Bjarmi - 01.12.1917, Síða 3

BJARMI
179
vondu mönnum, sem einlægt eiga vin
og altaf gátu gint hann til þess að
kaupa það af sjer og drekka það,
þá hætti hann að koma heim með
peninga, þá hvarf brauðið Iíka af
borðinu og þá hætti að liggja vel á
mömmud,
Pá flýði gleðin og friðurinn hvarf
á burt af heimilinu.
Það allra versta var þó enn eftir.
Sveinn litli þerraði tárin af augum
sjer með treyjuerminni sinni. —
»Kvöldið, sem lögregluþjónarnir
komu og sótlu hann pabba«.
Sveinn hafði staðið skjálfandi á bak
við hurðina á meðan þeir voru að
tala við mömmu hans; hann heyrði
ekki nærri alt, sem þau töluðu, en
lionum skildist það, að »pabbi hefði
verið drukkinn og gjört eitthvað ósköp
Ijótt, — og það átti að fara með liann
á »konlórinn««.
Hann hafði einskis spurt þegar
mamma hans kom inn aftur, en hann
sá að það setli að henni skjáll'ta
þegar hún hnje niður á eldhússtólinn.
Sigga litla greip í hendina á henni:
»Er þjer ilt, mamma?« sagði hún; en
Sveinn litli vissi vel, að mömmu var
ekkert ilt, — það var annað langtum,
langtum verra, sem gekk að henni,
— hún var gagntekin af harmi, kvíða
og angist.
»Hvar er hann pabbi?« hafði Sigga
litla þá hrópað, en þeirri spurningu
svaraði enginn. í sömu svifum kom
hann inn, og aldrei nokkurn tíma
gat hann Sveinn litli gleymt hvernig
hann leit þá út. Hann pabbi óhreinn
og i rifnum fötum, ataður blóði og
leðju, svo að tæplega sá í andlit
honum! Flóltalegur á svip, reikandi
á fótunum, loðmæltur, og alt, alt öðru-
vísi en hann hafði verið nokkurn
tíma fyr.
Og svo tóku lögregluþjónarnir hann
og löbbuðu burt með hann á milli sín.
Og daginn eftir höfðu strákarnir í
»bekknum« hans strílt honum óspart
með því að nú væri pabbi hans kom-
inn í »svartho!ið«.
»Hvað gjörði hann? Því var hann
seltur inn«. Spurningarnar ómuðu í
sífellu fyrir eyrum drengsins.
Sveinn lilli var að vella þessu fram
og aftur í huga sínum, og jafnframt
vöknuðu áhyggjur út af framtíðinni.
Hver átti að vinna fyrir brauðinu?
Hver átti að sjá um fatnaðinn, húsa-
leiguna, allar þarfirnar? Og hvernig
ætli jólin verði, úr því svona hörmu-
lega var ástalt?
»Ef þú værir ögn stærri, gætir þú
hjálpað henni mömmu þinni«, sagði
presturinn við hann, daginn sem
pabbi fór. Og livað honum sveið það
að vera lítill og geta ekki hjálpað
mömmul
Hann braut lieilann og hugsaði, en
altaf fann hann það betur og betur,
að hjer var við ofurefli að etja, sem
ofvaxið var veikum barnskröftum.
Sveinn litli grjet og grúfði andlilið
í höndum sjer. En þá iæddist ofur-
lítill Ijósgeisli inn í hugskot hans.
Það var ljúfur og hýr jólaboðberi,
sem livíslaðí þýtt að grátandi drengn-
um: »Guð getur hjálpað 1« Og Sveinn
litli greip hugsunina fegins hendi.
»Guð getur hjálpað. Hann getur leyst
pabba úr varðhaldinu. Hann getur
geíið gleðileg jól«. Og hugsunin varð
að innilegri barnabæn.
Þegar mamma hans kom heim úr
búðinni, sat Sveinn litli á gólfinu með
bróður sinn í fanginu og söng bástöf-
um jólasálma. Mamma hans nam
staðar í dyrunum og horfði á bræð-
urna, og allra snöggvast voltaði fyrir
brosi á vörum hennar. Hún kysti á
kollinn á Sveini og þakkaði honnm
fyrir dugnað hans; Sveinn litli var
svo óvenjulega hýr í bragði, hún