Vorið - 01.09.1949, Side 42

120
VORIÐ
Gaman og alvara
Rut litla er sex ára gömul. Hún er oft
talsvert út undir sig. Dag nokkum sagði
hún við ömmu sína:
„Amma, ef við göngum eitthvað, er
vissara, að þú takir með þér nokkrar
karamellur til vonar og vara.“
„Hvers vegna það?“ svarar amma
með eftirvæntingu.
„Verið getur að ég fari að gráta á
leiðinni," svaraði sú litla.
Það var ekki auðvelt fyrir séra Lárus
að útskýra fyrir börnunum, að maður-
inn hefði bæði líkama og sál. Og til að
vita, hvort börnin skyldu þetta, spurði
hann Karl litla:
„Af hverju samanstendur maður-
inn?“
„Af því, sem hægt er að sjá, og því
sem er ósýnilegt.“
„Það er rétt. En geturðu ekki útskýrt
það svolítið betur?“
Karl svaraði hreykinn:
„Maðurinn samanstendur af líkaman-
um, sem hægt er að sjá, og af innýflun-
um, sem eru ósýnileg!“
Hans litli er fimm ára. Faðir hans er
myndasmiður og ætlar að taka mynd af
honum. En Hans er smeykur við
myndavélar, og honum verður ekki um
sel, þegar hann sér föður sinn leggja
svartan klút yfir höfuðið.
Svo heyrir hann rödd föður síns und-
an svarta tjaldinu:
„Hans, brostu nú svolítið!“
„Nei, ég brosi bara að því, sem er
skemmtilegt.“
Lilja litla var þriggja ára. Nýlega kom
afi hennar í heimsókn. Hann á gullúr
með festi, sem Lilju þykir gaman að
leika sér að. Oft biður hún afa sinn að
lofa sér að heyra í úrinu.
Dag nokkum sagði hún:
„Afi, má ég fá úrið þitt?“
„Já, þegar þú verður stór.“
„Afi, taktu mig.“
Afi er eftirlátur við Lilju litlu og
tekur hana á handlegg sér.
„Nú er ég orðin stærri en afi,“ hróp-
aði hún. „Fæ ég þá úrið?“ bætti hún
síðan við.
Leifur, 5 ára, og Lars, 2 ára, eru
í sveit hjá afa sínum og ömmu. Þetta er
um hásumar, og býflugurnar svífa milli
blómanna. Afi segir þeim að býflug-
urnar safni hunangi, þess vegna fljúgi
þær milli blómanna.
Eitt sinn heyrir amma þeirra grát-
hljóð, og þegar hún spyr, hvað sé að,
svarar Leifur:
„Það er bara býfluga að sjúga hun-
ang úr Lars!“