Bjarmi - 15.10.1914, Blaðsíða 2

162
B J A R M I
Síra Siprður Stefáussou.
IJað er ekki lilaupið að þvi að
lieimsækja prestinn í Vigur fyrir þá,
sem vilja ferðasl á hestbaki svo langl
sem þeir komast, eins og er siður
margra Skagíirðinga. Eg komst að
raun um það sumarið 1911. Eg fór
fyrst og fremst landveg úr Reykjavík
vestur að ísafjarðardjúpi, ællaði það-
an til ísafjarðarkaupstaðar, vildi koma
við í Vigur, en mátti ekki vera að
því að bíða eflir ferð »Ásgeirs litla«,
— gufubálsins, sem fer um Djúpið,
og kemur við í Vigur. — Það er fárra
stunda sigling með honum frá Arn-
gerðareyri til ísafjarðarkaupstaðar, en
tveggja daga ferð landveg inn og úl
með löngum fjörðum og um óruddar
heiðar, sagður versti vegur.
Jón Halldórsson frá Rauðamýri,
bóndi á Melgraseyri, flutti mig á smá-
bál fyrir framan ísafjörð og Reykjar-
fjörð lil Vatnsfjarðar. Þar sat eg 2
daga í góðu yíirlæli hjá Páli prófasli
Ólafssyni. Þaðan fór eg svo ríðandi
yfir háls að Skálavík, fékk þar flutn-
ing yíir Mjóafjörð að Lálrum. Þar
var mér lánuð út að Ögri sú óþæg-
asta bikkja, sem eg hefi setið á um
dagana, — hún prjónaði og stakk
sér þangað til reiði, gjörð og ístaðs-
ólar biluðu, og á miðri leið varð eg
að fá mann til að riða á undan mér,
og mikið, að eg þurfti ekki að kaupa
annan lil að reka á eftir! í Ögri
fékk eg 2 menn til að ílytja mig á
bát fyrir framan Skötufjörð og Hesl-
fjörð lil Vigur. Varð eg feginn er eg
sleig J>ar á land, og hefði eg verið
útlendingur, liefði mér þóll ólrúlegl
að prestur á »svo afskeklri eyju«,
væri slíkur áhrifamaður í þjóðmál-
um sem síra Sigurður er, og líklega
hefði eg alls ekki trúað því að honum
hefði nokkrum mánuðum áður verið
Imðið æðsta sætið, sem þessi þjóð
gelur boðið, ráðherrasælið, og hann
liafnað því. — En eg var enginn út-
lendingur og mér fanst eg skilja það,
er eg gekk heim túnið í Vigur, að
síra Sigurði mundi þykja hér bros-
hýrra og skjólasamara en »hefðar upp
á jökultindi«. — Hann hefir heldur
ekki liafl mörg brauðaskifti um dag-
ana; hann vígðist að Ögurþingum
árið 1881, og verður þar sennilega
það sem eflir er æfinnar. Að vísu
sótti hann um dómkirkjuprestsem-
bæltið, þegar Hallgrímur Sveinsson
slepti því, og var veitt það samkvæmt
kosningu safnaðarins, — en þá sá
hann sig um hönd og sat kyr í
Vigur.
Væri eg kunnugri og blaðið stærra,
mundi eg skrifa dálítið um Vigur,
búskapinn þar og æðarvarpið, sem
veitir góðum vorum margfaldan ynd-
isþokka, er æðarkollurnar bæla sig
um túnið heim að húsgluggum; —
en vænt þótti mér um að verða þess
var, að minningarnar úr Skagaíirði,
sem alloft eru lengdar við góðhesta,
voru í lieiðri hafðar á, að mig minnir,
hestlausri eyju. Unga fólkið kallaði
minni mótorbátinn »reiðheslinn presls-
ins«, af því að síra Sigurður fór oft-
ast í lionum um prestakallið, og þeg-
ar eg að skilnaði skoraðist undan að
drekka eins marga kaffibolla og hús-
ráðandi bauð, bætti hann einum við
mig með því að kalla hann »hesla-
skál, sem Skaglirðing væri sjálfsagL
að drekka að skilnaði«. — Eg þarf
ekki að bæta því við, að það gekk
greill fyrir mér að komast frá Vigur
aftur; synir prestsins flullu mig á
mótorbát alla leið lil ísafjarðarkaup-
staðar.
Síra Sigurður í Vigur er fæddur 80.
ágúsl 1854 á Rip í Skagalirði, for-
eldrar hans voru: Slefán Stefánsson
frá Keflavík og Guðrún Sigurðardóttir