Bjarmi - 15.03.1908, Síða 4

44
B J A R M I
guös? Finst þeim, að postularnir hafi
ekki talið sér víst og máli telja sér víst,
að þeir vöknuðu undir eins aí dauða-
svefni líkamans með og hjá drotlni sinum
og elskaða meistara, þegar þeir fyrir sakir
nafns hans, lögðu öruggir og glaðir lif sitl
og blóð í hverskyns kvaladauðaog horfðu
til drottins og sáu dýrð lians á dauða-
stundinni? Eða finst þeim frammi fyrir
guði og samvizku sinni, að Páll jsostuli,
þessi mikli maður andans og starfsins,
hafi ekki búist við að öðlast dýrðina og
kórónu réttlætisins, sem liann setur sér
og öðrum svo oft fyrir sjónir, fgr en eflir
púsundir ára eða livað? Eða þcgar hann
er að óska sér, að hann mætli leysast
héðan, og vera með Kristi, því það væri
svo miklu betra — halda menn þá í
lijarlans alvöru, að Páll hafi ekki gert sér
vonir um að vera með Kristi, ftjr en eft-
ir óralangan, mcðvilimdarlausan, gagns-
lausan, aðgerðalausan sálarsvefn? —Hvað
ættu þau þá að þýða þessi orð: »Sælir
cru þeir, sem í drotni eru dánir«, því
hvernig er hægt að segja, að þeir séu
sælir, sem ekki eru lifandi eða soia með-
vitundarlaust? Peir geta hvorki verið
sælir né vansælir.
Eða hvað ætti þá að gera við þessi
orð sjálfs frelsarans: »Faðir, ég vil að
þeir, sem þú gafst mér, séu hjá mér, par
sem ég er, svo að þeir sjái ítiina dýrð,
sem þú gafst mér«? Það eru postularnir
fyrst og fremst og allir aðrir elskendur
Krists. Hann vill, að allir þessir séu hjá
sér, svo að þeir sjái dýrð hans. Mundi þá
ekki sonurinn, hinn elskaði, fá þennan vilja
sinn afföðurnum? Samkvæmt sálarsvefns-
trúnni fær hann ekki þennan vilja sinn,
því að solandi sálir, meðvitundarlausar
verur, geta ekki verið þar sem »sonurinn«
er og allra sízt séð dýrð hans.
Svona mætti halda áfram, ég veit ekki
livað lengi, að finna vitnisburði ritningar-
innar móti sálarsvefnstrúnni og misskiln-
ingi hennar. (Niðurl. næst).
Árni Iögmaður Oddsson,
(Niðurl.) í byrjun alþingis 1662
sagði Árni af sér lögsögninni. En
allir embættismenn báðu hann bréf-
lega að halda lienni áfram. Árni
hafði þá gegnt embættinu í 32 ár.
í afsökunarbréfinu, sem hann lét
lesa upp í lögréttu, segir hann með-
al annars:
»Allar stéttir eru af guði settar,
það er alkunnugt, og hver og einn
heíxr sinn afmælda embættistíma
sbr. orð guðs til Jósefs: »Vertu þar,
þangað til ég segi þér« (Matt. 2,13).
Því er svo tilhagað afguði, að menn
skuli vera kallaðir frá embætli aftur,
eins og Móses, guðs maðurinn, segir
í bæn sinni (Sálm. 90), og þó að
dauðinn kalli menn ekki burtu svo
bráðlega, — og við því mega menn
þó búast á hverjum degi — þá get-
ur því valdið margt annað: elli,
veikleiki, minnissljóleiki, sjóndepra
og hrörnun allra líkamsburða, svo
að maðurinn getur getur ekki gegnt
embætti sinu, eins og liann vildi og
ætti að gera.
Eg er nú orðinn saddur lífdaga
og bíð eptir þeirri stund, þegar
drottinn vill kalla mig til sín, því
ég vona, að mér verði fyrirgefnar
allar syndir, vegna drottins Jesú
Krists. Eg þakka guði minum, að
bann hefir haft svo lengi biðlund
við mig; sannarlega er það til þess,
að ég játi syndir mínar og geri
iðrun.
Óteljandi eru velgerðir bans við
mig, auman og syndngan; mér er
orðið mál að bugsa um það, hvað
hann hefir frelsað mig frá miklum
báska. Lofað sé hans blessað nafn!
Þegar gamalt bús gengur til, þá er
falls von, nema það sé endurbætt;
en embættisfærslu minni í ellinni er
engin viðreisnarvon í þessu dauðlega
lífi, því náttúran vill hafa sitt, eftir
guðs orði (Mós. 3, 20; Préd. 12. 7;
Sír. 41, 13.).
Hvað skyldi maður óska sér að