Bjarmi - 15.11.1916, Síða 7

BJARMI
167
/? .......----------■ ----------^
Raddir almennings.
c- ■ ■ — ■ —í
Mjer verður það minnisstætt hvern-
ig fundum okkar bar saman í fyrsta
skifti. Jeg kom að kirkju í fyrra vor,
sem jeg ætlaði að prjedika í innan
stundar, og gekk inn í kirkjuna. Söfn-
uðurinn var ekki kominn, en við
grálurnar kraup ungur maður og var
auðsjáanlega að biðja. Það var — þvi
miður — í fyrsta skifti sem jeg sá
slíkt á ferðum mínum um ísland. —
Þegar hann hafði lokið bænagjörð
sinni, spurði jeg liann spjörunum úr,
og játaði hann trú sína alveg ófeim-
inn, eins og trúuðum mönnum er
lamt erlendis, en ekki eins og »dulur
íslendingur«, sem sumir segja að sje
svo dulur, að hann geti verið sann-
trúaður árum saman þótt fáir eða
enginn viti um það!
Jeg liefi einu sinni sjeð þenna mann
síðan og kom þá inn í herbergi hans.
Biblían og Vídalínspostilla voru opnar
á borðinu, enda hafa þær bækur víst
mest og best stuðlað að afturhvarfi
hans og mótað hugsun lians eins og
sjá má af »vitnisburði« lians, sem
kafli er úr hjer á eftir. Að sjálfsögðu
hefir hann verið misskilinn af sum-
um grönnum sínum, eins og fleiri, og
litlar mun hann leiðbeiningar hafa
hlotið frá mannanna hálfu, nerna við
bókalestur síðan hann snerist, — en
oft kemur mjer í hug að hverjum
söfnuði liljóti að vera það blessun,
að eiga að minsta kosti einn mann
í sínum lióp, sem temdi sjer að biðja
þannig fyrir hverri guðsþjónustugjörð
rjelt áður en hún byrjar.
S. A. Gíslason.
VITNISBURÐUR.
Önd mín lofar Drottinn og andi minn
gleöst í Guði, frelsara mfnum. Því aö
hinn voldugi hefir gjört mikla hluti fyrir
mig og heilagt er nafn lians.
»Gef þú að móðurmáliö mitt,
minn Jesú þess jeg beiði,
frá allri villu klárt og kvitt
krossins orð þitt út breiði
um landið hjer til heiðurs þjer,
helst mun það blessun valda,
meðan þín náð vort lætur láð
lýði og bygðum halda«. Amen.
Kæru bræður og systur í Drotni. Frið-
ur sje með yður öllum, sem Kristi til-
heyrið. Jeg hefi fundið Drottin Jesú,
frelsara heimsins, og það er innileg löng-
un mín, að vitna um hans náð og frelsun
sálar minnar. Bað eru þrjú ár í haust
síðan hann kallaöi mig frá myrkrinu til
síns undursainlega ljóss (1. Pjet. 2, 9).
Dýrð sje Guði! Ó hve óumræðilegur mun-
ur að vera Guðs barn, frelsaður frá synd,
dauða, djöfli og helvíti, eða að vera þræll
syndarinnar, djöfulsins barn, og að síð-
ustu vera kastað með Satan í eldsdíkið,
sem logar af eldi og brennisteini, sem er
liinn annar dauði (Opinb. 21, 8), sem öll-
um verður kastað í, sem hafna Jesú. (Sjá
Opinb. 20, 15). Aldrei að eilifu get jeg
fullþakkað Drotni Jesú frelsara mínum
hans óumræðilegu náð og miskunn við
mig. Ó live það er sælt, að lifa i sam-
fjelaginu við frelsarann, eiga friðinn og
gleðina, sem enginn þekkir nema Guðs
börn, og svo öruggleikann, vera laus við
allar áhyggjur, óttast enga skelfingu, ekki
dauðann, geta sagt með H. P., sem allir
trúaðir elska: »Dauði jeg óttast eigi afl
þitt nje valdiö gilt, í Kristi krafti jeg
segi: kom þú sæll þá þú vilt«, — og með
Páli postula: »Lífið er mjer Kristur og
dauðinn ávinningur«, — með Maríu mey
Guðs móður:J »Önd mín lofar Drottin og
andi minn gleðst í Guði frelsara mínum«.
Jeg vitna það fyrir ölluni, að jeg vissi
ekkert um þessa gleði í Guði og örugg-
leika, áður en Jesús sneri mjer. Jeg fann
til leiðinda órólegrar samvisku. Jeg ótt-
aðist dauðann, var sjóhræddur, myrk-
fælinn o. s. frv. Jeg get ekki annað en
vitnað um óumræðilega náð hans og
miskunn mjer auðsýnda þegar í æsku og
þrátt fyrir syndir minar. Pví jeg var dauð-
ur og glataður í vantrú minni og synd,
og væri nú glataður, hefði jeg dáið í
syndinni. En Guði sjeu þakkir fyrir Jesúm
Krist, Drottin vorn, sem vill að altir
verði liólpnir og komist til þekkingar á
sannleikanum.
Dýrð sje Guði! Pað er sannur lærdóm-