Bjarmi - 01.12.1917, Qupperneq 5

B J A R M I
181
mín«, sagði hann og hjelt áfram að
skrifa.
Stúlkan kom að vörmu spori inn
aftur. »Hann vill óvægur tala við
yður sjálfan«.
»Láttu hann þá koma«.
Hurðinni var ýlt hægt upp, og
Sveinn litli læddist á tánum inn fyrir
dyrnar.
Hann horfði feiminn í kringum sig.
Undur var fallegt í þessu herbergi!
Og hlýindin og birtan!
Lögreglustjórinn sat lijá skritborð-
inu sinu og gaf honum engan gaum,
og Sveinn þorði varla að hreyfa sig.
Loksins fór hann að hósta; þá leit
lögreglustjórinn við.
»Er það reikningur, eða livað?«
sagði hann.
Þögn.
»Hvað er það þá, drengur minn?«
»Drengur minn« sagt með þýðri
rödd hafði þau áhrif, að Sveinn herti
upp hugann. »Jeg þarf að tala við
yður«, sagði hann.
»Jæja, og livað er það?« sagði lög-
reglustjórinn og virti Svein fyir sjer.
»þjer þekkið mig víst ekki, en það
gjörir ekkert, — en — en hann pabbi
minn er í fangelsi. Og — og jólin
eru á morgun«.
»Ertu sonur hans Jóns frá Brennu?«
»Já, — og við getum ekki hugsað
til þess að hann pabbi þurfi að sitja
þarna um jólin, — og svo datt mjer
í hug, hvort þjer gætuð ekki leyft
honum heim um jólin«. —
»Jæja, lagsmaður, svo þetta var
erindið. En veistu þá af hverju hann
pabbi þinn fór i varðhald?«
»Já, sagði Sveinn svo lágt, að varla
heyrðist.
»þá veislu það sjálfsagt líka að
hann verður að bæta úr gjörðum
sínum, á þennan hátt. Þú litur út
fyrir að vera skynsamur drengur, og
þá skilurðu það, að þegar maður
brýtur lögin og rjettvísin dæmir mál
mannsins, þá er maðurinn skyldug-
ur til að hlýða dóminum. Ef pabbi
þinn væri efnaður, þá gæti hann losn-
að strax í dag, með því að borga
peninga, en nú er hann það ekki,
eins og þú veist, svo hjer er ekkert
undanfæri«.
Drengurinn horfði alvörugefinn í
bragði á lögreglusljórann.
»Já, jeg veit það«, sagði hann. »En
jeg ætlaði líka að spyrja yður um
annað. Má jeg ekki hafa skifti við
hann pabba? Jeg get ekki unnið fyr-
ir heimilinu, og við förum að verða
bjargarlítil heima, ef pabbi missir
vinnu lengi, — jeg gæti verið helm-
ingi lengur en hann, eí með þarf«.
Hann beið svars, en lögreglustjórinn
horfði forviða á hann.
»Veistu hvað þú ert að biðja um,
vinur minn?« spurði bann loksins.
»Þú vilt fara i fangelsi, silja þar al-
einn dag og nótt, fá ekkert annað en
vatn og brauð að borða. Ertu ekkert
myrkfælinn?«
»Ójú — ónei, — jeg reyni að lierða
upp hugann, — og svo veit jeg að
Guð verður hjá mjer, og — og þá fá
þau heima brauð, — jeg skal fara
strax þegar jólin eru búin, — bara
ef — ef hann pabbi þarf ekki að
fara aftur«. Drengurinn mændi tár-
votum augum á lögreglustjórann, sem
gekk hröðum skrefum fram og aftur
um gólfið.
»Veit mamma þín um þetta?« spurði
lögreglustjórinn og nam staðar frammi
fyrir Sveini.
»Nei, jeg ætla ekki að segja henni
það, svo hún geli verið kát á jólun-
um, og það verður hún áreiðanlega
ef pabbi fær að koinast úr fangelsinu«.
»Við skulum hugsa um þelta, dreng-
ur minn«. sagði lögreglustjórinn vin-
gjarnlega, þegar hann kvaddi Svein
lilla i skrifstofudyrunum og stakk 10