Vorið - 01.04.1971, Blaðsíða 31

vandamál. Hvar áttu þeir nú að fá nmt
°g drykk? Til allrar hamingju var Talkave
fús til að sjá þeim fyrir vistum, og jafn-
framt lofaði hann að fylgja þeim til Indí-
anaþorps eins í hálfrar mílu fjarlægð.
Það var samþykkt að hraða förinni
þangað svo sem auðið væri. Þess vegna
lögðu þeir greifinn og. majórinn þegar af
stað, ásamt Indíánanum, en hinir ætluðu
að taka sér nokkra hvíld.
' Þetta var frjósamt hérað, og þar var
einnig mjög fjölskrúðugt dýralíf. A hverri
tjörn syntu svanir með svört höfuð, og
loftið var fullt af kvakandi og syngjandi
fuglum.
Paganel var í sjöunda himni. Nú hvarfl-
aöi það ekki einu sinni að honum að sakna
fndlands. Ekki hefði Indland boðið hon-
u,n upp á slíkan stórfenglegan jarð-
skjáifta. Og vel gat verið, að liann ætti
eftir að reyna marga slíka stórviðburði á
þessari ferð.
Þeir komu brátt að Indíánaþorpinu, og
nieð aðstoð Talkaves komst majórinn brátt
1 samband við þorpsbúa og gerði við þá
uiargháttaða verzlun. Meðal annars vildi
kann kaupa af þeim hest handa Indíán-
ttnum, en hann afþakkaði það. Að því
búnu sneru J)eir félagar aftur til hinna
samferðamannanna, og' varð þar almenn-
ur fögnuður, ])egar komið var með næg-
ur vistir og hesta til ferðarinnar.
Allir höfðu liægt um sig það sem eftir
var dagsins. Róbert borðaði með góðri
lyst bæði brauð og kjöt og draklc ferskt
Vatn, þar til hann var aftur orðinn hress
°S fjörugur, eins og hann átti að sér.
Utti prófessorinn er það segja, að hann
Vek ekki frá Indíánanum og lét hann
afdrei í friði. Hann ])óttist alltaf vera að
fttla „spænsku“. ,,Ef ég læri ekki hinar
réttu áherzlur nú, þá læri ég þær aldrei,“
mælti liann. ,,En hver myndi liafa trúað
því, að franskur prófessor lærði sþænsku
af Indíána?“
Smátt og smátt fór Paganel að ganga
betur að tala við Talkave, og Glenvan bað
hann eitt sinu að spyrja Indíánann, hvort
hann hefði ekki lieyrt þess getið, að Pamp-
as-lndíánar hefðu tekið fastan einhvern
hvítan mann.
Paganel bar þessa spurningu upp fvrir
Talkave og beið svars.
„Ef til vill,“ mælti Indíáninn.
„Og þessi fangi?“ spurði Paganel.
„Var útlendingur,“ svaraði Patagoníu-
maðurinn, „Evrópumaður.“
„ITafið þér séð hann?‘’
„Nei, en ég hef oft lieyrt talað um liann.
Hann hafði nautshjarta.“
„Hvað hafði hann?“ spurði Paganel
undrandi.
„Ilann hafði nautshjarta, var hraustur
maður.“
„Já, nú skil ég. Ileyrið þið, vinir mín-
ir. Hann segir, að fangimi liafi haft nauts-
hjarta, og á þá við, að hann hafi verið
hraustur og hugrakkur maður. Já, þetta
dásamlega Patagoníumál!“
„Þetta hefur vafalaust verið faðir
minn,“ mælti Róbert Grant.
Því næst sneri hann sér að Paganel og
sagði:
„Hvernig segir maður á spænsku -.
„Þetta er faðir minn“ ?
„Es mi padre,“ svaraði landfræðingur-
inn.
Róbert gekk til Talkaves, tók í hönd
lians og mælti klökkur: „Es mi padre.“
„Tu padre,“ (faðir þinn) mælti Pata-
goníumaðurinn, og augun tindruðu.
Paganel hafði ekki enn lokið við að
.spyrja Indíánann. Ilvar var þessi fangi?
Framhald á bls. 70.
Vo rið
67