Bjarmi - 15.08.1917, Qupperneq 3

BJARMI
123
hjálparleysi sjálfra vor: »Vjer getum
ekki til nokkurs annars en til þín
farið, Drottinn! því þú einn hefir al-
sanna eilífðarorðið sálum vorum til
lífs og vjer trúum og könnumst við
það, samkvæmt sælufullri reynslu, að
þú ert Kristur, sonur hins lifanda
Guðs«. Sannarlega eru allir þeir sælir,
sem þannig hugsa og tala, og engan
efa tel jeg á því, að slíkir inenn eru,
þrált fyrir alt, miklu íleiri en vjer
vitum af. En þess ber oss að gæta,
að hver sem í sannleika vill vera
með og hjá Ivristi, hann verður full-
komlega að gefa honum hjarta sitt;
ef hann gerir það, þá lielgar liann
lionum alla breytni sína i dagfarinu
og styður eftir mælti útbreiðslu rikis
hans í öðrum sálum. Hann lætur
sjer því aldrei á saina standa hvernig
fram fer í safnaðarlífinu, heldur kapp-
kosta að koma andlegu fjöri í það
og færa það nær frelsaranum sjálfum.
Það er auðsær galli á kirkjulega
ástandinu á landi voru nú á dögum,
hversu lítið er til af eiginlegu safn-
aðarlífi. Menn finna svo sárlítið til
þess, að þeir eru fjelag út af fyrir
sig til eflingar guðsríkinu hjá sjálfum
sjer og öðrum og eiga því að starfa
saman og biðja saman hver með
öðrum og hver fyrir öðrum. Það er
alkunnugt, að í veraldlegum efnum
tekst mönnum, með því að sameina
kraftana í fjelagsskap, að koma því
til leiðar, sem hverjum einstaklingi
einum sjer er ofvaxið að gera; en
þetta sama lögmál ræður einnig í
kirkjulegum málum. Mér dylst eigi
að margt rnyndi fara öðruvísi fram
í söfnuðunum, ef vjer yrðum eigi að
dragast áfram með allmarga dauða
meðlimi, en þó umfram alt ef þeir
meðlimir, sem telja má kristilega
lifandi, fyndu allir innilega til þess,
að vjer liöfum sameiginlega áhyrgð
á því sem aflaga fer, og vildum
kannast við það sem vera ber, að
annara syndir í fjelaginu eru með-
fram vorar syndir og vjer allir í
rauninni samsekir. Safnaðar gallarnir
eru því líka vorir gallar, en hitt er
að svæfa samvisku sína, að kenna
jafnan öðrum um það sem miður
fer. Vjer þurfum þvi að temja oss
allskonar samvinnu og hjálpsemi,
hver við annan, þvi að beint með
því að leggja eitlhvað í sölurnar vex
kærleikurinn til þeirra er fyrir lion-
um verður. Það er því kærleikurinn
innbyrðis sem vjer þurfum mest að
temja oss til eflingar góðu safnaðar-
lífi. Aukist hin kristilega ljelagslund,
þá mun það og sannast, að kirkju-
ræknin fer vaxandi, því þá finna
menn meiri þörf á að koma iðulega
saman til guðsþjónustu í einingu.
Erindi vort í guðshús er yfirleitt í
því fólgið, að dýrka Guð sameigin-
lega með því að biðja hann saman,
lofa liann og þakka lionum saman
og svo til að styrkjast sameiginlega
af orði lians og anda. Sannir Jesú
lærisveinar hafa 3mdi af að vera í
návist við Drottinn sinn og nota sjer
rækilega náðarmeðul kirkju lians,
því þeir finna líka, að án þessa
sveltur sálin andlega. Vjer þurfum að
koma í kirkju til þess að fá þar and-
lega næðisstund og hvíldartíma fyrir
sálir vorar. Jeg liefi lieyrt að Eng-
lendingur einn, er kunni íslensku,
hafi verið í kirkju hjer á landi og
eftir islenskri venju verið spurður að,
livernig honum hafi geðjast að heyra
til prestsins, en hann hafi svarað, að
í sínu landi væru menn eigi að fara
í kirkju, beinlinis til þess að fá hríf-
andi ræður, heldur til þess að losa
hugann um stund við heims umsvifin
og koma lionum sem best i návist
Guðs, til að fá hvíld lijá honum í