Bjarmi - 01.12.1917, Síða 6

182
BJARMI
króna seðli í lófa lians. Sveinn hljóp
Ijettfættnr heimleiðis, en lögreglustjór-
inn setlist aftur hjá skrifborðinu sínu.
»Víst á hann það skilið«, tautaði
hann fyrir munni sjer. »Sviphreinn
litli snáðinn! — Vonir hans mega
helst ekki bregðast«.
Jón sat dapur í bragði á rúmflet-
inu í fangaklefanum og starði þungt
hugsandi fram fyrir sig.
Fangavörðurinn var nýfarinn frá
lronum og hafði fengið honum kerti
og laumað til hans einhverju góðgæli,
sem Jón hafði ekki snert á.
»Jólin eru bráðum komin«, sagði
hann um leið og hann læsli dyrun-
um, og Jón heyrði fótatakið hans,
þegar hann þrammaði eftir fangelsis-
ganginum. Svo varð þögn.
Hann hrökk við, þegar hann heyrði
jólin nefnd, og hugur hans nístist af
sorg og trega og hvarflaði til lið-
inna stunda. Heim til konu og barna,
þegar heimiíisfriður og gleði sat í
öndvegi og ástin sjálf vermdi hjört-
un. Hann stundi þungan. Þannig
hefði það getað verið altaf. Hverju
var ólánið að kenna? Hver átti sök
á breytingunni? Og nú kom hún í
hug hans, konan, sem liann unni
þrátt fyrir alt og alt, konan, sem
hann hafði brugðist svo hraparlega
á ýmsan hátt. Henni var það ekki
að kenna. Hversu góð og stilt var
hún ávalt! Þolinmóð og elskurík,
ástúðleg í viðmóti og umhyggjusöm
í smáu og stóru, og það þó hún
gengi als á mis. Nei, henni var ekki
um að kenna! Og þó elskaði hann
hana, og margofl ásetti hann sjer að
hætta að drekka og reyna af fremsta
megni til þess að gjöra líf hennar
viðunanlegt; hann einsetti sjer oft að
bæta úr brotum sínum, en það mis-
tókst altaf. Glaumur og ginningar
lagsbræðranna náðu valdi á honum,
og freistingarnar urðu lionum yfir-
sterkari hvað eftir annað.
Þó hafði aldrei tekist svona illa til
fyrir honum eins og í þelta skifti.
Hann leit í kringum sig. Steinveggir
fangaklefans sögðu honum: Þú ert
fangi. Blóðið svall í æðum hans;
harðlæst hurðin og lilli glugginn uppi
undir þaki, sögðu hið sama. Óbóta-
maöur, lögbrjótur, hættulegur maður,
sem siðsemi og velsæmi slóð stuggur
af! Hann titraði af ofsalegri geðs-
hræring.
Og heima í fálækum, köldum hí-
býlum sitja’ vinir hans. Konan og
börnin væta brot hans með beiskum
tárum! Skelfileg tilhugsun. Ömurleg-
ar hugsanir Ijetu hann engan frið fá,
— hjer var staðurinn rjettkjörinn til
þess að kryfja til mergjar eigin gjörðir.
í ofsa og óviti vínnautnarinnar
skeði það. — En var það nokkur
afsökun? Gat hann ekki gætt sín,
varað sig á manni þeim, sem jafnan
lagði snörur á leið hans og flækti i
þeim mannorð hans og peninga,
heimilisgleði hans og alla farsæld.
Ógurleg heift hefði gagntekið hann,
óstjórnleg löngun til þess að hefna
sín rækilega á honum þessum manni,
pukurssalanum, sem þvert ofan í lög
landsins hafði selt honurn rándýrt
vínið og flett hann bæði að fje og
sjálfsstjórn. Hann rjeð ekki við sig,
og hann skeytti því engu, hvort á-
verkinn var mikill eða ekki, — liefnd
þráði hann, hefnd þurfti liann að fá,
hvað sem hún kostaði. Og þetta hafði
hún kostað. Sekt. Fangelsisvist. Mak-
leg voru málagjöldin. Það vissi hann
vel. Öll böndin bárust að honum ein-
um. Pukurssalinn slapp. Hann þótt-
ist saklaus, »liafði ekkert vín selt«
og vitnin vantaði. En áverkinn bar
þegjandi vitni um ofbeldisverkið og
það nægði til þess að byggja á dóm-
inn, er Jón hlaut.