Bjarmi - 07.01.1915, Blaðsíða 8

c
B J A R M I
honuin brauðbita eða appelsínu-börk
handa þeim.
Einu sinni dvaldi eg um bríð við
Genezaretvatnið, skamt frá Tíberias.
í kringum tjaldið mitt var gott gras
og mikið, og þar var fjárhirðir alla
jafna með hjörð sína. Eg átti tal við
hann og urðum við á stultu bragði
góðir vinir. Hann var einkar ná-
kvæmur og góður við björðina, rak
bana tvisvar á dag niður að vatninu
til þess hún fengi að drekka, og lét
hana svo ella sig aflur upp i fjalls-
hliðina, þangað sem liagarnir voru
beztir. Hann brá liendinni fyrir munn
sér, og kallaði á féð hárri raustu,
og það fylgdi honum jarmandi,
lömbin hoppandi og stökkvandi, en
fullorðna féð fór sér hægara.
Eg hafði mikið gaman af þessu,
og loks langaði mig til að vita, hvort
eg gæti ekki fengið skepnurnar lil
að fylgja mér eftir, með því að
kalla eins og hann, og bað hann að
kenna mér það. Það var auðlært og
þegar eg þóttist vera orðinn full-
numa, þá gekk eg fram fyrir hópinn
og kallaði. Skepnurnar lilu upp for-
viða, en slóðu grafkyrrar og horfðu
aftur, en að því búnu tóku þær á
rás í gagnstæða átt, hvernig, sem eg
kallaði.
Þetta gerði eg aflur og aftur, en
all af fór á sömu Jeið, og eg sá á
hirðinum, að hann gladdisl af þvi,
að sauðirnir hans vildu engum öðr-
um fylgja en honum. Þeir þeklu
hann allir og vissu, að hann leiddi
þá ekki nema á góðan haga; en þeir
áræddu ekki að fylgja þeim eftir,
sem þeir þektu ekki.
En hvað þessi atvik gerðu mér
ljós og Iifandi orð Frelsarans um
sjálfan sig: »Eg er góði liirðirinn.
Fyrir lionum lýkur dyravörðurinn
upp og sauðirnir heyra raust lians
og hann kallar þá með nafni og fer
út með þá. Þegar hann hefir látið
út alla sauði sína, gengur liann á
undan þeim og sauðirnir fylgja hon-
um, af því þeir þekkja raust hans,
en ókunnugum fylgja þeir alls ekki,
heldur munu þeir ilýja frá honum,
af því að þeir þekkja ekki rausl
ókunnugra« (Jóh. 10).
Fyrirbæn og trú.
Spurgeon, hinn frægi prédikari, álti
oft tal við mann nokkurn um sálu-
lijálparveginn Einu sinni að enduðu
samtali þeirra, sagði maðurinn: »Vilj-
ið þér biðja fyrir mér?«
»Nei, það vil eg ekki gjöra«, mælti
Spurgeon. Maðurinn varð forviða og
spurði: »Hvers vegna ekki?«
»Það skal eg segja yður. Eg er
búinn að sýna yður veginn. Urn hvað
á eg þá að biðja Guð yður lil handa?
Á hann að gefa yður annað fagnað-
arerindi? eða á hann að gera yður
hólpinn, án þess að þér trúið þess-
nm fagnaðarboðskap? Eg vil ekki
biðja Guð að gera neitt meira fyrir
yður. Trúið honurn, eins og þér
komið lil dyranna«.
»Eg trúi á Guð«, mælti maðurinn,
»en hvernig get eg vitað, að eg sé
hólpinn?«
»Eg tók biblíuna«, sagði Spurgeon
og sýndi honum orðið: »IIver sem
trúir á Ivrist kemur ekki lil dónrs-
ins«. »I}etta er vitnisburður Guðs,
trygging frá hans hálfu. Ef þelta l’ull-
nægir yður ekki, þá trúið þér ekki
Drotni Jesú — alls ekki«.
»(), nú sé eg það, nú þori eg að
trúa því«, mælti maðurinn.
»íJá eruð þér hólpintr að vilnis-
burði ritningarinnar«, mælti Spurgeon.
»Pá glaðnaði yfir lronunr og við báð-
unr saman og lofuðum Guð«.