Bjarmi - 01.12.1917, Síða 2

178
BJARMI
Jesús sem barnavinur.
Á jólunum Jesús fæddist,
í jötu var í'úmið hans;
en englarnir sungu og syngja
í sálu hvers dauðlegs manns.
Því hann var í heiminn sendur
á heilagri jólanótt
að minka hjá okkur öllum
það alt, sem var dimt og Ijóll.
Hann þekli hvað var að vera
svo veikt og svo lítið barn;
hann blessaði börnin litlu;
svo blíður og líknargjarn.
Hann brosti þeim eins og bróðir,
og bros hans var dýrðleg sól.
Hann fól þau í faðmi sínum
i og flutti þeim himnesk jól.
Hann sá inn í sálir þeirra,
hann sá þeirra hjartaslátt;
hann gladdist með þeim í gleði
og grjet ef þau áttu bágt.
Þau komu til hans í hópum
og hvar sem hann fór og var,
þá fundu þ’a'ð blessuð börnin
að bróðurleg liönd var þar.
Og því verður heilagt haldið
í hjarta og sálu manns
um eilífð í öllum löndum
á afmælisdaginn lians.
Sig Jiil Jóhannesson.
(Ur bnrnahlaðinu »Sólsl[in«, 7. des. 1!)1G).
Sonarfórn.
Jólasaga eftir Guðrúnu Lánisdóllur.
Sveinn litli sat þungt hugsandi hjá
eldavjelinni í eldhúsinu. Mamma hans
hafði falið honum að gæta að grautn-
um, að hann brynni ekki við og að
liann syði ekki upp úr pottinum; sjálf
skrapp hún í búð og lofaði Siggu
litlu að koma með sjer. Enginn var
því heiina annar en Sveinn litli og
bróðir hans, ársgamall, sem svaf í
herbergi inn af eldhúsinu; auðvitað
átti hann einnig að gæta bróður síns.
Þótt skyldustörf Sveins væru æði
vandasöin og fullerfið honum, ekki
eldri en hann var, tæpra 10 vetra
gamall, þá voru það eiginlega ekki
þau, sem ollu honum áhyggju.
Nei, það var alt annað, sem Sveinn
var að hugsa um. Óðum leið nær
jólunum. Blessuðum jólunum! Sveinn
var vanur að hlakka til þeirra alt
árið, og tilhlökkunin hafði aldrei
brugðist honum. Öll jólin, sem hann
mundi eftir, voru hver öðrum fegurri
og gleðilegri. Jólin í fyrra! En hvað
hann mundi glögt eftir þeiml Þá var
mikið um dýrðir fyrir honum og
Siggu litlu, þá fengu þau bæði ný,
falleg föt, og sitt af hverju í jólagjöf.
En nú var alt öðru máli að gegna,
og Sveinn stundi þungan. En ekki
gátu blessuð jólin að þvi gjört, þótt
heimilið hans væri orðið alt öðruvísi
en það var í fyrra, — þó að mí væri
sorg, þar sem þá var gleði, — þó að
á þessum jólum gæti ekki logað á
jólakertunum heima hjá honum vegna
þess að — — já, vegna hvers?
Sveinn strauk lófanum um ennið
á sjer, eins og hann vildi strjúka
burtu ömurlegu hugsanirnar, sem
settust að honum, en þær fóru hvergi
og drengurinn hjelt áfram að hræra
í grautnum og hugsa.
»Þá drakk pabbi ekki, þá kom liann
heim með vikukaupið sitt óskert, þá
var altaf nóg til að borða, þá lá altaf
vel á möminuK. — Pá var heimilið
eins og bjartur sælureitur. .
En nú?
»Síðan pabbi kyntisl þeim, þessum