Bjarmi - 31.01.1907, Blaðsíða 2

10
B J A R M I
alvarlega ofanígjöf, sem treysta á
mátt sinn og megin. Þegar svona er
komið, þá verða margir til að kann-
ast við það í fullri alvöru, að þeir
eru ekki sjálfum sér nógir; þá leita
þeir fyrst til hans, sem í hæðunum
býr, hins almáltuga guðs, og hrópa:
»Drottinn, hjálpa þú oss! Enginn
hjálpar, nema þú! Án þin megnum
vér ekkert! Alt, sem vér höfum, er
frá þér: auður, gáfur, styrkleiki, alt,
alt!«
Þetta verður jafnan endirinn á slceið-
hlaupinu, þegar skeiðið er runnið í
trúnni á mannlegan mátt og megin,
en ekki með trausti til htns almátt-
uga guðs.
Traustið á guðlegri forsjón er eini
varanlegi kraftuiinn í allri tímanlegri
framfarabaráttu, því alt er í guðs
hendi.
Þetta kennir guðs orð, og þó ein-
hver vilji ekki trúa því, þá sannar
reynslan það ómótmælanlega.
Ef vér svo tökum eftir »trúarlífi«
manna á góðu dögunum, þá er líkur
blær yíir því. Mannleg skynsemi, ó-
upplýst áf guðs anda, sezt þá einatt
í öndvegi og býr til marga, marga
sáluhjálparvegi eða þá hún neitar því,
að nokkurt líf sé til eftir þetta líf.
Vegur trúarinnar, sjálfsafneitunarinn-
ar og syndajátningarinnar, sem kend-
ur er í heilagri ritningu, þykir alt of
mjór og eríiður. Hann þykir vera
því til fyrirstöðu, að menn geti notið
lífsins hér í heimi og aflað sér fjár
og frama.
»Hver verður sæll við sína trú« er
þjóðvegur skjmseminnar í trúarefnum.
Það er margur Góðrar-vonar-höfðinn
á þeim vegi og mörgum þykir gott
að hvíla sig þar, þegar han'n lendir
þar þreyttur eftir þungan róður. En
flestum reynist skammgóð sú hvíldin,
því vonirnar eru ekki annað en töfra-
smíði skynseminnar, eklci annað en tál.
Eínn hvílir liuga sinn við það, að
hann hafi vandað ráð sitt og verið
drengur góður og það geti hann gefið
til lausnar sálu sinni, en trúir ekki
friðþægingu Jesú Krists. Annar liugg-
ar sig við það, að guð sé svo góður,
að hann taki ekki hart á því, þó
hann beygi við og við út af vegi ráð-
vendninnar, til þess að koma sinu
fram og njóta heimslífsins í fullum
mæli. Einn byggir sina sáluhjálpar-
von á því, að einhver tök muni vera
á því, að iðrast og bæta ráð sitt eftir
dauðann. Annar byggir á því, að
hann sé skírður, gangi iðulega í
kyrkju, lesi einhverjar prédikanir í
heimahúsum,— það muni duga sér, þó
hann eigi ekki í sifeldri baráttu við
syndina, lioldið og heiminn.
Alt eru þelta hægir vegir, sem liér
eru taldir. Þeir, sem þá ganga, geta
ílotið sofandi að feigðarósi — sofandi
í andlegum efnum.
Heimurinn verður þeim Paradís
um stundarsakir. Það er friður og
öllu óhælt.
En bak við allan friðinn býr þó
leynilegur ótti fyrir orði guðs í heil-
agri ritningu. Þar er ekki nefndur
nema einn sáluhjálparvegur, að »þekkja
hinn eina sanna guð og þann, sem
hann sendi, Jesúm Krist«.
Því er það, að þeir, sem fylgja
raustu skynseminnar, hafa jafnan
þessa spurningu á lofti:
»Er það salt, að guð hafi sagt það,
sem stendur í biblíunni?«
Skynseminni þykir það miklu varða,
hvernig þessari spurningu er svarað
og sérstaklega hvernig kyrkjan, sem
á að kenna guðs orð rétt og hi'eint,
svai'ar henni, á livaða tíma sem er.
Ef kyrkjan slakar til og segir: »Að
sönnu er guðs orð í biblíurini, en þar
er silthvað fleira, og tniai-meðvitund
einstaklingsins sker úr þvi, hvað er
guðs orð og hvað ekki«, — þá