Bjarmi - 07.01.1915, Blaðsíða 14

12
BJARMI
um, með því að bera þau snemma til
Krists. —
Síðast er inndæl sag»: Iiélta leiðin, heitir
hún, er gerist suður í Alpafjöllum, eftir
Ingiborg Maria, nafnkenda danska skáld-
konu. Þar er sagt frá stúlku, Lizel að
nafni, sem fór upp í fjöll til að tína Alpa-
rósir og önnur skrnutblóm til að skreyta
Kristsmynd eina hjá alfaravegi, eins og títt
er í kaþólskum löndum. En hún guf veikri
stúlku öll blómin, og þá skildi Lizel, að
hún hafði gefið frelsaranum blómin einmitt
á þann hátt, sem hann vildi að hún gæfi
þau. Þá kemur þýtt kvæði eftir Runeborg:
Hermannssonurinn.
Kaupið bókina og lesið. Hún kostar
50 aura.
Jólabók K. F. U. K. i Danmörku sendi
Ingibjörg Olafsson Bjarma, einkar skemi-
lega að ytra og innra frágangi. Sjáif hefir
Ingibjörg ritað í hana æfisögu séra Hall-
gríms Péturssonar og fylgir mynd skáldsins
með. Æfisagan er einkar vel rituð og inn
í hana fléttuð nokkur vers úr sálmum séra
Hallgríms, í danskri þýðingu eftir þá C- J.
Brandt og C. Rosenberg, og þar á meðal
5 vers úr sálminum: „Alt eins og blómstrið
eina". Ingibjörg hefir líka ritað um líf og
starf þeirra biskupanna Guðbrandar og
Jóns Vídalíns handa útlendum blöðum.
Sýnir hún 1 þessu eins og fieiru ræktar-
semi sína við land sitt og þjóð.
Yerkefnið misheppnast.
Sænskum málara var falið, að búa til
háðmynd af trúuðum mönnum, saman-
komnum til bænagjörðar. I þeim tilgangi
að framkvæma þetta,fór hann inn ( sal einn,
þar sem fólk var komið saman til bæna-
gjörða. Hann settist þar og tók að virða
fyrir sér andlit manna. Friður sá og gleði,
sem skein út úr andlitunum vöktu hina
mestu undrun 1 brjósti hans, en jafnframt
þó óró, því að hann tók ósjálfrátt að bera
sjálfan sig saman við þetta fólk. Samvizkan
fór að minna hann á syndir hans, og hon-
um varð það ljóst, að þetta fólk hafði eign-
ast eitthvað, sem hann sjálfur átti ekki til,
en þurfti þó endilega að eignast.
Hann hætti alveg við að teikna háð-
myndina. En gleðin og friðurinn, sem hann
sá í andliti fólksins, varð þess valdandi,
að hann fór sjálfur að leita, og hann fann
og eignaðist þann frið og fögnuð, sem Jesús
Kristur einn getur gefið sálum mannanna.
(I. M. T. Nr. io).
Ur ýmsum áttum.
Heima.
Jarðarför Halldórs Jónssonar fór
fram 4. þ. m. að viðstöddu miklu fjölmenni.
Sr. Jóh. Þorkelsson flutti húskveðju, en sr.
Ólafur Magnússon frá Arnarbæli flutti ræðu
f dómkirkjunni. Verður ræða sú minnis-
stæð öllum sem heyrðu; því að ræðumaður
sagði hispurslaust skoðun sína, og að minni
hyRgju sannleikann, um hinn látna og
reynzlu hans. Ræðutextinn var I. Kor. 4.
3—5. — Má nærri geta að þeim, sem ó-
hlífnastir hafa verið í dómum sínum um
H. J. er heilsa hans bilaði, hafi þótt nóg
um textann, hvað þá ræðuna. — Flestir
munu þó hafa verið sammála um að ræð-
an væri góð og ætti erindi til fólksins. —
Einhver varpaði því fram á eftir, að það
ætti að fá síra Ólaf Magnússon til háskól-
ans til að kenna prestsefnunum að halda
líkræður. — Og annar sagði, að ef prestar
héldu alment svo berorðar og sannorðar
líkræður, yrðu gömul orðin: „líkræðuskjall“
og „líkræðulygi" ekki lengi að hverfa úr
nútíðarmáli.
Barnakennari á Austfjörðum skrifar:
„Aldrei get eg nógsamlega þakkað Guði
fyrir að hann gaf mér náð til að sjá, að
útlistun n. guðfr. er ekki rétt, ekki fullnægj-
andi fyrir syndsjúkar og náðþyrstar sálir
mannanna, að hinn gamli skilningur post-
ulanna á persónu frelsarans og þýðingu
hans fyrir mennina er hinn eini rétti. Ó,
að sem flestir fengju að sjá þetta, og fyndu
svo hina gömlu götu, sem ein liggur heim,
þegar mennirnir eru orðnir þreyttir á að
reyna að finna upp annað fagnaðarerindi,
en sem þeim vitanlega aldrei tekst. — Sá
veit best sem reynir, og sá einn þekkir
þær sælutilfinningar, sem því eru samfara
að hafa verið að villast í þokunni á ókunn-
ugum og villugjörnum stígum, en komast
svo á rétta leið aftur þótt hún sé gömul
og margir hafi farið hann".
Breiðablik sr. Fr. Bergmans hafa ekki
sést hér um slóðir síðan snemma f sumar