Bjarmi - 15.09.1911, Blaðsíða 5

B .1 A n M I
141
út hálfsmánaðarblað, og er stefna
þess blaðs í fáum orðum þessi:
Sœnskci þjóðin á að vera þjóð giiðs.
í fyrra sumar (1910) var starfi
þessu haldið áfram. I3á tóku 80 stú-
dentar þátt í því, og rúmlega 500
staðir nutu góðs af starfinu. I3á bæll-
usl einnig nokkrir stúdentar frá Lundi
við í hópinn.
I3eir hafa }>á trú þessir stúdentar,
að sænska þjóðin eigi fagra framtíð í
vændum, ef hún sé kristin þjóð. I3að
er bæn þerrra, að áhrif Krists verði
sýnileg bæði á einstökum mönnum,
félögum og stofnunum. Kristindóm-
urinn á að vera það lífsafl, sem mót-
ar all lif þjóðarinnar. I3eir hta svo
á, að það sé ekki nóg að safna mönn-
um saman í smásöfnuði, heldur eigi
þjóðin i lieild sinni að laka móti
guðs riki og gagnsýrast af krafti þess.
En til þess að þetta geti orðið, vilja
þeir styðja og styrkja hina sænskn
kyrkju, verða hjálparmenn hennar.
I3eir vilja sluðla að því, að frá henni
berist lífgandi og endurfæðandi straum-
ur yíir landið. Pessari nýju hjálpar-
sveit -heíir því eðlilega verið fagnað
af vinum kirkjunnar. Sænski hysk-
upinn .7. A. Eklund hefir t. d. orl
sálm, uppörvunarsálm, sem liann
hefir tileinkað og senl »krossfarend-
um«.
Allir kristnir menn munu sjá, hve
fagurt verk þetla er. Fagurt að vita
af því, að ungir mentamenn, sem
hafa gefið Jcsú Kristi hjarta silt, vilja
lála þjóðina sína fá hjálp og styrk
frá honum, sem gelur reist við þjóð-
ir og einstaklinga, geíið þeim nýtt líf
og andlegan þrótt. Þetla er fögur
mynd af kristinni æskugleði og æsku-
djörfung, fögur mynd aí ungu, krislnu
sjálfboðaliði. (n. Kbi.).
Erindi
flutt á skemtiferð í Kolkuósi
7. ágúst 1910.
Eftir séra Guðbrand lijörnsson i Viðvík.
(Matt. 5.—16).
I3að er sagt að andlálsorð stórskálds
ins þýzka, Goethe, sem sumir ykkar
hafa heyrt getið og lesið eillhvað
eflir, eins af mestu skáldum heimsins,
hafi verið: Meira Ijós. I3etla er and-
varp leitandi mannssálar, sem þráir
að lifa bjartara og gleðimeira líli en
hún hefir lifað, eða þráir að breiða
í ljós til þeirra, sem í myrkrinu
ganga. — Orðin sem eg las upp fyrir
ykkur í dag úr Fjallræðu Jesú Krists,
þau taka þelta sama fram. I3au
brýna fyrir oss að breiða út ljósið.
Látið Ijós yðar lýsa. — Vér höfum nú
undanfarna daga hafl all of lílið af
ljósi. — Morgnarnir hata ol't spáð oss
góðu, heiður himininn og sólskin, en
úr útvestrinu heíir verið þokukólga,
sem eylt hefir góðu vonunum og kom-
ið með úriga kveðju um miðaftaninn
í stað sólarkveðjunnar hlýju, sem vér
óskuðum ellir. Vér getum haldið
þessum hugsunum áfram og heimfært
þær upp á líl" þjóðarinnar í heild
sinni. Oll hafa verið bjartar l'rain-
tíðarvonir þessarar þjóðar, en svo
heíir })okan, hin andlega })oka, úlf-
úðartorlryggni og sinni sundrungar
hindrað, að þær vonir ræltust.
Látið ljós yðvart lýsa. — IJvað
eyðir þokunni svo á sólarhimninum
sem í sálunni?—Ljósið og hilinn.—
Fyrir geislum sólarinnar verður |>ok-
an að víkja á endanum. — Svo er og
um hina andlegu þokú; fyrir geislum
ljóssins frá guði verður hún að víkja.
— Vér höfum hér á sólardegi sótl
gamanfund. Hér hefir mörgum verið
gefinn kostur á að láta ljós sitl lýsa,
iála sjást, hvað þeir átlu í brjósti af
mannviti og verklegri kunnáttu. Vér