Bjarmi - 01.08.1909, Blaðsíða 8

128
B J A R M I
ræðurnar að nýja guðfræðin er litt hóg-
vær og íljót að hregða andstæðingum
sinum um fáfræði, en ekki létu þó allir
sveitaprestarnir þær ákúrur loka munni
sínum. Á hinn bóginn var Pórhallur
byskup mjög lipur fundarstjóri, reyndi að
sjá um að tillögur væru gætilega orðaðar
og veitti t. d. undirrituðum, sem enga
heimtingu álti á málfrelsi, fult leyfi til að
andmæla sumum aðalmálum fundarins
og iengja töluvert umræðurnar. — Byskup
sagði sér þætti vænt um að stefnurnar
mættust og töluðust lireinskilnislega við;
hann hefði tekið innblásturs kenninguna
lil umræðu, ef tími hefði verið til, en hún
skyldi koma síðar, Stormurinn mætti
koma; hann hreinsaði loflið o. s. frv.
Þrátt fyrir það heyrðu allir hvoru
meginn byskup var, og því miður virðist
ekki ástæðulaust að cndurtaka, þegar
litið er á framkomu meirihlulans á íund-
inurn, þau orð, sem sögð voru á fundin-
um í öðru sambandi:
y>Gœtið pess að taka ekki krossana a/
kyrkjunum oij setja vindhana í staðinnu.
Sigurbjörn Gíslason.
Fyrirspurn.
Er það rétt, að trúarjátningar kyrkj-
unnar hafi eigi verið samdar í þeim
tilgangi að verða regla eða snúra
fyrir kenningu presta?
Mér er ókunnugt um það, hvernig
játningarritin urðu til, eða hvað fyrir
höfundum þeirra vakti. En hitt heíi
eg sannfærst um, að ekkert er það í
»postullegri trúarjátningu«, sem ekki
sé fyllilega samliljóða því sem ritn-
ingin kennir um liinn þríeina guð og
hjálpræði lians.
Eg er þess vegna ekki í neinum
vafa um það, að sá prestur, sem
kennir gagnstætt postullegri trúar-
játningu, kennir þá líka gagnslætt
guðsorði, eða biblíunni, og er þá orð-
inn falskennari. Mér hefir trúarjátn-
ingin ávalt verið glöggur og öruggur
leiðarvísir til þess að þekkja sundur
hina réttu hirða og leiguliðana í
kyrkju Krists.
Jóhannes postuli þekti þessa fals-
kennendur eða Ieiguliða, sem enga
trúarjátningu vilja hafa. Þess vegna
ritar hann söfnuði sínum svohljóð-
andi áminningu (l.Jóh.4, 1—3);
»Elskulegir, trúið ekki sérhverjum
anda, heldur reynið andana, livort
þeir séu frá guði, því að margir fals-
spámenn hafa farið út um heiminn.
Af þessu skuluð þér þekkja guðs
anda: hver andi, sem viðurkennir, að
Jesús Kristur hafi komið í holdinu,
er ekki frá guði, heldur er það and-
kristsins andi, sem þér hallð heyrt
að koma muni og sem nú þegar er í
heiminum«.
Poslulinn er hér að vara söfnuð
sinn við þeim falskennurum, sem
neita því, að Jesá sé sonur guðs, eða
sannur guð, jatnframt því sem hann
var sannur maður. Hún er ekki ný
falskenningin sú. En það er auðsæll,
að postullega trúarjátningin er ský-
laus leiðarvísir hverjum inanni lil
þess að þekkja þá villu og forðast
hana.
En eg er nú ekki kennimaður, eg
er einn af tilheyrendunum; eg »prófa
andana« með »trúarjátningunni« minni,
og læt eigi blekkjast af raust »ókunn-
ugra hirða« eða falskennaranna. En
þar sem trúarjátningin ermérafguði
gefin, til þess að greina í þessu lil-
lili golt frá illu, hvernig stendur þá
á því, að sjálfur presturinn á ekkert
að vera við hana hundinn. Hvernig
getur liann kenl samltvœint ritningunni
en gagnslœtt játningunni, þar sem
játningin er einmitt trúarlærdómar
ritningarinnar í fæstum orðum?
Alpýðumaður.
Úlgefandi: Hlutafélag í Reykjavík.
Ritstjóri: Bjarni Jónsson kennari, Kárastíg 2, Reykjavík.
Afgreiðslu- og innheimtumaður; Sigurjóii Jónsson, Lækjargötu 6.