Bjarmi - 15.08.1917, Blaðsíða 7

BJARMI
127
allan hennar hugsunarhátt og hegðun:
þolinmœði og pvek í mótlætisaðköstum
lífsins, Iwfsemi og hóglœli í velgengninni,
lipurð og Ijúfmenska í daglegri umgengni
og hjartagœska og hjálpfýsi við alla, sem
erfltt áttu á einn eða annan hátt. Pað
gefur því að skilja, að konu þessarar
er og verður sárt saknað og minning
hennar höfð i heiðri af öllum er lienni
kyntust, jafnt vandalausum sem vanda-
bundnum. E. P.
Raddir almennings.
V:-.................. ........... ->J
Kristur og hjónaskilnaðurinn,
Eftir Guðm. Hjallason.
V. (Niðurl.).
Er nú allur hjönaskilnaður
ókristilegur?
sRað, sem Guð því hefir tengt saman,
má maðurinn eigi sundurskilja«. En hafi
nú hæði hjónin verið t. d. af vandamönn-
um negdd til hjúskapar, og einkum ef
þau hafa verið áður »ástum bundin sitt í
livorri átl«. — Hefir Guð þá virkilega
tengt pau hjón saman í þann nauðungar-
lijúskap?
Eða hafi annað hjónanna með brögð-
um tælt hitt inn í hjónabandið, — er
hjónabandið pá samtenging af Guði gjörð?
Eða ef annar makinn beilir ofríki við
hinn til þess að knýja hann til hjúskap-
ar, þólt hinn hafi engri ást lieitið í orð-
um nje hegðan?
Hvað hefði Kristur sagt um pella alt?
Hvað liefði hann sagt um hjúskapareið-
inn þá? Ætli hann hefði verið þar öllu
vægari með lijúskapareiðinn, en Jósúa?
Rví Jósúa áleit sig og aðra skylduga til
að lialda friðareið, sem óvinir ísraels
tældu liann og aðra ísraelshöfðingja til
að sverja (Jós. 9). Var þó Jósúa ekkert
viðkvæmur í viðskiftum sinum við Kan-
verja, en hann var afar viðkvæmur með
eiðbundin loforð. En sú viðkvæmni er
holl og hyggileg.
Getum við sagt með H. L. Martensen,
að nauðungarciður sje markleysa? Eða
cr tálveiddur eiður hjegómi?
En set nú svo, að Kristur liefði ekki
talið þann eið gildan, sem maki var neydd-
ur eða tældur til að vinna, þá hefir hann
eílaust viljað að börnin hefðu ekkert ilt
af skilnaðinum við þessi atvik, fremur en
önnur. Og ætli hann hefði ekki sagt eitt-
hvað í þessa átt: )>Vegna barnaiuia verða
pan að sœttast og halda hjúskapnum
áfram, hvernig svo sem liann var byrj-
aður, svo þau ekki hneyksli börnin«.
VI.
»Ósannur« hjúskapur.
Sumir reyna að verja trygðarof og
hjónaskilnað þannig:
Mpað er að lifa í Iggi, að halda áfram
tilhugalííl eða hjúskap með þeim maka,
sem maður er hættur að elska, og það
eins þótt liann haldi áfram að elska og
vera trúr«.
Eftir þessu er þá lygi, að halda heil-
agt loforð, sannleikur í því að rjúfa eið
sinn, og það við tryggan ástvin!
Bað er dáfallegur sannleikur þetta!
Nei, sannleikur og trúfesti er eins óað-
skiljanlegt eins og ljósið og ylurinn.
Öll orðheldni er sannleikur og öll svik
eru lygi. Því þegar jeg segi skilmála- og
fyrirvaralaust: sÞetta skal jeg gefa þjer
á þessum degi«, en geri það ekki, þá gjöri
jeg orð mín að ósannindum. — Andskot-
inn gjörir undraverk í röklistinni. Hann
hefir endaskifti á illu og góðu. Gjörir
meinsærið að sannleika, en trygðina að
lygi. En sá »sannleikur«, sem drepur trú-
festina, er miklu verri en mörg veruleg
lygi. Hann er ekkert annað en djöfulleg-
asta lygi í stolnum dularklæðum.
»En ef bæði lijónin vilja skilja og börn-
in samþykkja það?« — Já, ef það væri,
sem örsjaldan er!
Jeg endurtek það, að skáld vor eiga
heiður skilið fyrir það, að þau hafa aldrei
svívirt sjálf sig með því, að reyna að gjöra
svik að sannleika. En landar margir þekkja
tilraunir þessar af útlendum bókum, og
þarf því að vara við hneyksli þessu.
Verðum nii fgrirmgndir allra pjóða í
pvi, að hœtta öllum algjörðnm aðskilnaði,
einkum við lieiðarlega og trggga maka, og
eins í pvi, að veitn ölluin börnnm fiillkomið
jnfnrjetti.