÐ
SVAVA: Jafna mig, segið þér! Ef'
frúin heldur, að ég hafi brotið
bollann, þá-------
AMMA: Svona, svona, farðu nú
Svava, þetta lagast allt, farðu nú
bara fram í eldhúsið, Svava.
("Svava fer fram — sárgröm enn).
Jæja — þetta var nú leiðinlegt, en
kærðu þig ekki um það, Eva litla.
Fáðu þér nú bara köku. Ég held
annars, að við séum að verða
búnar með kaffið. Ég held að ég
verði nú að skreppa eftir könn-
unni. fFer út).
EVA: O, hvernig get ég verið svona
ómerkileg? Að ég skyldi geta log-
ið svona. Veslings Svava! Nú er
allri skuldinni skellt á hana. Ef
mamma vissi-------eða pabbi, sem
alltaf segir, að maður eigi ætíð að
viðurkenna það, sem maður gerir
af sér. (Snöktir).
AMMA fkemur inn með kaffikönn-
una): Beint úr könnunni er kaff-
ið bezt, svo að---en hvað er að
þér, barnið mitt? Þú ert að gráta?
EVA: Ó, amma---------amma,---------
það var ----
AMMA: Svona, róleg bara,-------svo
fæ ég að heyra!
EVA: Það var ég, sem braut boll-
ann. ('Leggur hendur um háls
ömmu). Svo skrökvaði ég. Fyrir-
gefðu mér, góða amma!
AMMA: Vertu nú róleg góða mín.
Svo lögum við nú þetta allt sam-
an. Jseja, svo að það varst þá þú —
eftir allt saman.
EVA: Hélztu — hélztu það allan
tímann, amma?
AMMA: Ég vissi ekki, hvað ég átti
að halda. Ég vildi ekki trúa, að
sonardóttir mín væri að skrökva.
EVA: Fyrirgefðu mér litla, góða
amma! Ég skal aldrei framar
skrökva.
AMMA: Víst fyrirgef ég þér. En ég
vil vona, að þú ljúgir aldrei oftar,
því að það er það ljótasta og lítil-
mannlegasta, sem ég get hugsað
mér!
EVA: Aumingja amma, nú er fall-
egi bollinn hennar brotinn!
AMMA: Já, — en það var nokkuð
annað enn dýrmætara, sem var
hætt komið. En, Guði sé lof, það
bjargaðist þó. Sjáðu nú til! Gam-
alt postulín verður nú, fyrr eða
síðar að engu, en sál mannsins, —
þú skilur mig nú, Eva litla. Er
hun ekki all-miklu meira virði
en einn gamall bolli?
EVA: Jú, amma.
AMMA (hrópar): Svava!
SVAVA (kernur inn).
EVA: Fyrirgefðu mér, góða Svava,
það var ég, sem braut bollann.
SVAVA: Hvað sagði ég? Þetta vissi
ég alltaf! Vissulega fyrirgef ég
þér. En huglaus lygari áttu ekki
að verða. Mundu það!
EVA: Já, ég skal aldrei, aldrei
framar skrökva.
T j a 1 d i ð.
— Lauslega þýtt úr sænsku. —
J.J.