Bjarmi - 01.08.1910, Blaðsíða 6

118
B J A R M I
Gef mér lijarta, helgað þér,
himnaríki sé þar inni;
guðlegt eðli gef þú mér,
græðari minn af elsku þinni;
rita nýja nafnið þitt
náðar þyrst á lijarla þitt.
(Þýtt).
Smásög'ur.
Hvíta liljan.
Á litla húsinu var engin prýði, en
samt sem áður litu allir upp í glugg-
ann, þegar þeir gengu fram hjá, því
að í glugga fátælcu ekkjunnar stóð
hvít lilja, og allir urðu að segja: »ÓI
hvað hún er yndisleg!«
Nú skuluð þér fá að lieyra sögu
hvílu liljunnar. Dóttir ekkjunnar
hafði fengið stöðu i sölubúð inni i
bænum. »Eg kem bráðum aftur og
sæki þig«, sagði hún við mömmu
sína. »Eg skal Ijráðum s|>ara svo
mikið, aö þú getir komið og núið hjá
mér, og þá máttu vera viss um, að
okkur líður vel«.
»Eg kann eflausl aldrei vel við mig
í hinni stóru borg, Elinn«, svaraði
móðirin. Eg þekki þar engan mann.
En skrifaðu mér nú bráðlega, og
segðu mér hvernig þér líður«.
»Já«, svaraði Elinn; »þú mátt vera
viss um það, góða mamma min, en
þú verður Iíka að lofa mér að skrifa
mér, og segja mér, hvernig alt geng-
ur heima«.
Nú kom skilnaðarslundin.
»En heyrðu, mamma! Hér er
hvíta liljan ínín. I3ú verður að eiga
hana, og þú gætir hennar eílausl vel
min vegna«. »Jú, kæra dóttir mín!
þú mátt reiða þig á það«.
Nú ferðaðist dóttirin burt. En lilj-
an stóð inni í glugganum. Móðirin
annaðist hina fögru, hvítu lilju, eins
og hún hefði gelað annasl dótlur sina.
Bréfin komu frá dótturinni. í*au voru
eins og sólskinsgeislar, sem komu inn
í hinn fátæka kofa. Konan geymdi
briéfin eins og dýrmæta fjársjóði.
Tíminn leið. Dóttirin skrifaði móð-
ur sinni æ sjaldnar og sjaldnar, og
hréfin urðu öðruvísi. Loks leið mán-
uður eftir mánuð. Móðirin fékk ekki
lengur hréf. Bréf hennar sjálfrar var
senl aftur lil hennar óopnað með
þessari áskrift: »Flult; enginn veit
hvert«. Liljan blómstraði í allri feg-
urð sinni. Móðirin hjúkraði henni
dag eftir dag, og var að liugsa um
Elinni; hugsaði, að hún kæmi eflaust
heim aftur.
Konan var nú orðin slilin; hún var
orðin lúin af striti lífsins, og hún gal
nú ekki unnið lengur, og peningum
þeim, sem hún liafði sparað, liafði
hún nú eytt. Hún seldi nú hvern
hlutinn, sem hún átti, eftir annan. í
hvert sinn, sem einhver tók í hurð-
ina, bjóst hún við, að Elinn mundi
koma inn. En luin kom ekki inn.
Móðirin bar sorg sína möglunar-
laust. Umkvörtunarlaust flutti hún
inn á fátækrahælið. Hún lók liljuna
með sér. — —
Eitt sinn spurði ein af hinum gömlu
konum, sem bjó i sömu stofu sem
móðir Elinnar: »Haíið þið heyrt, að
hér í fátækraskýliuu á að halda heið-
ingjatrúboðssamkomu. Mér þætli
gaman að vita, hvaða gagn gæli verið
að því. Vér höfum ekkert til að
gefa«. — »Nei, það er raunar satt,
svaraði madama Jensen rólega, »en
el' við getum ekkert gefið, þá getum
við þegið gæði —, við getum þegið
nokkuð meira af kærleika Jesú Krisls
til hinna glöluðu —, það er að segja
ef við höfum tekið á móti Jesú sjálf-
um í hjörtu vor.
Móðir Ellinnar hlakkaði daglega lil
samkonuinnar. Bað var ekki vana-