Bjarmi - 01.05.1916, Side 3

B J A R M I
51
því um alla þá, sem ekki er sama um
þótt nýguðfræði og andatrú skifti með
sjer kirkjulegum arfi þjóðar vorrar.
Enn fremur væri æskilegt að trúað
fólk sendi blaðinu smágreinar um
reynslu sína í trúarefnum, t. d. ljúf-
ar endurminningar frá fermingarár-
unum, frásögur um sjerstaka bæn-
heyrslu eða varðveislu Drottins, eða
eitthvað þess háttar. Nöfn þarf ekki
að birta í blaðinu fremur en menn
óska.
Sameiningin hefir flutt um liríð
slíkar frásögur frá löndum veslra, og
þær þótt fagrar og heillaríkar.
Þá vildi jeg mælast til þess við
vini blaðsins vestan liafs að þeir
sendu því við og við frjettagreinar um
safnaðarstarfið þar vestra og ýms
kirkjumái.
Bjarmi er að ýmsu leyti á vega-
mótum. Stefnubreyting í aðalatriðun-
um kemur ekki til greina, en þess er
vænst að fieiri riti í blaðið, íleira
verði rælt og fleiri lesi það en verið
hefir. — Styðjið að því góðir menn
og bræður, sem unnið lúterskum krisl-
indómi og kannist við að blöðin eru
eitt at slerkuslu öfium samtímans.
Sigurbjöni A Gislason.
---- —^
Heimi 1 ið.
Deilil þessn annast Guðrún Lárusdóttir.
Þegar sumarið kemur.
Þá hýrnar yfir hugum manna og
harnshjörtun fyllast kæti og tilhlökk-
uu: nú fara blómin að koma og ber-
in að vaxa, fuglarnir að syngja og
fossarnir að ;leika á silfur-strengi
hörpu sinna; og í allri glaðværðinni
yfir sumarkomunni býr ósk og von
um golt sumar.
Börnin þrá sumarið. þau elska blóm
og birtu. Ljúft mun því fleslum að
ryfja upp bernsku árin, sumarkom-
an vekur alla jafna endurminning
þeirra, endurminningarnar hugljúfu um
dvölina heima, i foreidrahúsunum, á
æskustöðvunum. En sumarið líður
svo fljólt. Haustið kemur. Dagurinn
styttist. Grasið fölnar. Lyngið gulnar.
Berin falla. Fuglarnir flýja brolt und-
an köldum, löngum vetri, sem óð-
fluga fer nær.
Barnshjarlað á þó auðugar endur-
minningar um sólgeisla og glitrauða
velli, — það eru Paradísar óðöl æsk-
unnar, þar gróa eilífðarblóm sak-
leysisins. Hversu hugljúf er barnæsk-
an! En barnsárin líða einnig svo
skjótt. Leikirnir verða að starfi, —
kætinni fylgir alvaran, — lífið heiml-
ar hvortveggja. Eigi að síður verður
hugurinn að geyma síunga sólargeisla
æskunnar, þeir verða að fá ráðrúm
til þess að verma og lýsa, — þá er
eklti svo mjög hætl við hörðuin velri.
Barnsgleðin breytist að vísu, en i
insta eðli sínu er og verður hún
ávalt hin sama, svo framarlega sem
vjer kappkostum að varðveita barns-
lundina, sem vorn dýrmætasta kjör-
grip. Ljelt lund lifgar heimilin. Glatt
bros er liressandi, liýrt andlit er ytri
lilið auðugrar sálar, sálar er geym-
ir sólaryl sumarsins, þrátt fyrir ytri
kjörin, sem í mörgu kunna að vera
vetrarleg.
Sumarkoman vekur bjartar liugsan-
ir. í geisluin sumarsólarinnar býr
mörg framlíðarvon þjóða og einstak-
linga, þar er fólgið forðabúr margra
manna. Yjer hljótum að minnast
hinna gullfögru orða skáldsins:
»í sannleik livar sem sólin skín,
er sjálfur Guð að leita þín.«
Og er vjer hugleiðum hvilík náð
felst í þessum orðuin, bærasl þá eigi
hjörtu vor í barnslegu þakklæti lil