Vorið - 01.04.1971, Blaðsíða 26

JULES VERNE:
Grant skipstjóri og börn hans
HANNES J. MAGNÚSSON ÞÝDDi
SJÖTTI KAPÍTULI
Bóbert horfinn.
Jarðskjálftinn var um garð genginn.
Hinir miklu fimbulkraftar, sem brutust
um í iðrum jarðar, höfðu annaðhvort tek-
ið sér hvíld eða voru að verki annars stað-
ar. Þetta hafði verið óvenjulega mikill
jarðskjálfti. Fjöllin höfðu gersamlega
skipt um lögun, og það var nýr sjóndeild-
arhringur, sem nii bar við bláan himin-
inn, nýir fjallatindar og ný fjallaskörð.
Sólin rann upp á himinhvolfið í allri
sinni dýrð. Klukkan var 8 að morgni.
Greifinn kom nú til sjálfs sín, og svo þeir
félagar hinir, hver á fætur öðrum. Þeir
voru, sem betur fór, allir ósærðir, og allt
hefði endað vel, ef ekki hefði vantað einn,
-— Róbert Grant.
Öllum þótti vænt um þann dreng sök-
um hugrekkis hans og dugnaðar, sérstak-
lega þó Paganel og Glenvan. Og þegar
það varð uppvíst, að Róbert var horfinn,
varð Glenvan úrvinda af harmi og sorg.
„Yinir mínir,“ mælti hann. „Við verð-
um aliir að leita hans. Við verðum að
finna hann. Hvern dal, hverja gjá verð-
um við að kanna. Eg skal síga í kaðli nið-
ur í hverja gjá og hverja sprungu. Guð
gefi, að Róbert sé á lífi! Hvernig ættum
við að geta gengið fram fyrir föður hans,
án þess að hafa hann með ? Og hvaða rétt
höfum við til að bjarga lífi Grants skip-
stjóra, ef sú björgun á að kosta líf sonar
hans?“
Félagar hans hlýddu þögulir á þessar
harmatölur.
„Jæja, þið hafið Idýtt á mál mitt. Haf-
ið þið enga von?“
Ijindsay tók fyrstur til máls: „Man eng-
inn ykkar, hvenær Róbert sást síðast?“
Enginn svaraði.
„Getið þið ekki heldur sagt mér, hvor-
um megin drengurinn var á klettinum?“
„Hann var nálægt mér,“ svaraði Wil-
son.
„Ilvenær sáuð þér hann síðast? Ilugsið
yður nú um.“
„Það eina, sem ég get munað, er það,
að Róbert lá við hliðina á mér, á að gizka
tveimur mínútum áður en síðasti árekst-
urinn varð.
„Tveimur mínútum áður. Ilugsið yður
vel um, Wilson. Ég geri ráð fyrir, að yð-
ur hafi fundizt mínúturnar nokkuð lang-
ar. Ilaldið þér, að þetta sé rétt?“
„Eg hygg, að þetta sé rétt, — það gat
ekki verið meira en tveimur mínútum áð-
ur.“
„Agætt,“ sagði majórinn. „Og var Ró-
bert við hægri hlið yðar eða vinstri?“
„Hann var vinstra megin við mig. Eg
man, að herðaslagið hans slóst í andlit
mitt.“
„Róbei't hefur þá eftir því aðeins getað
liorfið frá okkar þessa leið,“ mælti maj-
62
VoRIÐ