Bjarmi - 01.07.1919, Qupperneq 5

BJARMI
109
að glíma við hin miklu verkefni, held-
ur til þess að láta það knýja oss til
að leila fulltingisins þar sem það er
að finna, til að biðja hann, sem öll
góð og fullkomin gjöf kemur frá, að
gefa oss sinn heilaga anda »anda vís-
dóms og skilnings, anda ráðspeki og
kraftar, anda þekkingar og ótta Drott-
ins«, svo að vjer fáum fyrir hann
daglega endurnýjast í anda hugskots
vors og orðið að nýjum mönnum,
eins og nýju tímarnir heimta þá,
mönnum með gleggri skilningi á ætl-
unarverki voru, með næmari tilfinn-
ingu fyrir óumræðilegri þýðingu kölí-
unar vorrar, þá munum vjer með sí-
vaxandi þreki og djörfung og starfs-
•öngun geta snúið oss að hinum
nýju verkefnum og sinnt hinum mörgu
nýju kröfum, sem búast má við að
gerðar verði til vor á komandi tíð
vegna stöðu vorrar sem þjónustumenn
guðs og Jesú Krists og vegna þess
heilaga málefnis, sem tekið hefir oss
1 þjónustu sína. Svo mikilsvirði sem
uukin þekking er á öllum sviðum
hfsins, þá er það ekki fyrsl og fremst
nÚ þekking, hvaða nafni sem nefnist,
Seni tímarnir heimta, heldur nýir
n,enn, gagnteknir af anda Guðs og
'lesú Krists, með lifandi áhuga á öll-
u,n málefnum guðs ríkis og löngun
hl þess að gela orðið verkfæri í guðs
hendi til þess að starfa að eflingu og
ufhreiðslu þess vor á meðal — guðs
"his, sem er rjettlæli, friður og fögn-
uður í heilögum anda.
Hjer er nú ekki lími nje tækifæri
sísl að svo komnu — til þess að
Sera nánar grein fyrir þeim sjerstöku
'erkefnum, sem kunna að bíða vor
'l komandi tíð eða þeim sjerstöku
h'öfum, sem eftir vorum sjerslöku
hiingumstæðum kunna að verða gerð-
ar U1 vor; enda er nú ómögulegt að
segja fyrir hvers eðlis þær kunna að
Ve,ða. En aðalatriðið er, hverjar sem
þær verða, að þær mæti oss viðbún-
um til að sinna þeim, með lifandi
skilning á, hvað til vors friðar heyrir
og með innilegri löngun til þess að
reynast samviskusamir verkamenn,
svo að Guðs og Jesú Krists málefni
verði ekki fyrir lasti vegna ódugnað-
ar vors og sinnuleysis, og sú skoðun
festist ekki í meðvitund almennings,
að kirkja íslands hafi lifað sitt feg-
ursta og þaðan sje einskis framar að
vænta. En hvað sem uppá kann að
koma, hvaða raddir sem oss kunna
til eyrna að berast frá tímans djúpi,
þá ríður lífið á, að Jesús Kristur, Guðs
sonur, sje oss eiit og alt, — að vjer í
öllu látum leiðast og stjórnasl af hans
anda og höldum oss dauðahaldi við
hann og fagnaðarerindi hans, eins
og hann hefir staðfest það með dauða
sínum, og kappkostum samtímis að
gera í öllum greinum arðberandi all-
an þann kraft til fjelagslegrar við-
reisnar og kirkjulegrar viðrjettingar,
sem streymir lil vor frá lionum. Hið
fullkomna rjettlæti og hinn fölskva-
lausi kærleikur eru þau vopn, sem
kristnir menn eiga að bera fyrir sig
í þeirri barállu, sem tímamir leiða
þá inn í. En hvorltveggja veitist oss
einungis í samfjelaginu við Guð í Je-
sú Kristi. Hjer á það heirna fremur
en nokkuru sinni áður; Án mín megn-
ið þjer ekkert.
Guð gefi yður og mjer — Guð geti
öllum starfsmönnum kirkju vorrar
náð síns lieilaga anda lil að skilja
þetta og liafa það hugfast í hverju
sem oss mætir, að Jesús Kristur er
eina lílið, að þá og aðeins þá er oss
borgið og af starfi voru árangurs að
vænta, er vjer helgum honum líf vort
og starf, liafandi það sífelt hugfast,
að sá sem hefir Krist, hann hefir líka
alla fjársjóðu spekinnar og þekking-
arinnar lil að ausa úr, en sá sein
þá hefir og nolfærir sjer þá, hann