Bjarmi - 01.06.1919, Síða 11

B J AR M I
91
móður sinni, og þá komu æíinlega
tár í augun á honum. Honum hefir
víst þólt reglulega vænt um móður
sína«, bætti hún við, »ójá, hann hefir
sjálfsagl ált heimili og móður, sem
þráði hann, — og hjarta álti hann,
þó þýskur væri« — sagði hún liik-
andi.
»Hann fjell rjett áður en óvinirnir
fóru burl úr þorpinu, og fjelagar
hans jörðuðu liann í kirkjugarðinum
með öðrum fleiri. Eitthvað af smá-
vegis munum, sem liann átti, er hjer
enn þá, — þarna inni í stofunni,
fjelagar hans glejundu því í ósköp-
unum þegar þeir flýðu þorpið«.
— Loks var liann þá einn og Iil-
aðisl um í litla fátæklega herberginu
með lampakrílið í hendinni.
Einkennilegt að hugsa til þess að
óvinur hafði búið hjer fyrir skömmu!
Sill af hverju minnti á hann. Þarna
hjekk hermannahúfan, og fáeinar
slilnar llíkur, sem hann hafði átt. Á
borðinu lá vasabókin hans og biblían.
h rakkinn opnaði hiblíuna, sum hlöð-
*n voru límd saman með brúnleitum
vökva, hann vissi að það var blóð.
Það var einkennilegt að skoða
eftirlátna muni pilts, sem hvíldi nú
1 kirkjugarðinum, og hafði átt
heimili, móður, sem þráði hann, og
hjarta, — eins og gamla konan liafði
komist að orði.
Osjálfrátt rjelli liann liöndina eflir
vasahókinni. Hún var einnig ötuð
Ifióði og fáein brjef, riluð á þýsku
með æfðri smágjörðri rithönd, fjellu
•unan úr henni.
»Elsku drengurinn minn! Elsku
goði drengurinn minn!« f’annig var
uPphafið á þeim öllum, og honum
faust hann vera að saurga helgan
‘lóni, með því að hnýsast I brjef,
sem móðir liafði skrifað syni sínum,
ei hún álti ekki framar að fá að sjá.
Legar hann lagði bókina á borðið
aftur, dall sendibrjef úr bókinni, það
var hripað með blýant á grápappirs-
blað. Ósjálfrált fór hann að Iesa það:
»Elsku mamma! Jeg verð að senda
þjer kveðju, og mjer finnst að það
muni verða seinasla kveðjan, sem þú
færð frá mjer. Jeg bý hjer í fálæk-
legum kofa, ef nokkur maður gæti
kallað það bústað! O, þegar jeg
liugsa lil þín, mamma, og um sól-
ríku, indælu slofurnar okkar heima,
þar sem okkur leið svo undur vel,
og vorum æfinlega svo samrýmd,
einkum eítir að pabbi dó, þá gel jeg
ekki annað en brosað að því að kalla
þetta bústað eða heimili.
En jeg er nú hællur að brosa, jeg
hefi sjeð alt of mikla eymd í kring-
um mig til þess. Og einkum þegar
jeg liugsa um þig, mamma min.
Gamla konan, sem á kofann hjerna,
hefir móðurhjarla eins og þú, hún á
líka son í franska hernum, í óvina-
hernum.
Jeg þyrfti sannarlega að seljasl við
hlið þína, mamma, og þakka þjer
fyrir all og alt. Og einkum þarf jeg
þó að biðja þig forláts á svo mörgu,
ó, hvað jeg hefi oft valdið þjer ang-
urs og tára!
Jeg gat aldrei tekið þált í trúnni
þinni, eða rjettara sagt, jeg vildi það
ekki. Trúin þín var hindrun því liíi,
sem jeg vildi helsl lifa. Og vantrúin
mín álti betur við líferni milt, á
meðan friður var og jeg fjekk að
vera lieima.
En vantrúin dugði mjer ekki þegar
mæðudagarnir komu. Mamma, jeg
hefi oft lesið i bókinni, sem þú gafsl
mjer, og hún hefir verið mjer lil
mikillar gleði. Jeg ber hana í brjósl-
vasa mínum, og lít í liana þegar jeg
get.
En veistu livað, mamma, þegar jeg
ællaði svo að fara að leita að trúnni
þinni til þess að öðlast þinn frið og