Bjarmi - 01.01.1918, Side 6

4
BJARMI
í fyrsta lagi þurfa kirkjurnar að
verða visllegri en þœr eru gfirleitt. —
Margar eru ofnlausar en »ofnlaus
kirkja er ekki hæf til guðsþjónustu-
halds nú á tímum«. Flest vantar í
kirkjurnar »er gleður augað og lyftir
huganum til hæða«. »Nú eru kirkjur
víðast málaðar að innan — en hví-
lík hörmung er einatt sú málning«,
altarisbríkurnar víða skrípamyndir.
»Kirkjurnar venjulega gersneyddar
allri prýði«.
Skorar biskup svo á prestana að
gangast fyrir því að úr þessu sje bætt.
í öðru lagi þurfa guðsþjónusturnar
að verðu háliðlegri og um leið upp-
bgggilegri jgrir söfnuðinn. — Altaris-
þjónusta prestsins og kirkjusöngur á
að vinna að því. Það er »sannfæring
mín að þeir prestar, sem eru radd-
lausir, eða svo ósöngnæmir að þeir
ráða alls ekki við rödd sína, eigi alls
ekki að tóna, heldur lesa bænirnar og
textana«. Enda hafi hann sjálfur oft
heyrt þá svo vel lesna að fagurt tón
hefði ekki liaft betri áhrif.
Kirkjusöngnum hefir að vísu farið
fram síðustu mannsaldrana en er þó
talsvert ábótavant. Messuföll verða af
því að »söngmenn vantar«, og söfn-
uðirnir eru sálmabókarlausir svo að
mikið vantar á almennan safnaða-
söng, sem þó á að vera takmarkið
sem prestar og söfnuðir eiga að
vinna að.
»Þriðja atriðið, sem öllu öðru frem-
ur ber að vinna að, er að prjedikun-
in, sem flutt er, fullnægi sem best
trúarþörf safnaðarins« (bls. 15).
Innihald kristilegrar prjedikunar er
fagnaðarerindi Guðs, en það er ekki
sama sem rjetltrúnaður eða »hrein
kenning«, heldur ekki siðkenning ein
nje alþýðleg biblíuútlegging. »Fagn-
aðarerindi Guðs er Jesús Kristur
sjálfur«.
»Hin kristilega prjedikun er ekki
kristileg nema hún sje Kristsprjedikun.
Með því á jeg ekki við Kristsprje-
dikun þar sem algóður og almátt-
ugur Guð, faðirinn, hefir orðið að
þoka fyrir Kristi, syninum. Slík prje-
dikun væri síst í. anda hans, sem
kom í heiminn til þess að opinbera
oss föðurinn og var sjálfur lifandi
opinberun hans. En við þess konar
rangri Kristsprjedikun hættir þeim
helst, sem eru allir í því að boða
Krist játningarritanna og rjetttrúnað-
ar fræðikerfanna. Hinum, sem borið
hafa gæfu til að koma auga á hina
dýrlegu Kristsmynd guðspjallanna, er
miklu síður hætt við slíku, eða rjett-
ara sagt, þar verður hættan sama
sem engin. Því að enginn gelur prje-
dikað Krist guðspjallanna án þess
að prjedika um leið föðurinn, föður
Drottins vors Jesú Krists og vorn«
(bls. 17).
Sú prjedikun er ávalt jafn iímabœr.
»Guðfræði — ný eða gömul, það
stendur á sama — hrein guðfrœði á
yfir höfuð ekki heima| í prjedikun-
arstólnum. Kristindóm eigum vjer
að prjedika en ekki guðfræði. Ekki
svo að skilja, sem jeg álíti að hægt
sje að prjedika svo að prjedikun vor
beri ekki einhvern keim þeirrar guð-
fræði, er vjer höfum numið — en
milli þess og hreinnar guðfræðiprje-
dikana er mikið djúp staðfest« (bls.
19).
yyPrjedikun vor á ekki að vera frœði-
furirlestur heldur lifandi vitnisbnrður«-
(bls. 19).
Auk þessara þriggja meginskilyrða
fyrir betri kirkjurækni, nefnir biskup
»að prestar prjedikuðu i viðlögum
hver hjá öðrum og að fenginn yrði
/arandprjedikari sem væri bæði prest-
vígður og orðlagður kennimaður.
(Frh.).