Bjarmi - 15.05.1907, Page 3

BJARMI
67
hálminn hjá sjálfum sér og öðrum.
Þá yrði fyrsl í andlegum skilningi
Dsumar í sveitum,
sumar í brjóstum heilum«.
»Smámunir« — vér tökum það
uj)j) aftur.
Yér höfum hér við hendina ný-
útkomna bók, sem heitir: »Eftir
dauðann«, álillegasla ávöxtinn, sem
vér höfum séð, af því nýja skiln-
ingstré, sem kallað er vsctmbandið
við framliðna menn« á vísindamáli,
en »andatrú« í daglegu tali.
Vér viljum nú lítið eitt athuga
»smámunina« þar með hliðsjón af
guðs heilaga orði.
»Kærleikurinn er uppfylling lög-
málsins« er margendurlekið í bók-
inni. En livaða kærleikur? Óeigin-
gjarn kœrleikur og á því i orði
kveðnu að vera kærleikur Krists.
En þó er það ekki talið rangt, ef
einhver helgar sér og sínum allan
sinn kærleika, eins og Farisearnir
gjörðu. En dæmisaga frelsarans
um miskunsama Samverjann sýnir,
að það er aldrei réit að elska á þann
hátt, þvi þá hlýða menn ekki boð-
orðinu: Elskaðu náunga þinn eins
og sjálfan þig, því það boðorð á
alta/ að ná lil allra, sem vér getum
auðsýnt kærleika á einhvern hátt.
Ennfremur er gjört ráð fyrir, að
það geti Jlutl menn nær himnariki,
ef menn brjóta sjötla boðorðið,
heldur en að lifa í eigingjörnu, ást-
arlausu hjónabandi, bara ef menn
elska þann karlmann eða konu af
öllii hjarta, sem þeir befðu aldrei
áll að elska. En hvernig er hægt
að brjóla boðorð guðs af óeigin-
gjörnum kærleika og uppfylla þó
lögmálið? Guð er heilagur og hat-
ar alla synd jafnt. Ein syndin flyt-
ur því engan nær honum en önnur.
Hér á við það, sem Jesús sagði
við Fariseana úl af likum skilningi
á fjórða borðorðinu: »Þér hafið ó-
nýtt boðorð guðs með setningum
yðar« (Matt. 15, 7).
En þetta á lika við um öll þau
orð iir ritningunni, sem standa i
þessari bók. Þau eru ónýtt með
öðrum kenningum, sem ekki eru
annað en lyrgi.
Ekki batnar, þegar vér komum
að kenningu bókarinnar um sgnd-
ina, um veru guðs og um himna-
rilci.
Sú kenning er í fæstum orðum á
j)essa leið: Enginn dejrr i syndum
sínum (glatast), því guð er hvorki
heilagur né réttlátur, hann er ekkert
nema kærleikur, og himnariki er
jafnt bústaður vondra og góðra.
Kristur og Belíal eiga þar hlutskifti
saman.
Jesús sagði við fræðimenn Gyð-
inganna: »Ef þér trúið ekki, að ég
sé sá, sem ég er, þá munuð þér
deyja í syndum yðar« (Jóh. 8, 24).
Bókin gengur fyam hjá þessum
sannleika. Hinu megin segir hún
að sé »siðferðislegt og andlegt heilsu-
bótarhæli«. Enginn þarf að bera
angur út af syndum sínum hérna
megin eða hafa fyrir að hlýða þess-
arri áminningu guðs orðs: »Leitið
drottins, meðan hann er að finna«
eða biðja: »Snú þú mér, drottinn,
svo að ég snúi mér«.
Þegar maðurinn deyr, þá hefir
liann ekki nein andleg fataskifti,
heldur gengur inn i brúðkaupssalinn
rakleitt í sinum eigin fötum, inn i
heilsubótarhælið. Þar faðmar guð
hann að sér og læknar hann smátt
og smátt mcð þvi.
Ritningin segir: »Þú ert ekki sá,
guð, sem óguðlegt athæfi líki. Sá
vondi mun ekki búa hjá þér«. Og
á öðrum stað segir hún: »Án heil-
agleika (syndafyrirgefningar fyrir
trúna á Krist og lians blóð) fær