Bjarmi - 01.12.1917, Síða 9

BJARMI
185
leika opnaði hann manninum leið.
Og af kærleika og miskun bjó hann
honum frelsi.
Hjá Jesaja Iesum vjer þetla: »Ávalt
þegar þeir voru í nauðum staddir,
kendi hann nauða, og engill auglits
hans frelsaði þá. Af elsku sinni og
vægðarsemi endurleysti hann þá, hann
tók þá upp og bar þá alla daga hinna
fyrri tíða« (63, 9). — í öllum nauð-
um þeirra kendi hann nauða. Þú
getur ekki gjört á hluta nokkurrar
skepnu Guðs, nema þú um leið gjörir
á hans hlut. Hann er lifandi faðir
þeirra allra.
Hugsum okkur ástríka foreldra, er
barnið þeirra kvelst af hitaveiki: hve
fegin vildu þau ekki nema burtu veik-
ina frá barninu sinu og bera hana
sjálf! Fegins liugar mundi móðirin
vilja taka á sig þjáningar elskaða
barnsins síns. — Slík er móðurástin!
Hve sárt hún finnur til, barnsins
vegna, og hve fegin hún vildi líða i
þess stað! Minnumst líkingarinnar
um móðurina, sem hjúkrar ■ barni
sínu, hún á við Guð. I öllun nauð-
um þínum kennir hann nauða, —
sérhvern sársauka ber hann með þjer.
Sonurinn kom úr skauti föðursins,
til að endurleysa oss frá sorgum
heimsins. Mjer er það óskiljanlegt,
hvernig nokkur sá, er hefir kynt sjer
biblíuna, gelur risið upp og sagt, að
liann fái ekki sjeð að Guð sje kær-
leikur. »Meiri elsku hefir enginn en
þá, að hann leggur lif sitt í sölurnar
fgrir vini sina<.<. (Jóh. 15, 13).
Jesús Kristur lagði í sölurnar lif sitt
á krossinum. Og í dauðastríðinu hróp-
aði liann og bað: »Faðir, fyrirgef
þeim! því þeir vila ekki hvað þeir
gjöra« (Lúk. 23, 34). Þetta er óum-
ræðilega dásamlegur kærleiki! Við
mundum hafa beðið um eld af himni
til að tortíma þeiin. Við mundum
hafa óskað þeim öllum í eilífan kvala-
stað. En Guðs sonur hóf rödd sína
og bað: »Faðir, fyrirgef þeim! þvi
þeir vita ekki hvað þeir gjöra«.
»Jeg sje ekki nje skil hvernig það
má vera, að liann elski okkur«.
Þannig andvarpar þú. — Hverra frek-
ari sannana óskar þú?
»Jeg er ekki verðugur þess, að vera
elskaður«, segir þú. Það er satt. Því
get jeg samsint. Og hann elskar þig
ekki af því, að þú eigir það skilið.
Minnumst vorra eigin vina og
vandamanna — kærleikans, sem þar
kemur í Ijós, og það mun hjálpa oss
til að skilja hinn guðdómlega kær-
leika. Hugsum okkur móður, sem á
niu börn, öll góð — nema eitt. Það
er »týndur sonur«. Hann gengur á
glapstigum og iðkar alt sem Ijótt er.
Mundi nú ekki móðirin elska þennan
týnda son sinn eins mikið eða jafn-
vel meir en öll hin börnin til sam-
ans? Meðaumkunin margfaldar ástina
til lians.
Vinur minn var nýlega staddur hjá
fjölskyldu, þar sem margir voru sam-
an komnir og sátu við gleðilegar sam-
ræður. Hann tók eftir því, að hús-
móðirin virtist vera döpur í bragði
og að hún vjek sjer oft frá. Hann
sætti færi og spurði hana, hvað að
henni amaði. Hún tók hann þá með
sjer inn í afskekt herbergi, þar sem
sonur hennar var, og sýndi honum
hann. — Hann lá þarna, vesalings
drengurinn, hörmulega leikinn eftir
fangbrögð syndarinnar. Hún mælti:
»Jeg á miklu erfiðara með hann ein-
an, en öll hin. Hann liefir vilst langt
burlu, en minn drengur er hann enn«.
— Hún hjelt áfram að elska hann,
þrátt fyrir alt. — Svo er einnig um
Guð: liann etskar þig enn.
Sannarlega ætti það að vera okkur
næg hvöt til iðrunar og afturhvarfs,
er vjer heyrum því lýst, livílíkur kær-
leikurinn er. Við finnum til þess, að